Oh tempora, oh mores…

Από το 1988 ως το 1989 την καλύτερη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Παπανδρέου ασκούσαν οι ταξιτζήδες και οι φουρνάρηδες.
Έµπαινες στο ταξί και ενώ άκουγες πολιτική εκποµπή στο ραδιόφωνο ο ταξιτζής άρχιζε το τροπάριο της εποχής εκείνης για τον Κοσκωτά, τη Μιµή και τον Ανδρέα και άλλα σκάνδαλα της δηµόσιας ζωής και της πολιτικής.
Εισερχόσουν στο φούρνο και αν τύχαινε να πεις κάτι για την ακρίβεια, ο αρτοποιός ρητόρευε εις βάρος της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ «που διέλυσαν τη χώρα».
Τα χρόνια περάσανε και ήλθαν άλλες εποχές µε άλλους ανθρώπους και άλλα ήθη.
Τώρα, καλοκαίρι 2025, κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, στο ταξί ακούς συνήθως καψουροτράγουδα και ο ταξιτζής συνοµιλά στο κινητό του περί ανέµων και υδάτων, ακόµη κι αν ο κόσµος και η πολιτική κυριολεκτικά και µεταφορικά φλέγονται.
Μπαίνεις στον φούρνο και ακούς τον φούρναρη συχνά να συζητά για κάποιο ριάλιτι ή σίριαλ που είδε στην τηλεόραση, ακόµη κι αν έξω από το αρτοποιείο η κοινωνία είναι άνω κάτω.
Έτσι, όµως, γίνεται να αλλάξει ο κόσµος; Προσωπικά, ίσως και ουτοπικά σκεπτόµενος, νοµίζω πως όχι…