«Γυμνό δεντράκι, φοβάσαι;/ Σε νιώθω!/ Λιγοστά τα φύλλα στο κορμί σου./ Σε καμαρώνω./ Τα άνθη σου μαραίνονται./ Περιμένω την άλλη χρονιά που θα ‘ρθει./ Γυμνό δεντράκι, γύρω σου πολλά λουλούδια./ Δεν τα ζηλεύω!/ Ένα πουλάκι κελαηδεί, στ’ αδύναμο κλαδί σου./ Ελπίζω.» Στο παραπάνω μικρό ποίημα που έγραψε πριν από 35 περίπου χρόνια μια Χανιώτισσα, μια μητέρα ειδικού παιδιού, που δεν δηλώνει ποιήτρια, ο νους μου κι εφέτος με το που έφτασε η 3η Δεκεμβρίου, η αφιερωμένη στα Άτομα με Αναπηρία Ημέρα. Κοντά σ’ αυτό και οι στίχοι που έγραψε ο και καλός μου φίλος, δάσκαλος – ποιητής Μανόλης Λεφάκης, που υπηρέτησε τη Δασκαλοσύνη για πολλά χρόνια σε ειδικά σχολεία. «Πότε σέρνοντας το ανάπηρο πόδι του./ Σαν πληγωμένο στη φτερούγα πουλί/ κουβαλεί την τσάντα του σχολειού/ σαν γερασμένος αχθοφόρος/ και πότε κουλουριασμένο στη γωνιά του γυάλινου πύργου του/ που διυλίζει τις ακτίνες του ήλιου/ αγκαλιάζεται με τα δικά του χέρια», μας λέει στο ποίημα του “Ραγισμένο φως”, για να αναρωτηθεί αμέσως μετά «σε ποιους στενωπούς καλπάζει το αλογάκι του»…
Το έχω ξαναγράψει και δεν το συζητώ. Περισσότερο απ’ όλους τους μαθητές που είχα 39 χρόνια που ήμουν δάσκαλος, αγάπησα τα παιδιά του 1ου Ειδικού Σχολείου Χανίων, όπου υπηρέτησα για μια πενταετία. Αν δηλώνω πάντα μαθητής των άλλων μαθητών μου μια φορά, των «ειδικών παιδιών», των παιδιών που είναι υποχρεωμένα να πετάξουν με «σπασμένες φτερούγες» δηλώνω δέκα. Κι αν με μάθαιναν, κοιτάζοντας με στα μάτια πόσο και πώς πρέπει να κονταίνω, αλλά και πόσο και πώς πρέπει να ψηλώνω!
«Όταν με βλέπεις στον δρόμο,/ μη στρέφεις το βλέμμα σου αλλού με αποστροφή./ Όταν προσπαθώ να σου κάνω ερώτηση,/ μη φεύγεις χωρίς να προσπαθήσεις καν να με καταλάβεις./ Όταν πάω να κάτσω δίπλα σου,/ μη σηκώνεσαι ν’ απομακρυνθείς βιαστικά.// Κι όταν τύχει να με φωνάξεις,/ μη σκέφτεσαι αν με αποκαλούν ανάπηρο/ άτομο με ειδικές ικανότητες.// Το όνομα μου είναι Φίλιππος και είμαι άνθρωπος σαν εσένα». Το ποίημα “Σαν εσένα” του φίλου μου στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισμπουκ) Αποστόλη Ζυμβραγάκη, που το βρήκα στο Διαδίκτυο.
Και… στα πεταχτά
Αν γιορτάζεται, όπως με κάθε επισημότητα και μεγαλοπρέπεια γιορτάζεται κάθε χρόνο, εδώ και δύο δεκαετίες το μέγα γεγονός της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, κυρίως, για να μην πω αποκλειστικά, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, οφείλεται. Στον κινούντα εξαρχής τα νήματά του, γενικό διευθυντή του, Νίκο Εμμ. Παπαδάκη, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τα εύσημα. Αυτά μόνο, προσώρας, στον απόηχο του φετινού, “δύσκολου”, λόγω κορωνοϊού, εορτασμού. Εξ αδιανεμήτου πλούτος για τον τόπο μας το Ίδρυμα για τον Εθνάρχη, γενικότερα…
Απ’ το κακό στο χειρότερο η κατάσταση με τον κορωνοϊό που μας “παίζει”, μεταλλασσόμενος, όπως η γάτα το ποντίκι. Αυτό σε μία πρώτη ματιά. Σε μια δεύτερη δεν είναι τόσο απαισιόδοξη η κατάσταση, όσο φαίνεται, ωστόσο. Θα πνέει τα λοίσθια η εντύπωσή μου, με τον ερχομό της επόμενης άνοιξης… Να προσέχουμε, ωστόσο, να προσέχουμε!
«Όσο πιο μεγάλη είναι η συμμετοχή, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η νίκη της δημοκρατίας, τόσο πιο δυνατοί θα είμαστε όλοι μαζί την επόμενη ημέρα». Ο επίλογος από το σποτ του εκ των υποψηφίων για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ Παύλου Γερουλάνου. Εκ των ων ουκ άνευ ότι τον συνυπογράφουν και οι άλλοι πέντε. Ες μεθαύριον τα σπουδαία και τη μεθεπόμενη Κυριακή τα σπουδαιότερα… Όλα μα όλα στην πράξη κρίνονται σε τελική ανάλυση…
«Ο πληγωμένος αετός, μ’ ένα φτερό πετάει/ σφίγγει τα δόντια κι ας πονά, μα δεν τα παρατάει.// Σε άτομα ανάπηρα, το χέρι να απλώσεις, να είσαι πάντα πρόθυμος βοήθεια να δώσεις». Τα που μας λέει στις σημερινές της μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Έμμεσο αλλά σαφές το μήνυμα που “εκπέμπουν”. Κάθε μέρα είναι Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας. Να μην το ξεχνούμε. Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι, για να θυμηθώ έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη…
