Τρίτη, 19 Μαρτίου, 2024

Ως παιδευτική καλλιτεχνική έκφραση

«Ολα είναι μια παράσταση και εμείς αναλαμβάνουμε ένα ξεχωριστό ρόλο στην καθημερινή μας ζωή…»
Shakespeare

Tο θέατρο είναι μια σύνθετη τέχνη, κοινωνική, βαθύτατα παιδευτική που αγγίζει τις αρχέτυπες ανάγκες του ανθρώπου για δράση και θέαση του κόσμου. Επειδή εμπεριέχει όλα τα είδη των τεχνών μια θεατρική παράσταση συγκροτεί μιας υψηλής ποιότητας  αισθητική εμπειρία που ενεργοποιεί και ευαισθητοποιεί σε ρόλο δημιουργού και αποδέκτη τους ερμηνευτές, αλλά και τους θεατές. Η διαδραστικότητα της αμφίδρομης επικοινωνίας, η ενσυνείδητη αναπαραγωγική εικονοποίηση του πραγματικού και η βιωματική μέθεξη στα σκηνικά διαδραματιζόμενα, προσδίδουν στο θέατρο μια κατεξοχήν παιδαγωγική δυναμική και το αναδεικνύουν σε προνομιούχο μέσο αγωγής και παιδείας.
Με αυτό το σκεπτικό η ακούραστη  θεατρική ομάδα των Δασκάλων του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Δ. Θεοτοκόπουλος έχοντας  στο ενεργητικό της από το 1994 που ξεκίνησε ένα πλήθος επιτυχημένων θεατρικών παραστάσεων με συχνότητα μία κάθε χρόνο,  επιχείρησε και τη φετινή σχολική  χρονιά  να βιώσει και να απελευθερώσει  σε ευαισθητοποιημένους δέκτες  την παιδευτική και εκφραστική  δυναμική  της τέχνης  του θεάτρου.  Ο τίτλος της πρωτότυπης  θεατρικής παράστασης «ΔΙΑΦΑΝΕΣ ΑΥΛΑΙΕΣ» η οποία παρουσιάστηκε για μια εβδομάδα στο ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ  στο Ηράκλειο , συγκεντρώνοντας πλήθος θεατών που πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα   κάθε μέρα, αφού οι ερμηνείες των εκπαιδευτικών ήταν συγκλονιστικές και το αποτέλεσμα άρτιο αισθητικά, δοσμένο  πρωτότυπα, με  ευρηματικά σκηνοθετικά μέσα και τη δημιουργική συστράτευση όλων των μορφών τέχνης.
Η θεατρική ομάδα των Δασκάλων του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Δ. Θεοτοκόπουλος  καταθέτει χαρακτηριστικά για το σκεπτικό της παράστασης:
«Λίγο προτού ο Θέσπις αποσπαστεί από το σώμα του διθυραμβικού χορού και μέσα από την έκσταση της λατρείας φορέσει τη μάσκα του υποκριτή, λίγο πριν το Άσμα μετουσιωθεί τελετουργικά σε Δράμα, θέατρο και ποίηση ήταν ένα. Όταν οι ραψωδοί απάγγελλαν στο κοινό τους λυρική ή επική ποίηση, ουσιαστικά έκαναν θέατρο εν αγνοία τους, μετατρέποντας το σώμα και τη φωνή τους σε φορέα Λόγου».
Συγχωρήστε αυτήν την τόλμη μας να εκθέσουμε κι εμείς εδώ μπροστά σας τον Λόγο των Μεγάλων, εκθέτοντας φωνές και σώματα ημών των Μικρών. Παρασυρόμενοι της εσωτερικής μας ανάγκης, της αγάπης μας για την ποίηση και το ερασιτεχνικό θέατρο.
«Τα βλέφαρά μας Διάφανες Αυλαίες» αναζητούν να συναντήσουν τη ματιά και τον πόθο του Εμπειρίκου. Συνομιλούν με «Τα βράδια» του Τάσου Λειβαδίτη, ονειρεύονται μια καλύτερη ανθρωπότητα και δίνουν το χέρι τους στον Αζίζ Νεσίν και ας λέει «Σώπα, μη Μιλάς»…κάνοντας την αυτοκριτική μας με το δάχτυλο στραμμένο εκ των έσω… «Η μικρή Μαρία» της Κατερίνας Γώγου όμως, όπως κι εμείς, ξέρει πως «Θ’ αλλάξουν τα πράγματα» όσο παραμένουμε άνθρωποι και μετουσιωνόμαστε από την «Αγάπη» αναζητώντας την γύρω μας κι εντός μας κατά τον Καζαντζάκη. Ο «Εφιάλτης της Περσεφόνης» του Γκάτσου, γίνεται ελπίδα μέσα απ’ το «Παιδί» του Παύλου Σιδηρόπουλου αρκεί να το υπερασπίσουμε σε δύσκολους καιρούς. «Μάθαινε τ’ απλούστερα» μας προστάζει ο Μπρέχτ γιατί μόνο μέσα από τη μάθηση θ’ απαλλαγούμε από τις «Χιροσίμες» και «Θ΄ανοίξουμε την Πόρτα» στην ανθρωπιά που εκλιπαρεί Χικμέτ και Ρίτσος. Μπορεί να «Βρήκαμε τη Στάχτη» που περιγράφει ο Σεφέρης μα «Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας» για να δούμε «Εμπρός μας τ΄αναμμένα μας Κεριά» του Καβάφη. «Καθώς βαδίζουμε» με