Οταν κοιτάς από ψηλά…

H πτήση με το αεροσκάφος ήταν η πρώτη πρωινή. Το ’χε καλό γούρι να ταξιδεύει στον αέρα νωρίς το πρωί.
Ο κυβερνήτης φαινόταν νέος με αυτοπεποίθηση.
Το πλήρωμα της καμπίνας ευγενέστατο.
Ας προσδεθούμε, λοιπόν, και ας απολαύσουμε το ταξίδι.
Οταν κοιτάς από ψηλά, μπερδεύεις το θείο και το ανθρώπινο.
Μετά από μια ώρα ο συγκυβερνήτης βγήκε από την καμπίνα, ο κυβερνήτης κλείδωσε την πόρτα και κάποιοι είπαν από φόβο ότι αποφάσισε να ρίξει τ’ αεροπλάνο στα βράχια.
Πράγματι, προοδευτικά αισθάνθηκα ότι χάναμε ύψος.
Μια κυρία άρχισε να κλαίει γοερά.
Οσο κατέβαινε το αεροσκάφος κοβόταν η ανάσα μου.
«Πάει χαθήκαμε», φώναξε κάποιος στ’ αγγλικά. Ο συγκυβερνήτης χτυπούσε με μπαλτά την πόρτα.
Μάταια…
Την τελευταία στιγμή ο κυβερνήτης συνήλθε, πήρε ένα αγέρωχο ύφος, «ανέβασε» το αεροσκάφος και οι επιβάτες σώθηκαν.
Από καθήκον…