Ένα λιµάνι κοιµητήριο πλοίων. Ένα λιµάνι µε πλοία ποτισµένα µε ανθρώπινη αγωνία, πόνο, φόβο και κάθε άλλο ανθρώπινο συναίσθηµα.
Ιστιοφόρα ξαπλωµένα «ανέµελα» στην προβλήτα, ψαροκάικα µισοβυθισµένα ή αραγµένα, βάρκες που έχουν τόσα να πούνε και άλλα σκάφη µε άγνωστες ή γνωστές ιστορίες.
Και όλα αυτά σε ένα λιµάνι στη µαγική Παλαιοχώρα.
∆εν θα πω για το τι πρέπει να γίνουν, ή αν είναι ρύπανση, ή οτιδήποτε άλλο.
Μου αρκεί η συγκίνηση της θωριάς τους και αφήνω τη φαντασία κάθε επισκέπτη-θεατή να τρέξει, να γίνει ο ίδιος επιβάτης, ή πλήρωµα. ή λιµενικός, ή άνθρωπος.
Και όπως πάντα κάθε κατάσταση στην Ελλάδα έχει µελοποιηθεί.
«Κάθε λιµάνι και καηµός
Κάθε καηµός και δάκρυ
Κι είναι η ζωή του καθενός
Θάλασσα δίχως άκρη»
Στίχοι: Πυθαγόρας Παπασταµατίου 1930-1979