τον Καρυωτάκη, καμιά σκιά δε θα κρύψει «Τον ήλιο του Θεού» σαν μοιράζουμε την καρδιά μας όπως «Ένα κόκκινο μήλο» του Ναζίμ Χικμέτ. «Ο άνθρωπος είναι ένας Ξενώνας», ευγνώμων οφείλει να υποδέχεται το κάθε τι, μας θυμίζει ο Τζελαλεντίν Ρουμί και μόνο τότε θα κατανοήσει πως «Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος» γιατί, «Στην Απλότητα κρύβεται η Ευτυχία» έρχεται να συμπληρώσει ο Ελύτης. Έτσι και μόνο θα είμαστε ικανοί για την «Ανταλλαγή»…αυτήν που περιγράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Τα ποιήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν χάντρες σε περιδέραιο και συνομιλούν μεταξύ τους επιχειρώντας να συναρμόσουν μια ενότητα μέσα από την τέχνη του θεάτρου… Θέατρο και Ποίηση, λοιπόν, κάθε τέχνη από τον δικό της δρόμο και μέσα από τον δικό της ιδιαίτερο κώδικα, απευθύνονται και «εκβάλλουν» και οι δύο «…σε Σένα, Υποκριτή αναγνώστη, όμοιέ μου, αδελφέ μου…», όπως εμβληματικά έγραψε ο Μποντλαίρ κι αυτή είναι η κορυφαία τους συγγένεια. Ο δέκτης, αναγνώστης-θεατής, παραμένει ο ύστατος και ο πρώτος  Μέγας Υποκριτής….».
Η υπεύθυνη για τη σκηνοθεσία Γιάννα Κεφαλά  μιλώντας για το έργο επισημαίνει:
«Ποίηση φέτος μέσα από μια θεατρική δράση. Και να πώς το θέατρο είναι η συνισταμένη  όλων των τεχνών…. Έκφραση, κίνηση, μουσική , ήρθαν για να δέσουν αρμονικά μεταξύ τους και να ξαναζωντανέψουν ποιήματα πάνω στο θεατρικό σανίδι. Πραγματικά ασύνδετο μεταξύ τους, μια θεατρική πράξη χωρίς θέμα? Για μένα έχει θέμα…όλοι εμείς….οι άνθρωποι….έρωτας, μοναξιά, απόγνωση, πόλεμος, μετανάστευση, ξενοφοβία, εκπαίδευση, αλλοτρίωση , θάνατος…. Μέσα από Έλληνες και ξένους ποιητές θελήσαμε να μιλήσουμε για όλα αυτά που βλέπουμε , νιώθουμε και αγγίζουμε καθημερινά. ..Μια κατάθεση ψυχής από όλα τα μέλη της ομάδας. Το ζητούμενο δεν ήταν η παράσταση , αλλά η πορεία μέχρι εδώ… όλη η ομάδα μια οικογένεια… Νιώθω τυχερή που κάναμε μαζί αυτό το ταξίδι….»
Είναι σπάνιο και καθόλου αυτονόητο,  ένας Σύλλογος Εκπαιδευτικών εκτός της συνδικαλιστικής του αποστολής, να επενδύει σε ομάδες που αξιοποιούν στον ελεύθερο χρόνο τους την παιδευτική εκφραστική δύναμη των τεχνών προσφέροντας γενναιόδωρα, αλλά με απόλυτη σεμνότητα και ήθος, υψηλής αισθητικής ποιότητας πολιτισμικά συμβάντα στην πόλη. Οι συναυλίες , οι θεατρικές παραστάσεις , οι λογοτεχνικές παρεμβάσεις του Συλλόγου Δ. Θεοτοκόπουλος χαρακτηρίζονται από υψηλό βαθμό επαγγελματισμού και διακρίνονται για  την   ευαισθητοποιημένη ματιά που αντανακλά την αξιοποίηση όλων των μορφών τέχνης ως ισχυρό παιδαγωγικό μέσο έκφρασης και επικοινωνίας.   Θα ήταν ευχής έργο να ταξιδεύουν και να μεταγγίζεται η πολιτισμική τους αξία και σε άλλες πόλεις ώστε  να λειτουργούν ως καλές πρακτικές, γέφυρες πολιτισμού, αλλά και ως αφετηρίες για  νέες συνέργειες που δεν εγκλωβίζονται σε τοπικά όρια.
Για να πραγματοποιηθεί όμως κάτι τέτοιο  είναι σημαντικό κάθε τοπική αρχή, είτε αναφερόμαστε στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε στην τυπική εκπαίδευση, να υποστηρίζει έμπρακτα,  εντάσσοντας στις προτεραιότητες της πολιτιστικής-εκπαιδευτικής της πολιτικής, το ταξίδι αυτής της επικοινωνίας, εντός και εκτός του νησιού, αμφίδρομα, επιβραβεύοντας  κατ’ αυτόν τον τρόπο   τις εθελοντικές πρωτοβουλίες της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Τότε συντελείται πραγματικά η σύνδεση του πολιτισμού με την εκπαίδευση  την οποία πολλοί επικαλούνται, αλλά λίγοι την μετουσιώνουν σε έργο.  Η εκπαιδευτική κοινότητα είναι και θα πρέπει να αξιοδοτείται  κατά προτεραιότητα, ως  η  κινητήρια δύναμη σε δράσεις πολιτισμού, εφόσον παρούσα είναι   η παιδαγωγική συνιστώσα.

