Ονόµατα υπουργών, βουλευτών, πολιτευτών και τοπικών παραγόντων σφυρίζουν στον αέρα, η κυβέρνηση περιορίζει τις ευθύνες στους άµεσα εµπλεκόµενους, τα υπόλοιπα συστηµικά κόµµατα ζητάνε την παραίτησή της για διαφθορά και όλοι µαζί φροντίζουν να µείνει έξω απ’ το κάδρο η πραγµατική «πέτρα» του σκανδάλου: Η ΕΕ και η ΚΑΠ, το σάπιο κράτος και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουν τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την ΕΕ.
Έχουµε και λέµε λοιπόν: Στο πλαίσιο εφαρµογής της Γενικής Συµφωνίας ∆ασµών και Εµπορίου – GATT (υπογράφτηκε το 1994 και αποτυπώνει έναν νέο συµβιβασµό για τη µοιρασιά της λείας ανάµεσα στα µονοπώλια των σηµαντικότερων ιµπεριαλιστικών κέντρων της εποχής, ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνίας κ.ά.), αποσυνδέθηκαν οι επιδοτήσεις από την παραγωγή, τόσο στον αγροτικό όσο και στον κτηνοτροφικό τοµέα. Με τις αναθεωρήσεις της ΚΑΠ εκείνης της εποχής, η ΕΕ υιοθέτησε τις λεγόµενες «άµεσες» ενισχύσεις (πρώτος πυλώνας), που χορηγούνταν όχι µε βάση την παραγωγή, αλλά την έκταση της γης που είχε στην ιδιοκτησία του ή νοίκιαζε ο δικαιούχος επιδότησης. Το επιχείρηµα ήταν ότι µε αυτόν τον τρόπο η παραγωγή «θα προσανατολιστεί περισσότερο στην αγορά» και οι αγρότες «θα έχουν την ελευθερία να παράγουν σύµφωνα µε τη ζήτηση».
Η «ελευθερία» βέβαια αφορούσε αποκλειστικά τα µονοπώλια, που απέκτησαν µεγαλύτερες δυνατότητες εξασφάλισης πρώτων υλών απ’ όπου τους συνέφερε περισσότερο (π.χ. από τρίτες χώρες, λόγω άρσης ή µείωσης ορισµένων δασµών). Με αυτόν τον τρόπο µπορούσαν να συµπιέζουν περαιτέρω τις τιµές που προµηθεύονταν τα εγχώρια αγροτικά προϊόντα. Παράλληλα, δόθηκε βάρος στην επιδότηση επενδυτικών σχεδίων (δεύτερος πυλώνας – πυλώνας «αγροτικής ανάπτυξης») για να επιταχυνθεί η διαµόρφωση µεγάλων καπιταλιστικών εκµεταλλεύσεων. Οι αλλαγές αυτές σε κάθε χώρα συνοδεύτηκαν από προσαρµογές στον κρατικό µηχανισµό, προκειµένου να ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις. Έτσι, το 1998 συστάθηκε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ως «σύγχρονος» κρατικός φορέας (ΝΠΙ∆ εποπτευόµενο από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίµων), αρµόδιος για τις επιδοτήσεις.
