Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
«Το παραµύθι αυτό ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της πανδηµίας ο Μανούσος Σπυριδάκης, ο οποίος ήταν δάσκαλος, µελισσοκόµος και παππούς. Αφότου έφυγε από τη ζωή, αποφασίσαµε να το συνεχίσουµε. Στο αρχικό κείµενο βάλαµε τις σκέψεις και τα συναισθήµατα µας γι’ αυτόν και φτιάξαµε γράφοντας και ζωγραφίζοντας τη δική µας εκδοχή. Το βιβλίο µας είναι αφιερωµένο στη µνήµη του».
Αυτά γράφουν προλογίζοντας το ιδιαίτερο πρωτότυπο και εξαιρετικά επιµεληµένο παραµύθι ‘‘Η ανήσυχη µέλισσα’’, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο µετά το φευγιό του, το 2023, του αξέχαστου φίλου µου. Μελίνα το όνοµά της ‘‘ανήσυχης µέλισσας’’…
Με αφορµή την Παγκόσµια Ηµέρα Μέλισσας που γιορτάζεται στις 20 Μαΐου, η παρουσίασή του σήµερα. Να ‘ναι καλά η και επίσης συνάδελφός µου στη ∆ασκαλοσύνη, σύζυγός του Αγγελική (το γένος Ψυλλάκη) που µου το έστειλε, όπως και τα άλλα µέλη της Οικογένειάς του. Όντως ‘‘ανήσυχη µέλισσα’’ µια ζωή ο φίλος µου που υπηρέτησε ως δάσκαλος και ως σχολικός σύµβουλος, αλλά και γενικότερα την κοινωνία και ως πρόεδρος για χρόνια του Μελισσοκοµικού Συλλόγου Χανίων, του οποίου ήταν ιδρυτής…
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
Αφιερωµένο σε όλα τα εγγονάκια µου
Να το διαβάσουν, να µου πουν αν τους αρέσει, να µου προτείνουν διορθώσεις, συµπληρώσεις και αλλαγές και στο τέλος να το δούµε όλοι τελειωµένο και θα λέµε ότι το φτιάξαµε όλοι µαζί. Στέλνω το πρώτο κοµµάτι, την αρχή του δηλαδή.
Ας διαθέσουµε τη φαντασία µας… Το παραµύθι µοιάζει σαν ένα καράβι που το σπρώξαµε όλοι µαζί στη θάλασσα και του ευχηθήκαµε καλό ταξίδι! Μη νοµίζετε πως θα λείπει η γιαγιά από αυτό το ταξίδι. ∆ε θα κάνει βέβαια και εδώ την µαγείρισσα, αλλά θα φροντίζει να πηγαίνει καλά το µικρό µας καράβι και να διορθώνει την πορεία του όταν xρειαστεί! Καλό ταξίδι λοιπόν! Με καλό καιρό, όλοι µαζί, µε τον παππού καπετάνιο, τη γιαγιά στο πλάι του και τα εγγόνια στα κουπιά και στα πανιά για ένα όµορφο ταξίδι στον κόσµο των µελισσών!!!
(Μ.Σ.)
∆εν έχει φέξει η µέρα καλά-καλά και η µικρή µελισσούλα, η Μελίνα, έχει πετάξει κατά την ανατολή πάνω από τα χιλιάδες λουλούδια που έχουν ανθίσει στον κάµπο.
Είναι Μάρτης µήνας και τα χωράφια στον κάµπο και τους γύρω λόφους έχουν κιτρινίσει από την ξυνίδα, που µοιάζει µε ένα κιτρινοπράσινο χαλί.
Η Μελίνα επιβραδύνει το πέταγµά της, χαµηλώνει σιγά σιγά και κάθεται στο πρώτο κίτρινο ανθάκι, για να µαζέψει στα πίσω ποδαράκια της την κίτρινη γύρη των λουλουδιών του µεγάλου κάµπου.
«Είναι η πρώτη µου µέρα», λέει η Ανθούλα, «που βγαίνω έξω από την κυψέλη για να δουλέψω. Σήµερα ανέλαβα να µαζέψω όσο περισσότερη γύρη µπορέσω για να ταΐσουµε τα µωρά µας στα εξάγωνα κελιά τους, για να µεγαλώσουν και να γίνουν σαν κι εµάς».
