«Τους φαφλατάδες να φοβάσαι.
Κείνους που τα λίπη απ’ τα παχιά τους λόγια
στάζουν απ’ τα… µουστάκια τους
κι οι σάλτσες που σερβίρουν
λεκιάζουν τα σιδερωµένα πουκάµισά τους.
Τους φαφλατάδες να φοβάσαι,
να αποφεύγεις σαν τους δεις να σου µιλήσουν…
Βρωµά στο στόµα τους, το ψέµα!
Κι είναι έτοιµοι να σε τυλίξουν
σε καπνό τσιγάρο, να σε… κάνουν, να σε πιουν·
πάει να πει να το φχαριστηθούν κείνοι
κι εσύ αιθέρας ψηλά να χάνεσαι!
Τούτο το λόγο µόνο έχω να πω
και συγγνώµη που σου ‘κλεψα απ’ τον χρόνο σου!».
Το παραπάνω κείµενο – ποίηµα µου, γραµµένο στις 17-10-2013, ένα από τα πολλά αδηµοσίευτα, συνάντησα προχθές στο αρχείο µου! Η… διαπίστωση αποτυπωµένη -εκείνο τον καιρό- δεν έχει αλλάξει…
Παραµένει βάναυσα βαρύνουσα και παρά την πάροδο των χρόνων, θεωρώ ακόµη επίκαιρη…
Ο Νίκος Γκάτσος στο “Μάνα µου Ελλάς’’ µιλούσε για “τα ψεύτικα τα λόγια τα µεγάλα’’! Λόγια σε ευήκοα ώτα!
Ποιος µπορεί να ευθύνεται περισσότερο;
Εκείνος που τα λέει και ξέρει ότι δεν τα πιστεύει ή εκείνος που τ’ ακούει και θέλει να τα πιστέψει επειδή έµαθε να του χαϊδεύουν τ’ αυτιά;
Και για τους δύο, πάντως, πάντα η ζωή συνεχίζεται! Και θα συνεχίζεται…
