Τελειώνοντας το πρώτο µέρος του άρθρου µου που περισσότερο εστίασε στην εικοσιπεντάχρονη ιστορία διεκδίκησης και ανάδειξης των Αγίων Αποστόλων ως δηµόσια περιοχή και ελεύθερο χώρο πράσινου.
Σκεφτόµουν ποσό θα ταραζόταν ένας νέος άνθρωπος εάν του έλεγες ότι εάν δεν υπήρχαν οι αντιστάσεις της κοινωνίας και των φορέων της, η περιοχή θα είχε µετατραπεί σε Αστέρα Βουλιαγµένης. Κατάφερε η τοπική κοινωνία να αποφύγει την εκποίηση της περιοχής το 2000 και καταφέρτε να έρθει στην κυριότητα της το 2012, πριν η δηµόσια περιουσία περιέλθει στο υπερταµείο.
Μας προέκυψε όµως ξαφνικά νέος κίνδυνος και µάλιστα την ώρα που θα έπρεπε να κατατίθεται η διαχειριστική µελέτη για την περιοχή. Αυτός ο κίνδυνος προέκυψε από την πεποίθηση του δηµάρχου µας ότι όλα χωράνε παντού. Ξεκίνησε από το στρατόπεδο Μαρκοπούλου µε το πάρκο και παρκινγκ και φτάσαµε τώρα για τους Αγίους Αποστόλους , πάρκο, µε το θέατρο της Ανατολικής Τάφρου µέσα σ αυτό !
Εν µια νυκτί, ο ∆ήµαρχος έφερε θέµα στο δηµοτικό συµβούλιο να διαλέξει ανάµεσα σε ένα θέατρο 630 θέσεων που προέβλεπε η µελέτη και σε ένα µεγάλο υπαίθριο θέατρο 1.700 θέσεων. Το θέµα αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, όχι µόνο λόγω της σηµασίας της περιοχής των Αγίων Αποστόλων για τους Χανιώτες αλλά και δεδοµένου ότι το θέατρο Ανατολικής Τάφρου πιθανότατα να λειτουργήσει φέτος για τελευταία φορά, λόγο της δροµολογούµενη ανάπλαση της περιοχής. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ο δήµαρχος Χανίων, Παναγιώτης Σηµανδηράκης, φαίνεται ότι χειρίστηκε προσωπικά το θέµα, κάνοντας την σχετική εισήγηση προς το δηµοτικό συµβούλιο ενώ είναι αξιοσηµείωτο ότι µέχρι και την προηγούµενη µέρα, δηµοτικοί σύµβουλοι, ακόµα και αντιδήµαρχοι, δήλωναν άγνοια ως προς το τι θα εισηγηθεί στο συµβούλιο προς ψήφιση.
Πάντως, από την µελέτη διερεύνησης που υπογράφει ο προϊστάµενος των τεχνικών υπηρεσιών, Γιώργος Ευθυµίου, προκύπτει αβίαστα το συµπέρασµα ότι τα σχέδια για µεγάλο θέατρο πρέπει να εγκαταλειφθούν καθώς:
• Θα επιφέρουν µεγάλη κυκλοφοριακή επιβάρυνση ειδικά τους θερινούς µήνες, στην ήδη υπερκορεσµένη ΠΕΟ Κισσάµου, η οποία πιθανόν να οδηγηθεί σε κυκλοφοριακή κατάρρευση.
• Θα χρειαστούν επιπλέον 238 θέσεις πάρκινγκ άρα δέσµευση µεγαλύτερου ποσοστού επιφάνειας γης (140 θέσεις για το µικρό θέατρο έναντι 378 θέσεων για το µεγάλο).
• Θα αυξηθεί η παράνοµη στάθµευση.
• Η σύµβαση µε τον ανάδοχο θα «παγώσει» προκειµένου να τροποποιηθεί.
• Θα χρειαστούν νέες εγκρίσεις µε προσαρµογή στη νέα νοµοθεσία.
• Θα δηµιουργηθούν µεγάλες καθυστερήσεις (τουλάχιστον ένα έτους) µε κίνδυνο να λυθεί η υπάρχουσα σύµβαση και να χρειαστεί νέα.
Με βάση τα δεδοµένα που παρουσιάζονται προκάλεσε µάλλον έκπληξη, η εισήγηση του ∆ηµάρχου που είναι θετική προς το µεγάλο θέατρο καθώς το κυκλοφοριακό αποτελεί ήδη το µεγαλύτερο ίσως πρόβληµα για τους Χανιώτες και από την άλλη µεριά, η επιλογή του µικρού θεάτρου θα πρέπει να συνοδεύεται µε ανάλογη αντιπρόταση ή παρουσίαση εναλλακτικών θέσεων για το µεγάλο θέατρο.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε η παράταξη της κ. Μανιµανάκη που πραγµατοποίησε εκδήλωση – ανοιχτή συζήτηση (που µόνο εάν έχει συνέχεια, θα αποκτήσει περιεχόµενο) µε σκοπό να ανοιχτεί διάλογος για το αν είναι επωφελές για τους πολίτες των Χανίων να χωροθετηθεί µεγάλο υπαίθριο θέατρο στο πάρκο των Αγίων Αποστόλων. Που θα µπορέσει να χωροθετρηθεί ένα µεγάλο θέατρο, που τα Χανιά έχουν ανάγκη, εκτός από το πάρκο των Αγίων Αποστόλων.
