Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Μια υπέροχη δουλειά των γνωστών στους αναγνώστες του Παιδότοπου, ξεχωριστών λειτουργών της ελληνικής Παιδείας, Γιάννη Τσαραµανίδη και Γιώτας Μπούρα σήµερα. «Γράφοντας τραγούδια για παιδιά», ο τίτλος της. Για τρία από τα πολλά τραγούδια τους που «βγήκαν» από τις αίθουσες διδασκαλίας ο λόγος. Για ένα «εµείς που τραγουδά», όπως γράφει στο κείµενό της η Γιώτα, πρόκειται. Πάντα ωραίος ως Έλληνας ∆άσκαλος Γιάννη και πάντα ωραία ως Ελληνίδα ∆ασκάλα Γιώτα! Καλή συνέχεια σε όλα που κάνετε, έτσι όπως µε τον δικό σας µοναδικό τρόπο τα κάνετε χάριν των παιδιών!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
Η ΤΑΞΗ ΤΡΑΓΟΥ∆ΑΕΙ
Από το 2006, µε τον Γιάννη Τσαραµανίδη στη φωνή και τη µουσική, γράφουµε τραγούδια για παιδιά. Τραγούδια απλά, µε ρυθµό και συναίσθηµα, που έχουν στόχο να δώσουν χαρά, να αγγίξουν παιδικές ψυχές και να γίνουν εργαλεία δηµιουργικής µάθησης. Τα τραγούδια µας γεννιούνται µέσα από αληθινές στιγµές: γιορτές, συζητήσεις, εκδηλώσεις, βιβλία, ερωτήσεις των παιδιών, συναισθήµατα. ∆οκιµάζονται καθηµερινά στις αίθουσες όπου διδάσκουµε και έχουν αγαπηθεί για την απλότητά τους και τη δυνατότητα που δίνουν στα παιδιά να εκφραστούν µέσα από αυτά. Είµαστε χαρούµενοι που έχουν κερδίσει την αποδοχή, τη συµµετοχή και κυρίως το χαµόγελο των παιδιών. Κάθε τραγούδι µας γεννιέται από µια στιγµή στην τάξη, µια ερώτηση, µια αγκαλιά, ένα βλέµµα γεµάτο απορία. Τα τραγούδια µας ανήκουν πρώτα στα παιδιά. Και αυτά ξέρουν καλύτερα πότε ένα τραγούδι αξίζει να τραγουδιέται ξανά και ξανά.
ΓΑΛΑΖΙΟ ΧΡΩΜΑ
Το πρώτο µας τραγούδι «Γαλάζιο χρώµα» γράφτηκε το 2006 στο Ελληνικό Σχολείο του Λονδίνου, για τα παιδιά του εξωτερικού. Στάθηκε σαν µια γέφυρα ανάµεσα σε δύο πατρίδες – ανάµεσα στη γιορτή και τη µνήµη. Μια σκέψη γεννήθηκε: πώς βλέπει ένα παιδί την Ελλάδα όταν ζει µακριά της; Τι του λείπει; Πόση δύναµη µπορεί να έχει µια σχολική γιορτή που το φέρνει ξανά κοντά σε όλα όσα νοσταλγεί!
*****
Κάθε φορά που τη σηµαία µας κοιτώ έχω στα µάτια το γαλάζιο της το χρώµα.
Όπου κι αν βρίσκοµαι Ελλάδα θα σκεφτώ πετώ κι εγώ, βγάζω φτερά στο σώµα.
Γαλάζιο είναι το χρώµα τ’ ουρανού γαλάζιο και της θάλασσας το κύµα.
Κάθε φορά που έχουµε γιορτή
και στο σχολειό φορώ γαλάζια, άσπρα θάλασσα γίνοµαι και ουρανός µαζί
ψηλά πετώ και φτάνω ως τα άστρα!
Γαλάζιο είναι το χρώµα τ’ ουρανού γαλάζιο και της θάλασσας το κύµα.
Τώρα που βρίσκοµαι µπροστά σας πάλι εδώ και τη γιορτή του ΟΧΙ θα γιορτάσω
µικρός κι αν είµαι, έναν όρκο θα κρατώ αν χρειαστεί ΟΧΙ και πάλι θα φωνάξω!