Η επιδότηση µε κριτήριο την έκταση της επιλέξιµης αγροτικής γης και όχι την πραγµατική παραγωγή, σε αντίθεση µε όσα ζητούσαν οι αγρότες και το συνεπές αγωνιστικό κίνηµά τους στη χώρα µας, είχε αποτέλεσµα να εµφανίζονται ως δικαιούχοι επιδότησης ιδιοκτήτες αγροτικής γης, χωρίς οι ίδιοι απαραίτητα να αναπτύσσουν αγροτική δραστηριότητα. Αντίστοιχα στην κτηνοτροφία, θα έπρεπε τα ζώα – ακόµα κι αν είναι αποκλειστικά σταβλισµένα – να αντιστοιχούνται µε εκτάσεις βοσκοτόπων και µε βάση αυτές να καταβάλλεται η επιδότηση. Με την αναθεώρηση της ΚΑΠ του 2013, η ΕΕ περιέλαβε στους επιλέξιµους βοσκότοπους µόνο χορτολιβαδικές εκτάσεις και απέκλεισε εκείνες µε χαµηλή ξυλώδη βλάστηση, που χαρακτηρίζουν τουλάχιστον κατά 40% το ελληνικό τοπίο. Το γεγονός αυτό εγκυµονούσε κινδύνους να κοπούν τα δικαιώµατα επιδότησης για τις εκτάσεις αυτές, ενώ επιβλήθηκαν και πρόστιµα από την Κοµισιόν. Η καύσιµη ύλη για να ξεσπάσει η φωτιά του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται επικίνδυνα…
Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ψηφίστηκε στη Βουλή νοµοσχέδιο που έδινε τη δυνατότητα να χαρακτηρίζονται «βοσκότοποι» δάση και δασικές εκτάσεις. Το νοµοσχέδιο στήριξαν όλοι – πλην ΚΚΕ – µε τη δικαιολογία ότι δεν έπρεπε να χαθούν επιδοτήσεις. Με την «τεχνική λύση» που ψήφισαν και είχε την έγκριση των Βρυξελλών, έγινε κατανοµή δηµόσιων βοσκοτοπικών εκτάσεων των Περιφερειών µε πλεόνασµα (Ήπειρος, ∆υτική Μακεδονία κ.ά.) σε κτηνοτρόφους που είχαν έδρα σε Περιφέρειες µε έλλειµµα βοσκοτόπων (Κρήτη, Θεσσαλία κ.ά.), λόγω µεγάλης πυκνότητας κτηνοτροφικού κεφαλαίου. Ασφαλώς, η κατανοµή ήταν εικονική, δηλαδή στα χαρτιά, και δεν είχε σχέση µε το πού και το αν έβοσκε ο κάθε παραγωγός το κοπάδι του. Ταυτόχρονα, η ίδια η ΚΑΠ έδινε τη δυνατότητα να χορηγούνται επιδοτήσεις σε βοσκότοπους χωρίς να υπάρχει κτηνοτροφικό κεφάλαιο, αρκεί αυτοί να συντηρούνταν σε «καλή κατάσταση».
Η ΕΕ επανέφερε το 2017 τη χαµηλή ξυλώδη βλάστηση στον ορισµό του βοσκότοπου. Αυτή η εξέλιξη δηµιούργησε ένα «πλεόνασµα» εκτάσεων που άρχισαν να «µοιράζονται» για την ενεργοποίηση δικαιωµάτων, τα οποία αντλούνται από το «εθνικό απόθεµα». Για παράδειγµα, γονιός µπορούσε να µεταβιβάζει στα παιδιά του κτηνοτροφικά ζώα, να εξακολουθεί να λαµβάνει την επιδότηση που έπαιρνε πριν τη µεταβίβασή τους και τα παιδιά του να δικαιούνται δικαιώµατα από το εθνικό απόθεµα! ∆ηλαδή, στον ίδιο αριθµό ζώων αντιστοιχούσαν περισσότερα δικαιώµατα, που ενεργοποιούνταν από τις επιπλέον εκτάσεις βοσκοτόπων, και κατά συνέπεια µεγαλύτερη επιδότηση για ανύπαρκτη όµως κτηνοτροφική δραστηριότητα! Όταν αργότερα (2022) ο ΟΠΕΚΕΠΕ έθεσε ως προϋπόθεση την ύπαρξη ζώων για να διατηρήσει και να ενεργοποιήσει κάποιος δικαιώµατα, ο συνολικός αριθµός των ζώων που δηλώνονταν αυξήθηκε κατακόρυφα από τη µια χρονιά στην άλλη!