– «Τι σύµπτωση! Κι εγώ πρώτη µέρα βγήκα σήµερα και για τον ίδιο σκοπό! Καλά σε είπα εγώ ξαδερφούλα! Βλέπω πως µοιάζουµε και στην εµφάνιση και στις συνήθειες. Μου φαίνεσαι πως είσαι η µελισσούλα της διπλανής κυψέλης! Θα ήθελα όµως να µου περιγράψεις το σπίτι σου, τη γειτονιά σου, τις συνήθειές σας, να γνωριστούµε περισσότερο».
Όντως, οι δυο µελισσούλες δούλευαν µαζί, µέρες ακόµα, και η µια έδινε στην άλλη ό,τι χρειαζόταν, όποτε το χρειαζόταν.
Τη Μελίνα όµως κάτι την απασχολούσε όλες αυτές τις µέρες, κάτι την έτρωγε, ώσπου ένα πρωί ξύπνησε και πήρε την απόφαση να αναλάβει δράση! Μόλις συνάντησε τη φίλη της, της είπε:
– «Θυµάσαι πόσο χάλια ήσουν τότε στην κακοκαιρία, όταν αναγκαστήκατε να διώξετε τους κηφήνες σας και να πολεµήσετε, για να εµποδίσετε τη λεηλασία όσων µε κόπο φτιάξατε»;
– «Πώς σου΄ ρθε αυτό πρωί-πρωί;» απάντησε ξαφνιασµένη η Ανθούλα. «Φυσικά και θυµάµαι»!
– «Θυµάσαι που είπες ότι παρ΄όλα αυτά δεν µπορεί να γίνει τίποτα, γιατί έτσι είναι η ζωή»;
– «Ε, ναι, µπορεί να µη µου αρέσουν ορισµένα πράγµατα αλλά έτσι ήταν πάντα…»
– «Κι όµως, δε χρειάζεται να είναι έτσι και στο µέλλον!»… […]
– «Και τι να κάνουµε δηλαδή» ;
– «Άκου, έµαθα ότι σε µια µακρινή µελισσοπολιτεία κάποιες µέλισσες άρχισαν να µαζεύουν µέλι και τροφές όχι µόνο η καθεµία για τη δική της κυψέλη αλλά και για όποιον χρειάζεται τροφή και δεν µπορεί να βρει. Έχουν φτιάξει κοινή κυψέλη-αποθήκη στην οποία βάζουν όλες τις προµήθειες. Έτσι, δε θα χρειάζονται ούτε πόλεµοι και λεηλασίες! Άσε που µπορεί να την γλιτώσουν και οι κηφήνες»!
Και οι µέρες πέρασαν… Ξέρετε, οι µέλισσες δε ζουν και πολύ καιρό… Η Μελίνα δούλευε ακατάπαυστα! Για την κοινή αποθήκη, για να κρατήσει ζωντανό το όραµα στις καρδιές των άλλων µελισσών, για να το µεταβιβάσει στις νεότερες και φυσικά και για τη δική της κυψέλη. Άλλες µέρες ενθουσιαζόταν, άλλες απογοητευόταν αλλά δεν τα παράτησε ποτέ.
Ώσπου µια µέρα, πέθανε εξουθενωµένη από τη δουλειά αλλά και τη βαρρόα, ένα µικροσκοπικό ζωύφιο που ζει ως παράσιτο στις µέλισσες.
∆ε θα µάθαινε ποτέ αν το σχέδιο για το οποίο πάλευε σε όλη της τη ζωή είχε τα επιθυµητά αποτελέσµατα.
Στην Ανθούλα και στις άλλες µέλισσες που ζούσαν κοντά της έλειψε η επαφή και η επικοινωνία µε τις κεραίες της, µε τους χορούς της. Τους έλειψε απλά η παρουσία της, που φώτιζε και τις πιο σκοτεινές γωνιές της κυψέλης.
Ήξεραν, όµως, ότι στην ουσία αυτό που έδινε νόηµα για την ίδια στην ύπαρξη της δε θα πέθαινε ποτέ… Θα συνέχιζε να ζει, έστω σε κοµµάτια, σε όσους µε χίλιους δυο τρόπους άγγιξε και καθώς αυτοί θα το περνούσαν στους επόµενους…
