Ο ταχυδρόμος και το χρονόμετρο

Ποτέ δεν πίστεψα ότι η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση. Αυτό ίσως βόλευε το “ιερατείο”, αλλά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Η Ελλάδα πράγματι έχει μια δυσκίνητη Δημόσια Διοίκηση και απ’ όταν ξέσπασε η κρίση δεν εργάσθηκε για να προσελκύσει επενδύσεις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μας ξέχασε και ο ταχυδρόμος των εξελίξεων.
Παρότι το πεδίο ήταν δύσβατο ελήφθησαν κάποιες πρωτοβουλίες αλλά φάνηκε ότι δεν καλύψαμε όλη την απόσταση των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών.
Οι συνεχείς κυβερνητικές μεταβολές, η συνεπαγώμενη αστάθεια, η ψυχολογική κόπωση και η έλλειψη ευθύνης κρατούν τη χώρα στ’ “απόνερα” της κρίσης. Σα να κυνηγάμε ένα… λαγό με ψαροντούφεκο ή ένα ψάρι να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο. Η προσπάθεια μοιάζει τόσο σισσύφεια γιατί ευθύς εξαρχής εμείς δεχθήκαμε ως κοινή μοίρα τις αποφάσεις των δανειστών και δεν εκπονήσαμε ένα εθνικό σχέδιο αλλαγών που να ταιριάζει στα εθνικά μας χαρακτηριστικά.
Σωτηρία α λα καρτ δεν υπάρχει. Αυτό που “τρέχει” στην Πορτογαλία, εδώ κολλάει.
Το χρονόμετρο, όμως, συνεχίζει να λειτουργεί. Στην κρίση ο χρόνος είναι πυκνός. Κάθε μέρα βγάζει γεγονότα. Γι’ αυτό έστω και την ύστατη ώρα ας βιαστούμε.