ΤΟ ΠΑΙ∆Ι ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
«Το παιδί και το φεγγάρι» γράφτηκε µε αφορµή την παρουσίαση του silent book της Αργυρώς Μουντάκη και της ∆ώρας Ανδρεαδάκη. Η πρόκληση ήταν να δοθούν λέξεις στις εικόνες – να εκφραστεί µε λόγια και µουσική η ένταση αλλά και η αισιοδοξία που αποπνέει το βιβλίο. Το σκηνικό: το λιµάνι της πόλης των Χανίων. Ένα παιδί στη θάλασσα, µέσα στη νύχτα,
αναζητά ελπίδα. Το φεγγάρι γίνεται συνοδοιπόρος και φάρος µαζί. Εµείς θελήσαµε να σταθούµε σε αυτή τη µαγική στιγµή που ένα παιδί στο σκοτάδι ψάχνει το φως και βρίσκει την ελπίδα. Μιλά στο φεγγάρι, του στέλνει σήµατα, του ζητά να φωτίσει τον δρόµο.
*****
Είµαστε στ’ ανοιχτά στα µαύρα τα νερά µέσα στην καταιγίδα
ψάχνουµε µιαν ελπίδα…
Ει χοπ, έι χοπ
ολόχρυσο φεγγάρι έι χοπ, έι χοπ
κάνε µου αυτή τη χάρη
Στείλε το φως άκου το ΣΟΣ
κάνε τη νύχτα µέρα στείλε το φως
άκου το ΣΟΣ
χρυσή να γίνεις βέρα.
Ο φάρος οδηγός δύσκολος ο καιρός
ας φτάσω στα Χανιά να δέσω τα σκοινιά!
ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ
Αυτό το τραγούδι γράφτηκε µε αφορµή την Παγκόσµια Ηµέρα Βιβλίου και
παρουσιάστηκε σε τιµητική εκδήλωση αφιερωµένη στη συγγραφέα Μαρία Παπαγιάννη.
Πρόκειται για έναν ύµνο στο βιβλίο, στην αξία του να διαβάζεις, στους κόσµους που ανοίγουν όταν ξεκινάς µια ιστορία.
*****
Άνοιξε, άνοιξε, άνοιξε το βιβλίο σου άνοιξε!
Και µεµιάς θα πεταχτούν δράκοι, µάγισσες, γοργόνες βασιλιάδες µε κορώνες!
Άκουσε, άκουσε, άκουσε! Το βιβλίο σου άκουσε!
Κι ο Ηρακλής θα σου µιλήσει κι η σοφή η Αθηνά
απ’ το τέρας θα σε σώσει.
Στου Μονόκερου την πλάτη θα πετάξεις µακριά!
∆ιάβασε, διάβασε, διάβασε! Το βιβλίο σου διάβασε!
Για µια πτήση ετοιµάσου ξέχνα τις αποσκευές, ταξιδάκι τώρα κάνε
απ’ το σήµερα στο χθες!
Άφησε, άφησε, άφησε! Το βιβλίο σου άφησε!
Τώρα έχεις ένα φίλο τι µπορεί να φοβηθείς;
Έναν κόσµο όλο δικό σου, µέσα του δεν θα χαθείς!
ΕΝΑ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥ∆Α
Τα τραγούδια αυτά δεν γράφονται για να “διδάξουν” κάτι µετωπικά. Γράφονται για να ζωντανέψουν, να ακουστούν από παιδικά στόµατα, να κουνήσουν πόδια, να γεµίσουν σχολικές αίθουσες µε εικόνες, ήχους και συναίσθηµα. Η τάξη γίνεται σκηνή, η κιθάρα βρίσκει ρυθµό από τις παλάµες των παιδιών και η φωνή γίνεται κοινή – ένα «εµείς» που τραγουδά.
Η δουλειά αυτή συνεχίζεται. Νέα τραγούδια γράφονται, κάθε φορά που µια ιδέα στέκεται µπροστά στον πίνακα. Και κάθε φορά, η ελπίδα είναι η ίδια: να τραγουδήσουν τα παιδιά… και να σηκώσουν φτερά.
Γιώτα Μπούρα
ΣΗMΕΙΩΣΗ: Τα δυο σκίτσα είναι της Κατερίνας Τσαραµανίδη, κόρης του Γιάννη και της Γιώτας. Οι φωτογραφίες είναι από εκδηλώσεις σχολείων που υπηρέτησαν.
