Αν ρωτήσεις τους χωριανούς πώς λένε το δέντρο αυτό που έχει πάρει τη µορφή κληµαταριάς µε τα χρόνια, στην αυλή του παλιού καφενείου, κάποιοι θα σου πουν «πασχαλιά». Όχι άδικα ίσως, αφού αυτό το πανέµορφο φυτό, χρόνια τώρα, προαναγγέλλει τη γιορτή του Πάσχα που καταφθάνει ακάθεκτη στα σπιτικά του.
Ωστόσο οι γεροντότεροι που γνωρίζουν καλά την παράδοση του χωριού αποκαλούν αυτόν τον παράξενο φυλλοβόλο αναρριχητή: «Το ∆εντρό του Μελάκη». Με τη δεύτερη ονοµασία να θυµίζει τον τελευταίο ιδιοκτήτη του καφενείου: «Ο Παράδεισος», όπως λεγόταν τότε, το Νίκο Μελάκη. Όνοµα και πράγµα το καφενείο «ο Παράδεισος», έλαµπε από καθαριότητα και νοικοκυροσύνη.
Ο ιδιοκτήτης του καφενείου, σέρβιρε µερακλήδικο καφέ, ψηµένο στη χόβολη που συνοδευόταν από το κρύο νερό της παρακείµενης πηγής- βρύσης του χωριού, που βρισκόταν ακριβώς κάτω από το τζαµί. Μόλις ο πελάτης έπινε το νερό του ο σβέλτος καφετζής, φορώντας την κατακάθαρη ποδιά του, έτρεχε αγόγγυστα µε το µαστραπά να του φέρει δεύτερο, ενώ δεν έλειπαν από την εγκάρδια φιλοξενία και οι λιχουδιές του καφενείου. Συριανά λουκούµια, βανίλια υποβρύχιο, γκαζόζα στα τέσσερα, αλλά και τα περίφηµα γλυκά του κουταλιού, κυρίως νεραντζάκι, από τις πολυπληθείς τότε νεραντζιές του χωριού ή και γλυκό σταφύλι από τα αµπέλια που φιλοξενούσε ο καταπράσινος τότε Τσικαλαριανός κάµπος.
Και όλες τούτες οι απολαύσεις του ουρανίσκου, κάτω από τη σκιά και τη µοναδική δροσεράδα του καταπράσινου αυτού δέντρου, καταµεσίς του καλοκαιριού µε τη θέα προς το λιµάνι της Σούδας να ξετυλίγεται αδέσµευτη µπροστά σου. Μια θέα που σύµφωνα µε την παράδοση, εντυπωσίασε ακόµα και τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε µία από τις επισκέψεις του στο χωριό… Τότε που αποκάλεσε το µικρό καφενείο:«Μπαλκόνι του κάµπου», όπως µεταδόθηκε µονοµιάς στο χωριό από στόµα σε στόµα.
Ροµαντικός µε οικολογικές ευαισθησίες, σώγαµπρος στο χωριό ο Μελάκης µε καταγωγή από το Σέλινο, στα διαλείµµατα της δουλειάς του «εκµυστηρευόταν» στους πελάτες του τους λόγους για τους οποίους διάλεξε να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του στα Τσικαλαριά.
«∆ύο πράγµατα µε έφεραν στο χωριό των Τσικαλαρίων: Η Παρασκευούλα µου και το ωραίο δεντρό που έχει στην αυλή της…», έλεγε και ξανάλεγε µε έκδηλη υπερηφάνεια.
Ο λόγος για µια µακρόβια γλισίνια ή βιστέρια ή σταφυλόνια, όπως λέγεται διαφορετικά, που στολίζει και σήµερα την αυλή του κλειστού, τώρα πια καφενείου, τούτη την εποχή, µε τις µακριές µυρωδάτες µωβ- µπλέ ταξιανθίες της να µοιάζουν µε τσαµπιά από σταφύλια.
«Τον πολυχρόνη» του δέντρου που δύσκολα κρύβεται, µαρτυρά ο στριφτός χοντρός κορµός του, αδιάψευστος µάρτυρας της πλούσιας λαογραφικής παράδοσης του χωριού. Σύµφωνα µε αυτήν, το «εξωτικό» αυτό φυτό, το µετέφερε από την Κωνσταντινούπολη και το φύτεψε στο καφενείο ένας Τούρκος. Ήθελε λένε… να του φέρει τύχη και να του θυµίζει τις οµορφιές της Πόλης, όταν θα καθόταν στον καφενέ πλάι στο τζαµί του χωριού.
Τα χρόνια πέρασαν από τότε, οι καιροί άλλαξαν, όµως το δέντρο δεν ξεχνά να ανθίζει κάθε χρόνο την άνοιξη µε τα λουλούδια να ανοίγουν, πριν αναδυθούν τα τρυφερά φύλλα ή ταυτόχρονα µε αυτά, στα ξερά κλαδιά που περιφέρονται αντίθετα από τους δείκτες του ρολογιού. Ένα µυστήριο της φύσης µε τις ανεξίτηλες ανθισµένες µνήµες της γλισίνιας να ξετυλίγονται ολοζώντανες µπροστά σου!!!
Ένα µυστήριο της φύσης, στη θωριά και στο µεθυστικό άρωµα του οποίου γνώστες ή µη της φυσικής ιστορίας και της παράδοσης του χωριού θα κοντοσταθούν µε τη βοήθεια των κινητών τους τηλεφώνων να αποθανατίσουν την ανοιξιάτικη στιγµή. Φωτογραφίες που κάνουν θραύση στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης στη συνέχεια, χαρίζοντας στους επίδοξους φωτογράφους πολυπόθητα κολακευτικά σχόλια.