«Διάφανες αυλαίες»
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία:
Γιάννα Κεφάλα
Μουσική Επιμέλεια: Γιάννα Κεφάλα – Γιώργος Χατζηαντωνίου
Κοστούμια:
Γιασμίν Τιμοτίγιεβιτς
Σκηνικά:
Νίκος Καλαθάκης
Ήχος:
Αντώνης Καλπουζάνης
Φωτογραφίες:
Νίκος Καλαθάκης
Επιμέλεια αφίσας – προγράμματος:
Κων/να Αργυροπούλου

ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ
Ασυνάνογλου Μαρία
Δαμιανάκη Λία
Δασκαλάκη Βαγγελιώ
Κασαπάκη Στέλα
Καστρινάκης Γιάννης
Κατούφα Βούλα
Κουτσούκος Παναγιώτης
Μαράκη Ελένη
Μπουρτσουκίδου Βίκυ
Παπαλεξανδρής Βαγγέλης
Ραχώνη Βάσω
Ταβλαδωράκη Εύα
Τερζάκη Ρένα
Τορνεσάκη Ελένη
Τορνεσάκης Γιάννης
Χαριτάκι Χρύσα
Χατζηαντωνίου Γιώργος
και η μικρή Εύα Μαρθαλαμάκη

Αναλυτικότερα στις διευθύνσεις:
http://www.sylekpe.gr/

Το Θέατρο στην Εκπαίδευση. Καλλιτεχνική έκφραση και παιδαγωγία


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα