Ο τζίτζικας

Θεωρώ ότι εν πολλοίς ο τζίτζικας είναι παρεξηγηµένος από εµάς τους ανθρώπους. Αποδεικνύεται τελικά, όπως θα δούµε, πως δεν είναι ένας τεµπέλης ανεπρόκοπος ο οποίος δεν ασχολείται µε το µέλλον του. Σε σύγκριση µε το µερµήγκι, το οποίο προνοεί και αποταµιεύει, για τους δύσκολους µήνες του χειµώνα.
Αγαπητοί µου η σύγκριση είναι ασύγκριτη και αδόκιµη.
Ο τζίτζικας ζει την κάθε ηµέρα του σαν να είναι η τελευταία! Και δυστυχώς γι’ αυτόν έτσι είναι. Η κάθε καλοκαιρινή του ηµέρα επάνω στη γη, είναι µη επαναλαµβανόµενη. Ζει λοιπόν τη ζωή σαν να πρόκειται να πεθάνει άµεσα και δυστυχώς αυτό πρόκειται να συµβεί. Πριν φύγει από τον µάταιο αυτό κόσµο, καλεί τραγουδιστά, µε το γνωστό τζι τζι τζι την καλή του, για να εκπληρώσει και αυτός από την πλευρά του το καθήκον της αναπαραγωγής του είδους του.
∆εν είναι λοιπόν ένας περαστικός καλοκαιρινός γλεντζές. ∆εν είναι ένας τεµπέλης που σκαρφάλωσε στο δέντρο µε την κιθάρα του στον ώµο. Όχι, είναι ένας µελλοθάνατος που έκανε τον θάνατο τραγούδι. Είναι ένας συνθέτης του δικού του ρέκβιεµ. Μοιάζει λίγο µε τα γλέντια τα δικά µας, που κλαίµε στις χαρές και γελάµε στις λύπες από αντίδραση. Μοιάζει µε τον αδυσώπητο θάνατο που πολλές φορές τον αντιµετωπίζουµε προκλητικά γελώντας και πίνοντας. Ίσως γιατί δεν τον λογιάζουµε για θάνατο µα για γιορτή, για νέα ζωή ατελεύτητη, όπως αλήθεια είναι. Μοιάζει µε τους παιάνες των προγόνων µας, που βάζανε άφοβα τα στήθη τους µπροστά στο βόλι κι αυτό σκιάζονταν και έστριβε.
Ο τζίτζικας τραγουδά και για τη φύση σαν προσευχή και απαντά στο ερώτηµα του ποιητή.
Εσείς, τζιτζίκια µου, άγγελοι, γεια σας κι η ώρα η καλή. Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει; Κι όλα αποκρίνονται µαζί: Ζει και ζει και ζει… ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει.
Ο µέρµηγκας από την άλλη, όπως πάντα έτσι και φέτος, συνέχιζε να µεταφέρει τροφές στη φωλιά του, αγνοώντας το τραγούδι του τζίτζικα.
Ο τζίτζικας ήξερε καλά πως δεν µπορεί να πάρει τροφές µαζί του στο αιώνιο ταξίδι του σε λίγο, γι’ αυτό και η ασχολία του ήταν για τον επιούσιο της ηµέρας. Πολλές φορές απορροφηµένος από το τραγούδι του, τον εύρισκε το γιόµα νηστικό. ∆εν παραπονιέται, ησυχάζει και κοιτά ψηλά µε µια ευχή να τον βρεί η αυριανή πάλι, προσκυνητή και Άρχοντα πρωτοψάλτη της δηµιουργίας στο δέντρο.
Η αναπαραγωγή του ολοκληρώθηκε. Θα γεννηθεί µέσα στη γη, πιο βαθιά από τον µέρµηγκα, ίσως για 15 και πλέον χρόνια. Εκεί θα περιµένουν τα παιδιά του µέχρι το καλοκαίρι της ενηλικίωσής τους, κι ύστερα θα βγούν στην επιφάνεια να τραγουδήσουν κι αυτά πρίν πεθάνουν.
Τι θα διαλέγατε; Τζίτζικα ή µέρµηγκα;
Ο τζίτζικας είναι η επιθυµία να ζήσουµε την κάθε ηµέρα µας σαν να είναι η τελευταία.
Ο µέρµηγκας είναι το πρότυπο της εργατικότητας, της συνεργασίας, της αποταµίευσης.
Κανείς από τους δυό τους, ούτε ο τζίτζικας ούτε ο µέρµηγκας, δεν µπορεί να ξεφύγει από τα φυσικά όριά του και να ζήσει και τα δύο. Μόνο ο άνθρωπος από όλα τα όντα έχει αυτό το χάρισµα.
Να επιλέγει και να πράττει.
Να κρίνει για να συµµορφώνεται.
Να παρατηρεί τη φύση και να δοξάζει τον Πλάστη του.
Να κάνει λάθη και να διορθώνεται.
Να κάνει όνειρα και να τα πραγµατώνει.
Να βλέπει τους κινδύνους και να µη µένει εκτεθειµένους σε αυτούς, όπως ο τζίτζικας στο δένδρο.
Τζίτζικας ή µέρµηγκας λοιπόν; Τι είµαστε για να δούµε.
Ο άνθρωπος κρίνει, ασκεί κριτική για να εξυψώσει τον εαυτό του, για αυτοπροβολή.
Επιλέγει, αλλά πράττει εις βάρος του.
Παρατηρεί τη φύση και την καταστρέφει. Αγνοώντας την εντολή που έχει από τον δηµιουργό για την προστασία της.
Κάνει λάθη και τα επαναλαµβάνει συνεχώς.
∆ηµιουργεί κινδύνους και παραµένει εκτεθειµένος σε αυτούς.
Άνθρωπος τρώει άνθρωπο για να ζήσει αυτός και όχι µαζί.
Ο Πλάτων, σε ένα διάλογο του Σωκράτη µε τον Φαίδρο, αναφέρει ότι ο Φαίδρος, µετά από ένα µεσηµεριανό περπάτηµα µαζί του κοντά στον Ιλισσό ποταµό στην Αθήνα, του ζήτησε να κάτσουν σε µια σκιά και να απολαύσουν ένα µεσηµεριανό ύπνο. Και ο Σωκράτης του απάντησε: ∆εν µπορούµε να το κάνουµε αυτό. Μας ελέγχουν οι τέττιγες, τα τζιτζίκια που τραγουδάνε τη δηµιουργία της φύσεως. ∆εν κοιµήθηκαν λοιπόν και συνέχισαν τον διάλογό τους για την Αθανασία της ψυχής.
Ούτε τζίτζικας λοιπόν είµαστε ούτε µέρµηγκας. Και µια επιπλέον πληροφορία, και τα δύο αυτά έντοµα, γεννιούνται κάτω από τη γη και πεθαίνουν επάνω από τη γη, στο φώς. Αλλά και µέσα στη φωλιά αν πεθάνουν από γήρας ή τραυµατισµό, τα υπόλοιπα µερµήγκια τα µεταφέρουν εξω στο φώς και τα αφήνουν µακριά από τη φωλιά τους.
Εµείς γεννιόµαστε πάνω από τη γη, αλλά µε τις µισάνθρωπες πράξεις µας, χάνουµε το φώς που είµαστε προορισµένοι να πάµε και επιλέγουµε τον Αδη!