Στο καλωσόρισμα της Πελοποννήσου λίγο μετά την Ακροκόρινθο και το Κιάτο, ορθώνεται στα αριστερά μας η οροσειρά της Ζήριας. Από το Ξυλόκαστρο αφήσαμε το μεγάλο δρόμο και ανεβήκαμε με το λεωφορείο μας, στα Τρίκαλα Κορινθίας.
Είμαστε η οργανωμένη ομάδα του Ορειβατικού Χανίων που διαλέξαμε αυτό το καταπράσινο τόπο για να περάσαμε ένα τριήμερο. Ιδανική τοποθεσία για πεζοπορίες στα δασωμένα μονοπάτια , αλλά και στα άδενδρα βουνά, με τον πηγαίο πλούτο… τα άφθονα νερά, σε όλη την περιοχή.
Τα Τρίκαλα είναι χωρισμένα σε τρεις χωριστούς οικισμούς και λογω της μορφολογίας του εδάφους προδιαθέτουν για αναβάσεις και ορειβατικές ανακαλύψεις. Οι υποδομές είναι αρκετά καλές και οι τιμές αλμυρές σε σχέση με τις προσφερόμενες υπηρεσίες.
Σε ένα άνετο ξενοδοχείο έμειναν οι πρώτοι 28 και στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Κορίνθου οι υπόλοιποι 6, αφού αλλά καταλύματα ελευθέρα δεν υπήρχαν στην περιοχή, λογω του τριήμερου της 28ης Οκτώβριου.
Τα περπατήματα ήταν πολύ καλά ψαγμένα από το Δημήτρη και το Χρήστο , πολύωρα αλλά απολαυστικά. Συναντήσαμε μόνο λίγους Έλληνες τουρίστες σε αυτή τη περιοχή, σε μια διαφορετική πραγματικότητα , μόλις 2 ώρες από την Αθήνα .Στην κορυφή της Ζήριας σε υψόμετρο 2.384 μέτρα ανεβήκαμε όλοι, την πρώτη μέρα ύστερα από επίπονη ανηφόρα σε καθαρό τοπίο με απέραντη θέα.
Το φωτεινό γαλάζιο του ουρανού μας τύφλωνε και όλα τα βουνά της Πελοποννήσου απλώνονται νότια .Αλλά και η κουκλίστικη λίμνη της Δόξας δυτικά χαμηλά μαγνητίζει το βλέμμα μας. Όλη η Ζήρια είναι μια απέραντη παιδική χαρά για τις πάμπολλες αγελάδες που νωχελικά και αμέριμνα βόσκουν σχεδόν μέχρι την κορυφή της. Άλογα ελεύθερα, σε μικρές αγέλες, συναντήσαμε χαμηλότερα, όπως και τα έντονα αποτυπώματα των αγριογούρουνων μας εντυπωσίασαν.
Τη δεύτερη μέρα η πεζοπορία πιο απαιτητική, με ανάβαση στο δυσεύρετο σπήλαιο του Ερμή, στη συνέχεια με πολύ κατηφοριά στη δασωμένη ράχη μέχρι το φαράγγι της Φλαμπουρίτσας και τέλος διάσχιση αυτού του εντυπωσιακού κατάφυτου φαραγγιού, μέχρι τη μονή Βλασίου, (7,30 ώρες πορείας)
Κάθε βράδυ στις άριστες ταβέρνες αναπληρώναμε τις ημερήσιες χαμένες θερμίδες, αλλά και εμείς οι 6 του καταφυγίου βαδίζαμε τουλάχιστον 40 λεπτά θεοσκότεινα, για να φράσομε στο κατάλυμα μας πάνω στη ρίζα του βουνού. Τι καθάριος έναστρος ουρανός – τι απόλυτη ησυχία , και ποσό λιτό καταφύγιο που μας θυμίζει το δικό μας του Βολικα πριν 30 χρόνια!!!!!!! Την τρίτη μέρα ανεβήκαμε στα Καλάβρυτα, με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο, από το Διακοφτο και λαχταρίσαμε το Χελμό ενθυμούμενοι παλιότερες αναβάσεις μας και πανελλήνια περάσματα του φαραγγιού του Βουραϊκου…..
Οι ομορφιές της φύσης είναι ανεξάντλητες και ανεξίτηλες φτάνει να προσπαθήσαμε να τις προσεγγίσομε.. Ερχονται πολλά τριήμερα τη νέα χρονιά… Μείνετε συντονισμένοι…