∆ίνοντας τον λόγο σε επιστηµονικούς φορείς, θεσµικούς εκπροσώπους της πόλης και στους ίδιους τους πολίτες. Ήταν σηµαντικό που παραβρέθηκε στην εκδήλωση και ο ∆ήµαρχο. Παρ’ όλο που υπεραµύνθηκε της επιλογής του και δεν έδωσε προοπτική στην συνέχιση του διαλόγου .
Το πρώτο του επιχείρηµα ήταν ότι η πρόταση για µεγάλο θέατρο υπήρχε από παλιά. Αυτό ισχύει. Ο νοµάρχης Χανίων το 2003 στην πρότασή του Νοµαρχιακού Συµβουλίου στον Υπουργό Τουρισµού και στην ΕΤΑ ΑΕ για την παραχώρηση του χώρου, συµπεριέλαβε την πρόταση του Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη για τη χρήση άλσος ”Μίκης Θεοδωράκης”, ανοιχτό θέατρο ”Μίκης Θεοδωράκης”. Όµως ήταν πολύ διαφορετικά τα δεδοµένα πριν 25 χρόνια και εµείς πρέπει να σχεδιάζουµε µε τα δεδοµένα που θα υπάρχουν, µετά από αλλά 25. Επιπλέον η τότε πρόταση χρήσης ενδυνάµωνε το αίτηµα παραχώρησης.
Είπε ότι πάντα υποστήριζε την ίδια άποψη και προεκλογικά. Οπότε δεν θα πρέπει να κατηγορηθεί για αλλαγή στάσης. Σωστό και αυτό.
Όµως τον Οκτώβρη του 2020 που παρουσιάστηκε το διαχειριστικό σχέδιο, επρόκειτο να συζητηθεί στην συνεδρίαση του ∆ηµοτικού Συµβουλίου, αλλά η συζήτηση αναβλήθηκε από τον δήµαρχο, προκειµένου να παρουσιαστεί και να εκφραστεί πρώτα η γενικότερη γνώµη και γιατί ίσως να προκύψουν και κάποιες επιµέρους αλλαγές. Για παράδειγµα, ενώ το σχέδιο προβλέπει ένα υπαίθριο θέατρο 650 θέσεων, ο δήµαρχος Χανίων Παναγιώτης Σηµανδηράκης είπε πως θα προταθεί η αύξηση της χωρητικότητας για περισσότερες από 1.000 θέσεις προκειµένου να αποτελέσει το βασικό χώρο εκδηλώσεων για το καλοκαίρι σε αντικατάσταση του θεάτρου της Ανατολικής τάφρου. Πράγµα που όµως δεν έγινε.
Οπότε δικαιολογηµένα σήµερα κατηγορείται ότι αιφνιδιάζει η στάση του, αφού αυτήν άλλαξε τη στιγµή που ολοκληρωνόταν το χρονοδιάγραµµα της διαχειριστικής µελέτης.
Ένα άλλο επιχείρηµά του ήταν ότι ότι δεν γνωρίζουµε πού θα γίνει το θέατρο. Λες και απευθυνόταν σε µαθητούδια. Μας είπε δηλαδή ότι αφού δεν γνωρίζουµε το σηµείο, πώς φέρνουµε αντιρρήσεις! Ότι τη συγκεκριµένη περιοχή δεν την γνωρίζει κανένας γιατί δεν είναι επισκέψιµη. Οπότε δεν θα λείψει σε κανέναν εάν αποψιλωθεί, ισοπεδωθεί και γίνει µπετόν και πίσσα.
Πραγµατικά κάπως έτσι είναι. Η νοτιοανατολική περιοχή του πάρκου που χωροθετείται το µικρό θέατρο στη µελέτη, είναι σε πλήρη εγκατάλειψη για σαράντα χρόνια (από ό,τι µπορούµε να δούµε στους χάρτες). Παρόλο που έχει την ευθύνη διαχείρισης της περιοχής ο ∆ήµος από το 1985 και την κυριότητα από το 2012!
Αυτό βέβαια άφησε τη φύση να αναγεννηθεί! Υπάρχει ρέµα µε νερό που βοηθάει σ’ αυτό. Εκτός από τα βούρλα που βλέπει ο δήµαρχος, τα παλιά δένδρα έχουν µεγαλώσει και υπάρχουν πολλά νέα, όπως και θάµνοι σε βαθµό που κάνουν την περιοχή απροσπέλαστη. Σε αυτό βοήθησε και η ύπαρξη µιας απαγορευτικής ράµπας (φωτ.). Θεωρώ σίγουρο ότι στις νέες εγκρίσεις που θα φέρει η απόφαση τροποποίησης της µελέτης, η περιοχή θα κηρυχτεί δασική.
