Οικογένεια: Είναι ένα σύνολο που στηρίζεται στον ισχυρό δεσμό του αίματος, στα αμοιβαία αισθήματα των μελών της (πατέρας, μητέρα, παιδιά) και στην ανάγκη διατροφής και προστασίας των παιδιών. Είναι το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνικής ζωής και μέσα σ’ αυτήν, το άτομο δέχεται συνεχώς και εκπέμπει μηνύματα, διδάσκεται και διδάσκει. Είναι το σπουδαιότερο σχολείο θα λέγαμε, της ανθρώπινης αρετής. Στο παιδί δίδονται γνώσεις, αναπτύσσονται και ασκούνται δεξιότητες, λύνονται οι απορίες του, διαμορφώνονται οι τρόποι της συμπεριφοράς, μαθαίνει τη γλώσσα του, τα ήθη, τα έθιμα, τρόπους σκέψης, ιδέες, αντιλήψεις και αξίες. Η ζωή του αποκτά ιερό χαρακτήρα μέσα στο γαλήνιο πνεύμα της οικογένειας, μαθαίνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, μεγαλώνει χαρούμενα, αβίαστα, φυσιολογικά και κοινωνικοποιείται τέλεια. Μέσα από την οικογένεια παίρνουν σπουδαίο νόημα οι ανθρώπινες σχέσεις και εκφράζονται καλύτερα οι αρετές της αγάπης, της στοργής, της κατανόησης, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της θρησκευτικής συνείδησης. Νιώθει απόλυτη ασφάλεια το άτομο και μπορεί πιο εύκολα ν’ αντιμετωπίσει τον δύσκολο αγώνα της ζωής, με τα εφόδια που έχει αποκτήσει. Ο πατέρας και η μητέρα είναι οι γεννήτορες της οικογένειας. Ο πατέρας είναι ο αρχηγός της οικογένειας, ο στύλος του σπιτιού, κατά τους προγόνους μας. Αν σκεφτούμε ότι το όνομα του πατέρα, στο τόπο μας τουλάχιστον, περπατεί από γενιά σε γενιά, με τη θέλησή μας χωρίς εγωισμό, αυτό και μόνο δείχνει ότι αξίζει ο πατέρας και δεν θέλουμε να ξεχαστεί ποτέ. Χωρίς τον πατέρα οι πηγές της ζωής μένουν στείρες και κλειστές. Η αγάπη αρχίζει από τη μάνα και γίνεται πηγή στην καρδιά του παιδιού, όμως, όταν διοχετεύεται στην αγκαλιά του πατέρα, δεν χάνεται σταγόνα και η οικογένεια ποτίζεται, παίρνει δροσιά, γίνεται μπαξές δημιουργίας και ευτυχίας. Η γυναίκα απέκτησε με την εργασία της, αλλά και με τους αγώνες της κοινωνική ασφάλεια, αυτοπεποίθηση, ελευθερία, περισσότερα δικαιώματα, πήρε μια καλύτερη θέση στη κοινωνία και της αξίζει, όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο μόνη της να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την οικογένεια, γιατί όσο και να προσπαθεί δημιουργούνται κενά, δεν βρίσκονται ευκαιρίες να δώσει όσα πρέπει και καταρρέει. Με την ύπαρξη και των δύο γονιών ολοκληρώνεται η ζωή των παιδιών, γιατί έχουν να παίρνουν και από τους δύο υλικό, διαφορετικά δεν ζουν τέλεια, τη ζωή απλά την προσπερνούν και υποφέρουν και πολλές φορές έρχονται και τα δυσάρεστα. Ο καλός πατέρας, όχι μόνο συνεισφέρει σε όλα, μέσα στην οικογένεια αλλά είναι και η πυξίδα στο “καράβι” της οικογενειακής ζωής. Αναλαμβάνει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την προσπάθεια, βιώνει γεγονότα και καταστάσεις, κατευθύνει με την παρουσία του και με τον τρόπο του καθοδηγεί, αισθάνεται, χαίρεται, αγωνιά, λυπάται, μοιράζεται τις ευθύνες και υποχρεώσεις, έρχεται σε επαφή με ανθρώπους, παίρνει και δίνει, γεμίζει τη ζωή του και τη ζωή των άλλων. Θυσιάζεται για την σπουδή και την αποκατάσταση των παιδιών του, καταξιώνεται. Ο πατέρας αγαπά δυνατά! Οχι μόνο τα παιδιά του, αλλά και τα παιδιά των παιδιών του και γελούν τα μάτια του όταν τα αγκαλιάζει, όταν τους κρατάει το χέρι. Έτσι καλλιεργείται και συντηρείται η οικογενειακή θαλπωρή, ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη. Και πόσο είναι τυχερά τα παιδιά! Παίρνουν ανάπτυξη πνευματική, σωματική, ηθική, ψυχολογική, διαμορφώνουν τέλειο χαρακτήρα και προσωπικότητα. Λαμβάνουν την πιο αυθεντική ουσία της ζωής. Από το μέλλον αντλούν ελπίδα και αισιοδοξία, προσδοκίες και όνειρα, πόθους και οραματισμούς. Τροφοδοτείται η κοινωνία με σωστά και ωφέλιμα μέλη, που γνωρίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, διατηρείται και συνεχίζεται η παράδοση. Γιατί από το παρελθόν αντλούν εμπειρίες και βιώματα, έχουν μνήμες, νοσταλγίες, αναπολήσεις και βοηθούν στην ανάπτυξη και τον πολιτισμό της χώρας. Έχουν μέσα στο μυαλό τους πάντα τους γονείς και το πατρικό τους σπίτι, όσο μακριά κι αν βρίσκονται.
Ο στυλοβάτης της οικογένειας!
