Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς…

Δεν έχει υπάρξει λαϊκό άσμα που να με έχει συγκινήσει βαθύτερα τον τελευταίο καιρό από το προαναφερθέν στον τίτλο! Το κομβικό στη ζωή μου συμβάν που με οδήγησε στην επανεκτίμηση του κλασικού πλέον ρεφρέν – ατάκας, ήταν η ανάγκη να αγοράσω καινούργιο υπολογιστή! Τον παλιό μου τον υπολογιστή τον λάτρευα! Να ήταν που μετά από τόσα χρόνια κοινής συμβίωσης τον είχα συνηθίσει πια; Τον ήξερα και με ήξερε απόλυτα! Να ήτανε το σκούρο μπλε χρώμα του πλαστικού του περιβλήματος που με συνάρπαζε; Μια φορά εγώ τον αγάπησα! Τα χρόνια ωστόσο κύλησαν, η τεχνολογία εξελίχθηκε, τα προβλήματα αυξήθηκαν και οι προσπάθειες να επιδιορθωθούν αποδείχτηκαν πολυέξοδες και αλλοίμονο- άκαρπες. Με βαριά καρδιά πήρα τον δρόμο προς το κοντινότερο κατάστημα ηλεκτρονικών προς άγραν νεαρού αντικαταστάτη…! Ο νέος επιφανειακά τουλάχιστον έχει πολλά προσόντα να επιδείξει! Γρήγορος και μοδάτος, με μοντέρνο στυλ, οικονομικός και από καλή οικογένεια- εταιρία κατασκευής! Από προσωπικότητα όμως; Σχεδόν αμέσως διαπιστώνω μετά λύπης μου, ότι δεν μου τα λέει και τόσο καλά! Κατ’ αρχάς είναι ελαφρόμυαλος και ματαιόδοξος! Διαρκώς μου ζητάει να κάνει καινούργιες ενημερώσεις! Μα τι θέλει τέλος πάντων, όλη την ώρα; Καλά δεν είναι ως έχει; Προσπαθεί μάλιστα να μου κλείσει και ραντεβού με συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Συγχωρώ μεγαλόψυχα τις εμμονές του και πατάω το διπλανό εικονίδιο που λέει “Υπενθύμιση αργότερα”. Το πατάω σχεδόν καθημερινά, ελπίζοντας και υποθέτοντας ότι το πανέξυπνο -υποτίθεται- μηχάνημα θα το πιάσει εν τέλει το μήνυμα και θα με αφήσει στην ησυχία μου! Αλλά αυτός τίποτα! Επιμένει στο χαβά του. Ίσως να μην είναι και τόσο ξύπνιος τελικά…
Αλλά όχι μόνο είναι απίστευτα πεισματάρης, αλλά είναι και θρασύτατος! Την πιο ακατάλληλη στιγμή -εκεί που είμαι έτοιμη να τον κλείσω και να πάω για ύπνο- αυτός παίρνει αυθαίρετα την πρωτοβουλία και αποφασίζει από μόνος του -παρά τις επανειλημμένες ρητές μου απαγορεύσεις- να κάνει τις ενημερώσεις του. “Θα πάρει λίγη ώρα”, με προειδοποιεί τάχα μου ευγενικά. Αποφασισμένη να μην τον αφήσω να περάσει το δικό του, ψάχνω το εικονίδιο της απενεργοποίησης ή ένα χ τέλος πάντων, αλλά φευ! Η οθόνη έχει σκοτεινιάσει και το μόνο που υπάρχει είναι ένα προκλητικό και ενοχλητικότατο -για τα νεύρα μου- κυκλάκι να σβουρίζει αδιάκοπα στο μέσο της…
Το καλό το παλικάρι όμως, όπως λέει και ο λαός, ξέρει και άλλο μονοπάτι. Είμαι έτοιμη να τραβήξω την πρίζα και να πάρω γλυκά την εκδίκησή μου, όταν απειλητικά γράμματα αρχίζουν να αναβοσβήνουν στην οθόνη. “Μην απενεργοποιήσετε τον υπολογιστή σας. Υπάρχει κίνδυνος να χαθούν τα αρχεία σας!”
“Κατάλαβα καλά; Με απειλείς; Δεν απαντάς ε; Καλά θα σε φτιάξω εγώ…”, αναφωνώ απηυδισμένη. Τα παρατάω και πάω για ύπνο και από πρωί, θα χρησιμοποιήσω και εγώ τα μεγάλα μέσα. Θα καλέσω τον ειδικό μου, τεχνικό-θηριοδαμαστή, μπας και τον συνετίσει λιγάκι τον απειθάρχητο και αναιδέστατο υπολογιστή μου!
Με τούτα κα με εκείνα, έχω την εντύπωση πως με απόκλιση περίπου 17 χρόνια, ζω στην διάσημη ταινία “2001: Οδύσσεια του Διαστήματος” του Κιούμπρικ! Αλλά τι να κάνουμε; Τεχνολογία είναι, δεν μπορείς να την αποφύγεις με τίποτα. Έτσι την επόμενη πρωία, ρίχνω μια θωπευτική ματιά στον παλιό μου υπολογιστή, που έχω ακόμα στην άκρη του γραφείου μου, και με βαριά καρδιά, πατάω το κουμπάκι της ενέργειας και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τον καινούργιο…

*Φιλόλογος


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα