Ο πολίτης της κρίσης

Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές.
Στην μία όψη του νομίσματος είναι το δίκαιο της Ελλάδας για την αποτρόπαιη δημοσιονομική προσαρμογή. Στην άλλη όψη μια πραγματικότητα που λέει ότι σε καμία άλλη χώρα της, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει επενδύσει τόσα χρήματα μα και τόση λίγη εμπιστοσύνη.
Και ο “κόφτης” δαπανών είναι απότοκο της έλλειψης εμπιστοσύνης, της έλλειψης ασφάλειας ότι η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο θα νομοθετεί αλλά και θα εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα.
Σε έξι χρόνια η κρίση δεν έχει λυθεί, αλλά αντιθέτως έχει θεσμοθετηθεί με δραματικές συνέπειες.
Οι Ελληνες αισθάνονται πάμφτωχοι πια από ελπίδα και προοπτική.
Ενα σύμπτωμα που δεν είναι μόνο τωρινό. Ολα αυτά τα χρόνια οι πολίτες έβλεπαν με μισό μάτι το οκνηρό πολιτικό σύστημα. Είχε διασαλευθεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Τώρα υπάρχει και μία υποψία ματαιότητας. Μια ματαιότητα που εκπηγάζει από τις φρούδες ελπίδες, που διαμοιράστηκαν όπως τα εθνικά ιμάτια.
Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί. Αν εγκαταλείψουν οι πολίτες, εγκαταλείπει η χώρα. Δεν έχουμε άλλο δρόμο.