To πανηγύρι του τρύγου

Ας λένε τα τζιτζίκια πως είναι καλοκαίρι!
Οι γαλάζιες λιμνούλες τ’ ουρανού και τ’ άσπρα συννεφάκια υπογράφουν με μελάνι φθινοπώρου.
Χαρούμενες στιγμές, ολόγλυκες που λιγομαριάζουν από τον πολύ γλυκό χυμό της ρώγας.
Ο κότσυφας πάνω στον σκίνο ζυγίζει το κορμί του και σφυρίζει με τρελό ρυθμό, ζητώντας το μερίδιό του.
Ο ήλιος σισιλίζει και χαρίζει στρέμματα φωτός και χρώματα, πολλά χρώματα: κόκκινα, κίτρινα, ροζέ, μαύρα που έχει μαζέψει από τις κουρμούλες τ’ αμπελιού. Ενα μακρόστενο κομμάτι του κάμπου φιλοξενεί τη βαφτισμένη σταφίδα που λάμπει σαν κεχριμπάρι. Καλά που είναι κι ο τρύγος και γιορτάζει η μοναξιά τα γενέθλιά της! Με προσευχές, τραγούδια, με γέλια και ξεφωνητά και οι μέλισσες χορεύουν μέσα στην τρελή χαρά.
Διασκορπισμένες φιγούρες μέσα στο πράσινο τ’ αμπελιού πότε σκύβουν και πότε ανασηκώνονται και προσπαθώ να καταλάβω, δουλεύουν ή προσεύχονται; Ολα αυτά μόνο ένας καλός τεχνίτης με το πινέλο του μπορεί να τα χωρέσει στον ίδιο πίνακα. Μόνο ο αγρότης που ξέρει τη χυμένη αλλαγή στο χώμα, μπορεί να τα κρατήσει στο βιογραφικό του, όπως η ζωή στο πέρασμά της.
Λατρεύω και αγαπώ τους προγόνους, αισθάνομαι κοντά μου τα βήματά τους, το θυμαρίσιο το άρωμά τους και τους θαυμάζω όπως αλαφροπατούν το χώμα σαν εραστές αυτού του τόπου.