Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Όταν µια δασκάλα – ζωγράφος εµπνέει τους µαθητές της να γράψουν ανοιξιάτικα παραµύθια και αυτή µετά τα εικονογραφεί… Να το γράψω και διαφορετικά. Όταν τα παιδιά εµπνέονται απ’ τις ιδέες της δασκάλας τους και γράφουν παραµύθια για την άνοιξη, και η δασκάλα τους που είναι και ζωγράφος εµπνέεται απ’ αυτά και κάνει για τα παραµύθια ζωγραφιές… Για τη γνωστή, στους αναγνώστες της στήλης, συναδέλφισσά µου στη ∆ασκαλοσύνη Χριστίνα Γρηγοράκη και για τα φετινά Τριτάκια της, του ∆ηµ. Σχ. Χρυσοπηγής, ο λόγος στον σηµερινό Παιδότοπο, που φιλοξενεί τέσσερα απ’ τα παραµύθια που έγραψαν τα παιδιά, διανθισµένα µε σχετικές ζωγραφιές της δασκάλας. Συγχαρητήρια και στη δασκάλα και στους µαθητές και στις µαθήτριές της!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
Το όνειρο του Βρασίδα
Κάποτε, ήταν ένας βατραχάκι που το έλεγαν Βρασίδα. Ο Βρασίδας, δεν ήταν σαν τους άλλους βατράχους. Ήταν ονειροπόλος! Ήθελε να ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσµο. Μια κουκουβάγια που περνούσε από εκεί ένα σούρουπο, τον άκουσε που µονολογούσε µελαγχολικά, κάθισε στο κλαδί ενός δέντρου και του είπε µε ύφος σοβαρό:
-Ξέρω ποια µπορεί να σε βοηθήσει.
-Αλήθεια; Της απάντησε ο Βρασίδας, γουρλώνοντας τα τεράστια µάτια του. Ποια;
-Η νεράιδα Ονειρένια. Ζει στο µικρό ξέφωτο του δάσους. Θες να πας εκεί να την βρεις και να της το ζητήσεις;
-Και το ρωτάς; Ναι! Φώναξε ο Βρασίδας χοροπηδώντας ενθουσιασµένος από νούφαρο σε νούφαρο.
Το άλλο πρωί, ο Βρασίδας πήγε και βρήκε την Ονειρένια.
-Τι θα ήθελες µικρό µου βατραχάκι;
-Σε παρακαλώ νεραϊδούλα µου, µπορείς να µε βοηθήσεις να κάνω ένα µεγάλο ταξίδι, τη ρώτησε µε αγωνία το βατραχάκι.
-Και βέβαια µπορώ, Έλα, πιάσε το χέρι µου και φύγαµε!
Αµέσως βρέθηκαν ψηλά πάνω στα σύννεφα κι έβλεπαν από εκεί χίλια δυο! Η άνοιξε φορούσε τα γιορτινά της. Τα βουνά έλαµπαν στο φως στου ήλιου. Τα καταπράσινα λιβάδια είχαν πολύχρωµα λουλούδια. Τα πουλιά κελαηδούσαν χαρούµενα και τα χελιδόνια έψαχναν τις παλιές τους φωλιές. Οι ανθισµένες αµυγδαλιές χόρευαν στο φύσηµα του ανέµου. Μα…ξαφνικά ο άνεµος δυνάµωσε! Κι ο Βρασίδας στριφογύριζε στον ουρανό. Κι όλο στριφογύριζε. Και άκουγε έναν περίεργο ήχο στα αυτιά του. Τι συµβαίνει;
-Το ξυπνητήρι είναι…ήταν ένα όνειρο, είπε απογοητευµένος.
Όταν πήγε στο βατραχοσχολείο, αφηγήθηκε στην δασκάλα του και τους συµµαθητές του όσα ονειρεύτηκε και δήλωσε πως κάποτε αυτό το όνειρο θα το πραγµατοποιήσει.
Η νεράιδα και το αηδόνι
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αηδόνι που ζούσε στα κλαδιά µιας βελανιδιάς στο ξέφωτο ενός δάσους. Κάθε άνοιξη, κελαηδούσε και µάγευε τη φύση. Τα αγριολούλουδα τραγουδούσαν και τα ζώα έτρεχαν κι έπαιζαν γύρω από τα δέντρα. Ώσπου µια µέρα, µια νεράιδα που περνούσε από εκεί, ζήλεψε κι έκλεψε τη φωνή του αηδονιού. Το αηδόνι αρρώστησε βαριά από τον καηµό του και η φύση µελαγχόλησε. Τότε τα ζώα και τα λουλούδια έκαναν έναν συµβούλιο και αποφάσισαν να πάνε να βρουν τη νεράιδα και να την πείσουν να δώσει πίσω τη φωνή του αηδονιού. Έτσι κι έγινε!
-Είµαστε οι φίλοι του αηδονιού. Είναι γλυκός και καλοσυνάτος. Τον νοιαζόµαστε και τον αγαπάµε. Όταν κελαηδάει, η φύση λάµπει. Όµως τώρα έχει αρρωστήσει και ανησυχούµε. Σε παρακαλούµε, δώσε του πίσω τη φωνή του κι έλα να χαρείς κι εσύ µαζί µας.
