Κύριε διευθυντά,
επιτέλους άρχισα να νιώθω και πάλι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα.
Είχα ξεχάσει τη λέξη αυτή τις τελευταίες δεκαετίες.
Το DNA της υπερηφάνειας του Ελληνα, που έρχεται από πολύ βαθιά, άρχισε και πάλι να αναδύεται στην επιφάνεια, να λειτουργεί, να υπάρχει.
Ολα αυτά τα τελευταία χρόνια, για πολλές δεκαετίες, αυτό που κυριαρχούσε στην περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα ήταν οι έννοιες της λαμογιάς, των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς, του ξεζουμίσματος, των μιζών, του yes men και της αφόρητης υποτέλειας και του προσκυνήματος, του ραγιαδισμού στα γεράκια της Ευρώπης.
Είχα ξεχάσει το βαρύ πολιτισμικό, δημοκρατικό ένδοξο παρελθόν μου και ένιωθα η παρίας, το πειραματόζωο, η ψωροκώσταινα και πάλι.
Με έδειχναν παντού με το δάκτυλο και η λέξη Ελληνας είχε καταντήσει να ακούγεται κάτι σαν βρισιά στο εξωτερικό, κάτι σαν συνώνυμο της απατεωνιάς.
Ειρωνικά σχόλια παντού στο άκουσμα της καταγωγής μας εκτός από κάτι φωτεινές εξαιρέσεις.
Αθλια ανέκδοτα για τον ελληνισμό παντού, μέχρι και καρτούν χλευαστικά είχαμε καταντήσει.
Δημιούργησαν έναν λαό χωρίς φωνή, χωρίς αντίσταση, νενέκους και απαθείς.
Εξόντωσαν τον κοινωνικό ιστό, ανέβασαν την ανεργία σε ύψη δυσθεώρητα, δημιούργησαν εκατομμύρια φτωχούς, οδήγησαν χιλιάδες στην αυτοκτονία, όμως αυτοί εκεί και πάνω από το ξεβρασμένο κουφάρι του Ελληνα μιλούσαν για θυσίες και δώστου θυσίες εν ονόματι μιας ανάκαμψης που ποτέ δεν ήρθε ούτε θα ερχόταν ποτέ, αν δεν βρίσκαμε επιτέλους σαν λαός τη δύναμη να τους πούμε:
Τέρμα, ως εδώ και μη παρέκει.
Εφτασαν όμως 7 υπέροχες ήμερες μετά τις εκλογές, που ακόμη κι αν μείνουν μόνο εφτά, μας έκαναν να νιώσουμε λίγη από την παλιά μας ξεχασμένη περηφάνια, να πάρουμε δύναμη, κουράγιο, να νιώσουμε και πάλι άνθρωποι βρε αδελφέ.
Είδαμε τη χώρα μας να ορθώνει το ανάστημά της, να λέει και πάλι όχι, να ξεπερνά τους φόβους της, να γίνεται φωτεινό παράδειγμα και σε άλλους καθημαγμένους Ευρωπαίους πολίτες, να μιλούν και πάλι με θαυμασμό για τον ελληνικό λαό.
Εφτασαν 7 υπέροχες ημέρες για να ακούς και πάλι στον δρόμο, στα καφενεία, στα σχολεία, μικρούς και μεγάλους να μιλούν και πάλι για πολιτική, να προβληματίζονται, να βγαίνουν από τη χειμερία νάρκη και το ναρκωτικό που τους είχαν για χρόνια ποτίσει, να σηκώνουν κεφάλι σε κάθε λογής γεράκια, με ό,τι η έννοια αυτή αντιπροσωπεύει, να μιλούν χωρίς φόβο, να χαμογελάνε, να πειράζει ο ένας τον άλλο.
Εφυγαν τα κάγκελα από την καρδιά μας, νιώσαμε ανάλαφροι και υπερήφανοι, πήραμε μια γερή δόση αντικαταθλιπτικού και προχωράμε με ελπίδα και όνειρα ξανά.
Ευχαριστώ τους Ελληνες γι’ αυτές τις 7 υπέροχες μέρες που όλοι μας ελπίζουμε ότι θα συνεχιστούν.
Αναστασία Βυσσίνου – Μπομπολάκη,
πρόεδρος της
Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας
