«Ποτέ δε θα µάθεις από ποια χειρότερη τύχη σε έχει γλυτώσει η κακή σου τύχη»
Αυτό που κάποιες φορές ονοµάζουµε κακοτυχία είναι µια κρυµµένη ευλογία. Είναι αυτό που µας οδηγεί στην κατανόηση, στην µάθηση, στην καλυτέρευση του εαυτού µας και κάποιες φορές στην αποφυγή ενός πολύ µεγαλύτερου κακού. Πάρα πολλές φορές, οι συνέπειες µιας δύσκολης κατάστασης οδηγούν σε κάτι θετικό, που όµως χρειαζόµαστε ανοιχτό µυαλό και υποµονή για να το κατανοήσουµε. Σαν αυτήν εδώ την ιστορία ……
Κάποτε ήταν ένας Ινδός αυτοκράτορας, που είχε διαλέξει σαν προσωπικό του σύµβουλο ένα πολύ σοφό γέροντα που όµως είχε ένα µεγάλο ελάττωµα, συνεχώς επαναλάµβανε, “ό,τι σου συµβαίνει είναι για το καλό σου… ό,τι σου συµβαίνει είναι για το καλό σου.” Ο αυτοκράτορας κρατούσε κοντά του τον σοφό παρότι τον ενοχλούσε αυτό του το ελάττωµα, γιατί οι συµβουλές και η σοφία του, του ήταν πολύ χρήσιµα. Τον έπαιρνε δε πάντα µαζί του, ειδικά όταν αποµακρυνόταν από το παλάτι. Μια µέρα που ο αυτοκράτορας αποφάσισε να καλλωπιστεί, ζήτησε και από τον κουρέα του να τον ξυρίσει και να του κάνει µανικιούρ. Την ώρα όµως που ο κουρέας του έκοβε τα νύχια, ακούστηκε ένας κεραυνός τόσο δυνατός που και ο αυτοκράτορας και ο κουρέας τρόµαξαν τόσο πολύ ώστε ο κουρέας έκοψε κατά λάθος το µικρό δαχτυλάκι του αυτοκράτορα… Κραυγές, πόνου και θυµού κυρίευσαν τον αυτοκράτορα που έπεσε πάνω στον κουρέα µε µεγάλη οργή: «Γρήγορα στην φυλακή, ανάξιε, έκοψες το δάχτυλο του αυτοκράτορα, θα σαπίσεις µέσα στην φυλακή για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου!» Τότε επενέβη ο σοφός γέρος και άρχισε πάλι να επαναλαµβάνει: «ό,τι σου συµβαίνει είναι για το καλό σου…, ό,τι σου συµβαίνει είναι για το καλό σου»…
Ο αυτοκράτορας γεµάτος οργή, φώναξε: «Φτάνει πια, µε αυτές τις ανοησίες, σε βαρέθηκα όλα αυτά τα χρόνια και εσύ στην φυλακή, έτσι θα µπορείς ν’ ακούς µόνος σου τις βλακείες σου µέχρι το τέλος της ζωής σου!» Την επόµενη µέρα ο αυτοκράτορας, για να ξεθυµώσει και να χαλαρώσει, αποφάσισε να πάει κυνήγι στο δάσος, βέβαια µόνος του, µια και είχε φυλακίσει τον γέροντα σοφό που συνήθως τον ακολουθούσε παντού. Ενώ βρισκόταν στο δάσος, ξαφνικά τον περικύκλωσαν οι πολεµιστές-αιρετικοί της θεάς Κάλι, τον συνέλαβαν και ήταν πολύ ευτυχισµένοι που βρήκαν ένα θύµα για να το θυσιάσουν στην θεά τους. Ο αυτοκράτορας, φώναξε, ούρλιαξε, παρακάλεσε, αλλά τίποτα. Εκείνοι είχαν αποφασίσει να τον θυσιάσουν στη θεά Κάλι που ήταν η θεά του κακού και γιόρταζε εκείνη τη µέρα. Τον έντυσαν λοιπόν µε το ειδικό ράσο, τον άλειψαν µε το ιερό τους λάδι, τον έδεσαν στον βωµό και ενώ ο αρχηγός ήταν έτοιµος να του µπήξει το µαχαίρι στην καρδιά, είδε, µε τρόµο, πως από το θύµα έλλειπε ένα µέλος- το µικρό του δαχτυλάκι, βρίζοντας και φτύνοντας τον έλυσε, γιατί δεν επιτρεπόταν να θυσιάσουν κάποιον που δεν ήταν αρτιµελής και έτσι τον άφησαν να φύγει…Ο αυτοκράτορας γρήγορα έτρεξε στο παλάτι του και στο δρόµο κατάλαβε τι είχε γίνει. Ο σοφός γέροντας είχε δίκιο και ευτυχώς που σε εκείνο το ατύχηµα του έκοψε ο κουρέας το δάχτυλο και έτσι σώθηκε η ζωή του. Τι σηµασία είχε ένα δαχτυλάκι λιγότερο µπροστά στον κίνδυνο που είχε διατρέξει; Καλύτερα ζωντανός και µε ένα δάχτυλο λιγότερο παρά νεκρός. Φτάνοντας στο παλάτι ο αυτοκράτορας, πήγε αµέσως στις φυλακές και ελευθέρωσε τον κουρέα και µετά πήγε στον σοφό γέροντα, µπήκε στο κελί τον αγκάλιασε και του είπε: «Φίλε µου, συγχώρεσε µε, για το κακό που σου έκανα, τι τυφλός που ήµουνα. Με συνέλαβαν οι αιρετικοί της θεάς Κάλι και ενώ ήταν έτοιµοι να µε θυσιάσουν, είδαν πως µου έλειπε το µικρό µου δαχτυλάκι και µε άφησαν να φύγω, είχες δίκιο φίλε µου, «ό,τι µας συµβαίνει είναι για το καλό µας!» Συγχώρεσε µε φίλε µου, θα είσαι πάντοτε κοντά µου και όλο το βασίλειο σου ανήκει… Αλλά τώρα πες µου σε παρακαλώ πολύ, εσύ, που σε έβαλα φυλακή, «ποιο είναι το καλό που συνέβη σε σένα;» Με ηρεµία ο γέροντας κοίταξε τον αυτοκράτορα και του απάντησε: “Βλέπετε εξοχότατε, εάν δεν µε είχατε φυλακίσει θα σας είχα συνοδέψει, όπως πάντα, στο κυνήγι σας στο δάσος και σε εµένα δεν λείπει κανένα δάχτυλο…!”