Εάν αντιπαραβάλει κάποιος τη σηµερινή εικόνα της περιοχής και πώς θα γίνει µε τη µελέτη και µε επιπλέον 450 τ.µ. για το θέατρο και 230 επιπλέον θέσεις παρκινγκ, µε ήδη προβλεπόµενες θέσεις στάθµευσης στο σηµείο και γηπέδου µπάσκετ, µε την παραµονή του περιφραγµένου γηπέδου µε πλαστικό τάπητα, εύκολα µπορεί να καταλάβουµε ότι όλη η περιοχή δεν θα έχει εικόνα πάρκου.
Το µόνο δέντρο που θα υπάρχει θα είναι µια αιωνόβια ελιά! Όλη η περιοχή θα είναι µε πίσσα και µπετόν!
Για αυτό θα πρέπει να συνεχιστεί ο διάλογος µε στόχο την πραγµατική ανάπλαση της νοτιοανατολικής πλευράς του πάρκου και όχι µόνο για το µέγεθος του θεάτρου.
Θεωρώ ότι το υπάρχον γήπεδο (που είναι αυθαίρετο και χωρίς άδεια λειτουργίας) να µετατραπεί σε ένα ανοιχτό γήπεδο ελεύθερης άθλησης και µε φυσικό γκαζόν .
Στο πλαίσιό του να ενταχθεί και το γήπεδο µπάσκετ, χωρίς να καταληφθεί επιπλέον χώρος.
Να αναδειχτεί το ρέµα, µε ό,τι µπορεί να προσφέρει αυτό στο οικοσύστηµα της περιοχής.
Ούτε µικρό, ούτε µεγάλο θέατρο. Να ενταχθεί το σηµείο, µε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, στη βιοποικιλότητα του πάρκου.
Ο διάλογος να συµπεριλάβει και την εκτός πάρκου χωροθέτηση του Θεάτρου για τις ανάγκες του Καλοκαιρινού Φεστιβάλ.
Κάτι που έχει καθυστερήσει πολλά χρόνια, παρόλο που η αδειοδότηση της Ανατολικής Τάφρου γινόταν πιο δύσκολη κάθε χρόνο και η ανακατασκευή το 2012 θεωρήθηκε, αναστρέψιµη, προσωρινή κατασκευή. Παρόλο που ανέθεσε µελέτη ανάπλασης της Ανατολικής Τάφρου, η οποία δεν θα εµπεριέχει το βασικό του εργαλείο για τις καλοκαιρινές πολιτιστικές του εκδηλώσεις, δεν ξεκίνησε ταυτόχρονα τη µελέτη και τον σχεδιασµό για την χωροθέτησή του. Οπότε έρχεται µια µέρα και λέει. Σκέφτηκα να το φυτέψω στους Αγίους Αποστόλους, αντί για δέντρα .
∆εν µπορώ να συµβάλω σε αυτή τη φάση σε συγκεκριµένη πρόταση χωροθέτησης. Όµως θεωρώ ότι πρώτα θα πρέπει να συζητηθεί η θεώρηση της χωροθέτησης.
Η χωροθέτηση του θεάτρου είναι σήµερα αναγκαίο να έχει σαν βασικό εργαλείο την ισόρροπη και περιφερειακή ανάπτυξη. Να συµπεριλάβει η διαδικασία τους χώρους των περιαστικών περιοχών.
Να σκεφτούµε τα νταµάρια που υπάρχουν και που σε άλλες πόλεις έγιναν θέατρα. Τέτοια θα µπορούσα να υποδείξω από τα Τσικαλαρια, στο Πέρα Πλατάνι, στο Ακρωτήρι και αλλού. Νταµάρια εύκολα προσβασιµα µε δυνατότητα µετατροπής µε φυσικά υλικά σε εγκαταστάσεις θεάτρου, µε χωρητικότητα και ακουστική.
Πράγµα που αλλού ξεκίνησε από τη δεκαετια του ’80 µε πρόταση του Μίνωα Βολανάκη, στην υπουργό Μελίνα Μερκούρη. «Προχώρα το, είµαι µαζί σου», είπε στον Βολανάκη κι έτσι το 1983 το πρώην λατοµείο ”Αίµος”, αντί να γίνει χωµατερή όπως προοριζόταν, έγινε θέατρο.
Το Θέατρο Πέτρας και µαζί το Φεστιβάλ που φιλοξενεί από τότε µέχρι σήµερα συνέβαλε στην αποκέντρωση του θεάτρου, της µουσικής και του χορού τους θερινούς µήνες στην Αθήνα, µαζί µε άλλα δύο ανάλογα θέατρα στον Βύρωνα και τη Νίκαια.
Να προσεγγίσουµε λοιπόν µε γνώµονα τις καλές πρακτικές και την πραγµατική βιώσιµη αστική ανάπτυξη .
Για την πόλη, το πράσινο, τον πολιτισµό. Χωρίς να δεχόµαστε το ένα να έρχεται σε σύγκρουση µε το άλλο, ούτε να συγχέονται οι έννοιες τους!
