Τράβηξα το κόµικς από το ράφι, διαβάζοντας τον τίτλο του “Πάντα ποτέ”. Στο εξώφυλλο ένα ερωτευµένο ζευγάρι, µε την αντανάκλασή τους στο νερό. Σχεδιαστικά όµως τους βλέπουµε λίγο παραµορφωµένους, σαν να βλέπουµε την εικόνα ανάποδα. Έτσι το κύριο µέρος της εικόνας έχει η αντανάκλαση και ένα µικρό µέρος µόνο η πραγµατικότητα. Κάπως έτσι ήταν και η αίσθηση του να διαβάζεις το συγκεκριµένο κόµικς.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ
Ανοίγεις την πρώτη σελίδα και διαβάζεις “Κεφάλαιο 20”. Είναι η πρώτη έκπληξη. Μια ιστορία που η αφήγηση της γίνεται ανάποδα στον χρόνο. Στο κεφάλαιο αυτό βλέπουµε την κατάληξη της ιστορίας, ένα ερωτευµένο ζευγάρι που περιµένει πολλά χρόνια για να είναι µαζί. Το καταφέρνει όταν και οι δύο πια είναι ηλικιωµένοι. Σε αφήνει να αναρωτιέσαι βέβαια γιατί πέρασε τόσος χρόνος για να ανταµώσουν. Το κεφάλαιο ουσιαστικά τελειώνει µε µια ερώτηση. Το ζευγάρι δίνει ένα φιλί, σηµατοδοτώντας µια αρχή σε έναν έρωτα, που όµως από εδώ και πέρα δεν ξέρουν προς τα που θα πάει και τι θα γίνει. Κάτι που δεν γνωρίζουµε ούτε εµείς σαν αναγνώστες. Θα µάθουµε σταδιακά όλα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό το φιλί. Κι ενώ συνήθως στις ιστορίες αγάπης, περιµένουµε να δούµε αν τελικά το ζευγάρι θα περάσει όλες τις δυσκολίες για να είναι µαζί, εδώ την κατάληξη την ξέρουµε εξαρχής. Ωστόσο το βιβλίο παραµένει µαγικό, και αριστοτεχνικά σου χτίζει όλη την ιστορία.
ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
Στην ιστορία συναντάµε τους δύο χαρακτήρες σε ένα διάστηµα αρκετών δεκαετιών. ∆ιαβάζουµε από τη µία για την Άννα, τον προεκλογικό αγώνα για τη δηµαρχεία στην πόλη της, τη διάρκεια της θητείας αλλά και της συνταξιοδότησής της. Βλέπουµε τη ζωή της, τον άντρα της, το παιδί της, αλλά και όλο τον χαρακτήρα και τον ψυχισµό της που αναδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου. Στην άλλη πλευρά, ο Ζενό, ένας εργένης που συνεχώς ταξιδεύει. Ταυτόχρονα κάνει και το διδακτορικό του. Και το θέµα αυτού; Ο χρόνος, και πως µπορούµε αν κάπως τον οργανώσουµε να τον βιώσουµε αντίστροφα. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς την ευφυΐα του δηµιουργού Jordi Lafebre, καθώς όλο το κόµικς είναι ουσιαστικά η πρακτική εφαρµογή του διδακτορικού του Ζενό. Μια ιστορία που βιώνεται αντίστροφα. Σεναριακά συναντάµε και πολλά άλλα στοιχεία, το καθένα µε τον συµβολισµό του. Η Άννα προσπαθεί σαν δήµαρχος να χτίσει µια γέφυρα. Μια γέφυρα που ενώνει δύο µέρη που τα χωρίζει το νερό. Η αρχιτεκτονική της αλλάζει κατά την διάρκεια των χρόνων, πάνω σε αυτή την γέφυρα θα συναντηθεί αργότερα και το ζευγάρι, έχοντας ξεπεράσει όλες τις θάλασσες που το χώριζε. Σε πολλά στοιχεία επίσης που το ένα κεφάλαιο δηµιουργεί ερωτήµατα, έρχεται το επόµενο και τα λύνει. Το επόµενο κεφάλαιο στο βιβλίο, αλλά το προηγούµενο χρονικά!
Ο Jord Lafebre έχει γράψει το σενάριο αλλά έχει κάνει και τον σχεδιασµό. Και στα δύο η δουλειά είναι εξαιρετική. Στο σχέδιο βλέπουµε χαρακτήρες ζωντανούς, που ακόµα κι αν δεν µιλάνε, καταλαβαίνεις τι σκέφτονται από τις εκφράσεις τους. Οι κινήσεις του κινηµατογραφικές και αέρινες, µε αποκορύφωµα την σκηνή που οι δύο χαρακτήρες χορεύουν µαζί, ενώ βρίσκοντας σε άλλο τόπο, απλά ακούγοντας το ίδιο βινύλιο από το τηλέφωνο. Οι χρωµατικές παλέτες αλλάζουν ανά κεφάλαιο, ανάλογα µε τις συνθήκες. Οι διάφορες τοποθεσίες που εξελίσσεται η ιστορία, αποκαλύπτουν και όλο το σχεδιαστικό ταλέντο του δηµιουργού, καθώς του δίνουν την ευκαιρία να σχεδιάσει από κτήρια στην Βενετία, µέχρι φουρτουνιασµένες θάλασσες και πιγκουίνους.
Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, τελειώνει µε έναν αριστοτεχνικό τρόπο. Είναι το µόνο που παραµένει τελείως βουβό, και οι εικόνες σε καθοδηγούν µόνες τους στην αφήγηση. Έρχεται να ολοκληρώσει τον κύκλο της ιστορίας µε έναν ποιητικό τρόπο που δεν µπορούµε να σκεφτούµε καλύτερο. Με το τελευταίο καρέ στο νου, δεν µπορείς παρά να γυρίσεις στην αρχή της ιστορίας, ενώ φλερτάρεις και µε την ιδέα να την ξαναδιαβάσεις ανάποδα αυτή τη φορά. ∆ικαίως το κόµικς αυτό έχει πάρει το βραβείο Uderzo το 2021 ως καλύτερο άλµπουµ. Μια ιστορία που όχι µόνο αξιοποιεί πλήρως την φόρµα των κόµικς, αλλά κλείνει το µάτι στις τεράστιες δυνατότητες του µέσου.
γραμμοσκιάσεις… Zgur