Τι συνέβη στην πραγµατικότητα, στην πορεία εξέλιξης και προσαρµογής της ΚΑΠ; ∆όθηκε η δυνατότητα από ένα κοπάδι µε συγκεκριµένο αριθµό ζώων να αντλούνται διπλάσιες ή και τριπλάσιες επιδοτήσεις, αντίστοιχες των βοσκήσιµων εκτάσεων. Στη συνέχεια, αυτές οι πολλαπλάσιες επιδοτήσεις οδήγησαν στον πλασµατικό πολλαπλασιασµό των ζώων που δηλώνονταν. Αποτέλεσµα όλων των παραπάνω ήταν να καταστούν µε διάφορους τρόπους δικαιούχοι επιδότησης όχι µόνο όσοι είχαν κοπάδια και η επιδότησή τους απαιτούσε εικονικούς βοσκότοπους βάσει της ΚΑΠ, αλλά και όσοι µπόρεσαν να εξασφαλίσουν δικαιώµατα και εκτάσεις. Στην όλη διαδικασία, το σάπιο αστικό κράτος και οι µηχανισµοί του, που είναι εχθρικοί στις λαϊκές ανάγκες, επειδή υπερασπίζονται µε νόµιµα και «µη νόµιµα» µέσα τα συµφέροντα των λίγων, έπαιξε καθοριστικό ρόλο, όπως δείχνουν οι αποκαλύψεις των συνοµιλιών, µε υπουργούς, κοµµατάρχες και στελέχη κρατικών οργανισµών να κανονίζουν άλλοτε την καταγραφή πλασµατικών κοπαδιών και άλλοτε το «φούσκωµα» εικονικών εκτάσεων.
Η αντιπαράθεση για το σκάνδαλο γίνεται τώρα «βούτυρο στο ψωµί» των σχεδιασµών των µονοπωλίων στο νέο τοπίο που διαµορφώνουν οι µεταξύ τους ανταγωνισµοί και που πληρώνουν πάντα οι λαοί, οι εργαζόµενοι, οι βιοπαλαιστές αγρότες, όπως επιβεβαιώνουν τα όσα επακολούθησαν ανάλογες «αποκαλύψεις» στο παρελθόν. Το αυτονόητο αίτηµα της πλήρους και σε βάθος διερεύνησης, της απόδοσης των πολιτικών και ποινικών ευθυνών, η απαίτηση να µην επιβαρυνθεί ο λαός το κόστος των όποιων προστίµων επιβληθούν, πρέπει να «µπολιαστεί» µε τον αγώνα αγροτών και εργαζοµένων ενάντια στην πολιτική που τους ξεκληρίζει και παράλληλα στερεί από το τραπέζι της λαϊκής οικογένειας φτηνά και ποιοτικά τρόφιµα, διαµορφώνοντας το ιδανικό περιβάλλον για να εξασφαλίζουν νόµιµα και «παράνοµα» το «παντεσπάνι» τους διάφοροι επιτήδειοι. Κυρίως οι µεγάλες εκµεταλλεύσεις και τα µονοπώλια του αγροτοδιατροφικού τοµέα, στα µέτρα των οποίων κόβεται και ράβεται η ΚΑΠ της ΕΕ…
Ούτε ένα συγνώµη στους παθόντες.
Άραγε η επιτροπή που θα οριστεί για τους ελέγχους θα βρει και τους υπεύθυνους για την περιβόητη «Φόρµα 6» και θα επιστρέψει στους νόµιµους δικαιούχους τα χρήµατα που αντιστοιχούσαν στα νόµιµα δικαιώµατα που εµείς οι γονείς είχαµε παραχωρήσει στα παιδιά µας προκειµένου να γίνουν νέοι αγρότες και χωρίς καµιά δική µας ευθύνη αλλά µε αποκλειστική και µόνο ευθύνη του υπουργείου Γεωργίας και του ΟΠΕΚΕΠΕ χάθηκαν αφήνοντας χρεωµένους όλους τους δικαιούχους που ήταν νέοι αγρότες;
Ας ανακοινώσουν πόσοι καταστράφηκαν από την <<φόρµα 6>> και πιο το ύψος της ζηµιάς.
Ίδωµεν!!!
*Ο Σπύρος ∆αράκης είναι πρώην πρόεδρος µαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ, πρώην ∆ήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του ∆.Σ του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄
(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
