1. Δράκος: Γίγαντας, τεράστιος άνθρωπος με ανάλογες ικανότητες σε μερικά παραμύθια.
2. Δράκων: Ο πρώτος νομοθέτης της αρχαίας Αθήνας τον Ζ΄ π.Χ. αιώνα που εκλέχθηκε για να νομοθετήσει και έδωσε γραπτούς νόμους. Όρισε αυστηρότατες ποινές για πολλά εγκλήματα. Απ’ αυτόν τα «δρακόντεια μέτρα» που απειλούν να πάρουν μερικοί, όταν ξεφεύγουν κάποιες καταστάσεις αλλά δεν τα παίρνουν ποτέ γιατί απλώς μας κοροϊδεύουν.
3. Δράκος ή δράκοντας: Μυθικό ζώο, τρικέφαλο φίδι, κάποτε φτερωτό, με φολίδες. Βγάζει φλόγες ή σκοτώνει. Είναι φύλακας θησαυρών ή πηγών. Προκαλούσε καταστροφές και σκοτώθηκε από ήρωες.
4. Δράκος ή θεριό: Στο τραγούδι του Άη Γιώργη, και όπως φαίνεται στην εικόνα του αγίου. Αυτό είναι επιβίωση παλαιότερου τραγουδιού με αρχαιότατο ήρωα που σκότωσε το δράκο. Κατάλοιπο της πάλης των ανθρώπων με τα τελευταία γιγαντιαία σαυροειδή, τα οποία, για να επιζήσουν έμεναν κοντά σε πηγές, όταν το περιβάλλον στην επιφάνεια της γης εξελίχθηκε σε δυσμενές γι’ αυτά, τότε που φάνηκε ο άνθρωπος. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να μεταβληθούν οι συνθήκες στην επιφάνεια της γης, πολλές χιλιετίες. Πολλά εκατομμύρια χρόνια σηκώνει στην πλάτη της η Γαία, ο τόπος μας, των διπόδων. Όσο για τον τροπαιοφόρο άγιο Γεώργιο παρά την ηλικία του -ένα νεαρό παλληκάρι ήταν- έδειξε εξαιρετικές ικανότητες «ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος…» πριν το μαρτύριό του.
5. Δράκος, δράκοι: Έτσι ονόμαζαν οι χριστιανοί τους κατοίκους των ορεινών χωριών της Κυδωνίας κι άλλων απρόσιτων τόπων, οι οποίοι παρέμειναν για αιώνες στην πίστη του Δωδεκάθεου μέχρι τον 10ο αιώνα μ.Χ. που ήρθε στην Κρήτη ο Νικηφόρος Φωκάς, στρατηγός του Βυζαντίου, για να την ελευθερώσει από τους Άραβες πειρατές, που λυμαίνονταν τα παράλια μέρη της. Σε παλιές, σχεδόν λησμονημένες διηγήσεις εκφράζεται θαυμασμός και σεβασμός γι’ αυτούς τους ορεσίβιους ειδωλολάτρες. Υπήρχαν σοφοί και θεραπευτές, στην κοινωνία αυτή, που επιβίωνε από τη γεωργία και την κτηνοτροφία σε δύσβατες περιοχές. Είχαν και θέατρα, αλλά οι νεώτεροι άμουσοι τα κατέστρεψαν, χρησιμοποιώντας τις μαρμάρινες πέτρες τους στα ασβεστοκάμινα (το μάρμαρο κάνει τον καλύτερο ασβέστη).
6. Δράκος: Κύριο αντρικό όνομα που εδίδετο παλαιότερα σε βαπτιζόμενα νήπια, από θαυμασμό σ’ αυτούς τους δράκους, που ήταν εύρωστοι, ψηλοί, γενναία παλληκάρια, απόγονοι των Δωριέων.
Σημειώνω έθιμο της βάπτισης μέχρι τη δεκαετία του ’60, στα ορεινά χωριά: Η μητέρα δεν έπρεπε να παραστεί στην τέλεση του μυστηρίου. Ο νονός πήγαινε κι’ έπαιρνε από τα χέρια της το αγοράκι να το πάει στην εκκλησία. Μετά τη βάπτιση ο ίδιος το επέστρεφε στη μητέρα του λέγοντας μεταξύ άλλων φράσεων «… δράκο μου το ‘δωκες, Χριστιανό σου το παραδούδω!»
Τοπωνύμια: Δρακότρυπα, Δρακονάκια,
Δρακονομούρι κι άλλα
7. Δρακόνα: Ονομασία δύο χωριών του Νομού Χανίων. Το ένα στα Κεραμειά Κυδωνίας και το άλλο στην Κίσσαμο.
8. Δρακοντιά, ή Δρακοντέ: Πόα με δηλητηριώδη μεγάλα φύλλα και κονδύλους οι οποίοι αναπτύσσονται και πολλαπλασιάζονται γρήγορα και πνίγουν τα άλλα φυτά, αυτοφυή και καλλιεργημένα.
9. Δράκος, δράκοντας: Γερός, υγιής, απρόσβλητος από ασθένειες. ,
Παραθέτω, τέλος, ένα περιστατικό, σαν ανέκδοτο: Ένας χωρικός εταξίδευε από τα Χανιά στον Πειραιά, πριν το ’60, με ένα από εκείνα τα μικρά καράβια, που εκτελούσαν τις διαδρομές. Κάθισε στο κατάστρωμα, μαζί μ’ άλλους συνταξιδιώτες. Μετά από δυό-τρεις ώρες, τη νύχτα, αισθάνθηκε ναυτία, και παραπονέθηκε στο σύντροφο, που ήταν μαζί. Αυτός του συνέστησε να κάνει υπομονή, οι ώρες θα περάσουν γρήγορα. Όμως, όσο περνούσε η ώρα ένοιωθε να μεγαλώνει η ζάλη, μαζί με τάση για εμετό.
– Δεν μπορώ! Ζαλίζομαι! Πρέπει να σταθεί το καράβι, για να πάω να κάνω εμετό!
– Ίντα λέεις μωρέ! Γάϊδαρος είναι το καράβι, να τονέ στέσομε;
Σε λίγο, ζορισμένος, φώναξε δυνατά:
– Καπετάνιο! Στέσε το καράβι γιατί ανακερώνομαι! (έχω τάση για εμετό).
Από μέσα ακούγεται αυστηρή φωνή:
– Ποιος ανακερώνεται; Πιάστε τον και πετάξετέ τονε στη θάλασσα!
Ο χωρικός φοβήθηκε, τρόμαξε και απάντησε:
– Δράκοντας, καπετάνιο!!!
