Ο… νόστος για τα Χανιά

Αν ξεφυλλίσετε το τετράδιο της ζωής σας, θα βρείτε πως πάντα στα Χανιά θα γυρίζετε.
Ακόμη κι αν φύγετε, μια σταγόνα καθημερινής ιστορίας τούτης της πόλης θα δείχνει πάντα τον δρόμο του γυρισμού.
Νομίζω, καμιά φορά ότι τα Χανιά έχουν ένα ανεξερεύνητο πάθος, πως πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες μια γητειά ξεσπά.
Θυμούμαι μια φορά, που μου είπε για τούτο το ανεξερεύνητο πάθος, μια κοπελιά ότι “είναι τόσο όμορφα που… βοστιρήχτηκα”.
Εχουν τα Χανιά τη γοητεία της επιστροφής. Φεύγεις, ρίχνεις “πόρτα” μα άσπρη πέτρα – ξέξασπρη, πάλι εδώ είσαι.
Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες γωνίες, στην ίδια απότομη στροφή…
Σκέφτομαι τι νάναι τούτο το ασίλιο χαρμάνι νοσταλγίας και μυρουδάτης ζωής;
Ισως οι θύμησες, το πρώτο γέλιο, το πρώτο δάκρυ, το πρώτο “άι σιχτίρ”.
Κι η πόλη στο ξεπροβόδισμα τρεπτή, ασταθής, εν μέσω μιας ψυχολογικής διακύμανσης.
Σκεφτείτε αυτή τη σκηνή στο πλοίο στη Σούδα· να φύγεις μα σε κυκλώνει η πόλη.
Ούτε που βγαίνεις στο κατάστρωμα για μια τελευταία ματιά.
Κοιτάς απλά το ρολόι στο σαλόνι του πλοίου.
Θα γυρίσω…
Και το πλοίο φεύγει…