Η νεράιδα, συγκινήθηκε από τα όµορφα λόγια τους και µαλάκωσε η καρδιά της. Έδωσε πίσω τη φωνή του αηδονιού και απέκτησε τους πιο πιστούς φίλους. Κι έζησαν για πάντα αγαπηµένοι!
Ένα µαγισσοπαραµύθι
Κάποτε, ζούσε µια µικρή µάγισσα σ’ ένα µέρος µακρινό, χωρίς φίλους και παρέα. Την έλεγαν Θυµούλα, γιατί θύµωνε όταν δε γινόταν αυτό που ήθελε και φερόταν άσχηµα σε όλους. Έτσι, σιγά-σιγά, έµεινε ολοµόναχη. Στο σκοτεινό υπόγειο του κάστρου της, έφτιαχνε φίλτρα αλλά τίποτα δεν πετύχαινε. Όλο µπαµ και µπουµ ακουγόταν, αφού έκανε λάθη µα δε τα παραδεχόταν, ούτε και τα διόρθωνε. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, καβάλησε τη σκούπα της για να πάει να µαζέψει βότανα που χρειαζόταν για ένα φίλτρο. Με αυτό, πίστευε πως θα ξανακέρδιζε τους φίλους της. Φυσούσε όµως δυνατός αέρας και αναγκάστηκε να προσγειωθεί σε ένα ολάνθιστο λιβάδι.
Η οµορφιά της φύσης την ξάφνιασε. Τα πολύχρωµα λουλούδια µοσχοβολούσαν. Τα δέντρα έλεγαν αστεία και γελούσαν. Οι µέλισσες πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι. Τα λαγουδάκια χοροπηδούσαν κι έπαιζαν µε τα σκιουράκια και τις αλεπουδίτσες. Όλοι ήταν ευτυχισµένοι. Αµέσως, τους ρώτησε µε απορία:
-Ε! Τι κάνετε κι είστε τόσο χαρούµενοι και αγαπηµένοι;
Κι εκείνα της απάντησαν:
-Ο ένας φροντίζει τον άλλον!
-Υπάρχει αγάπη και σεβασµός µεταξύ µας!
-Ποτέ δεν τσακωνόµαστε!
-Και πώς τα καταφέρνετε όλα αυτά, ρώτησε ξανά η Θυµούλα.
-Είναι πολύ απλό, της απάντησαν. Ακούς µε ηρεµία. Συζητάς και βρίσκεις λύσεις! Κι όταν έχεις άδικο, ζητάς συγγνώµη µέσα απ΄ την καρδιά σου. ∆ε θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
Η Θυµούλα, τους ευχαρίστησε όλους και αποφάσισε να κάνει κάτι σπουδαίο! Βρήκε όλους τους φίλους της και τους ζήτησε συγγνώµη µέσα απ’ την καρδιά της. Οι φίλοι της, τη συγχωρέσανε και για να το γιορτάσουν, πήγαν στο πανέµορφο λιβάδι κι έκαναν το πιο χαρούµενο πάρτι µαγισσών! Από τότε, όλοι τη φώναζαν Χαρούλα!
Η αµυγδαλιά και το χελιδόνι
Χελιδόνι: Αµυγδαλιά µου ανθισµένη, σε παρακαλώ, µπορώ να καθίσω στα ολάνθιστα κλαδιά σου;
Αµυγδαλιά: Φυσικά και µπορείς, χελιδονάκι µου!
Χελιδόνι: Αµυγδαλιά µου, µπορώ να φέρω και τους φίλους µου να ξαποστάσουν, σε παρακαλώ;
Αµυγδαλιά: Φέρε τους! Θα χαρώ πολύ να τους γνωρίσω!
Κι έτσι, η αµυγδαλιά και τα χελιδόνια χόρευαν κάθε µέρα και γλεντούσαν κι η φύση χαιρόταν και τα λουλούδια άνθιζαν.
ΤΑ ΠΑΙ∆ΙΑ: Γεωργία Ανδρουλάκη, Κων/να ∆ρακάκη, Κατερίνα Ζωγραφάκη, Κων/να Καλλιγέρη, Ανεζίνα Μουµουτζή, Μαρία Μυλωνάκη, Κατερίνα Σαλαβαντάκη, Νίκη Σταυρουλάκη, Ιωάννα Τζουγανάκη, Ραφαέλα Τσιάµπαλη, Άννα Φρατζεσκάκη, Ελευθερία Φανουράκη, Αιµιλία Φυλλαδιτάκη, Γιώργος Αναστασάκης, Αντώνης Αυτζάγγελης, Λεωνίδας Κλαράκης, Μάρκος Κόρακας, Ευριπίδης Κριαράς, Κων/νος Πάντζιος, Γιάννης Παπαδηµητρίου, Γιάννης Μουµουτζής, Πρόδροµος Παπαδοµανωλάκης, Ορέστης Ρέπα, Μάνος Φραγκεδάκης,
Η ∆ΑΣΚΑΛΑ: Χριστίνα Γρηγοράκη
