Οι άγνωστοι ”Μπιερµπιστές”

Άλλοτε ήταν οι καλύτερες στιγµές της ζωής σου, να γνωρίζεις ποιος µένει δίπλα σου στον πάνω ή στον κάτω όροφο µιας πολυκατοικίας, να σου λέει µια «καληµέρα» και να τον ρωτάς «τι κάνουν τα παιδιά, η οικογένεια;». Να βλέπεις ποιος γείτονας είναι αστός και να καταλαβαίνεις, όταν σε συναντάει και σου χαµογελάει στον δρόµο, αν νοιάζεται για σένα να σου παραβρεθεί σε περίπτωση µιας αναποδιάς. Τότε γνώριζες, τώρα πια δεν ξέρεις.
Φαινόµενα µε ανθρώπινη οικεία διάθεση σπανίζουν. Αντικρίζεις πληθώρα αγνώστων, που έρχονται για µια βραδιά και φεύγουν αξηµέρωτα, αφήνοντας τα φώτα αναµµένα, χωρίς να προαναγγέλλεται η άφιξη, οι ηµέρες διαµονής, ούτε και η αναχώρηση. Κανείς δεν µένει πολύ, ώστε να να τον γνωρίσεις. Κλείνεις µια συµφωνία, γίνεται πληρωµή µέσω διαδικτύου, νοικοκύρης, και Μπιερµπιστής µένουν άγνωστοι και πάµε γι’ άλλα! Εν τω µεταξύ οι τιµές κατοικιών να νοικιαστούν από µόνιµους έχουν απογειωθεί.
Υπάρχει ύπουλος και δόλιος κίνδυνος, για τον οποίο δεν είµαστε άµοιροι ευθυνών όλοι µας, αλλά περισσότερο οι κυβερνώντες που στο όνοµα της τουριστικής προσέλευσης άφησαν να εξελιχθεί το φαινόµενο της βραχυχρόνιας µίσθωσης (Airbnb) ανεξέλεγκτα, ανατρέποντας τα τουριστικά πράγµατα εις βάρος των ξενοδοχείων, των οποίων οι κλίνες στις ελληνικές πόλεις περιορίστηκαν στις 900.000 άνω των Airbnb έχουν ξεπεράσει το 1.000.000.
Όλες οι γειτονιές έχουν αλλοτριωθεί, κυριαρχεί ένα συνονθύλευµα εποχών και γενεών, µε τους νέους γεµάτους στρες, ξεΐγκλωτους, ατηµέλητους, εγωκεντρικούς, που ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται να µάθουν ποιος είναι ο διπλανός, αλλά διατίθενται να καβγαδίσουν εριστικά για ανούσιους λόγους.
Η αίσθηση της γειτονιάς µε τον χασάπη, τον µπακάλη, τον µανάβη, τον κουρέα είναι ανύπαρκτη. Έµεινε κάτι απ’ την παλιά Ελλάδα; Η Λαϊκή αγορά, να πηγαίνουµε µια φορά την εβδοµάδα και κει να συναντάς ανθρώπους στους πάγκους και να τους αναγνωρίζεις λέγοντας µια απλή «καληµέρα».