Χρυσοπράσινο φύλλο είναι η Κύπρος
στο πέλαγος ριγμένο, που αντιστέκεται
σ’όλους τους καιρούς και τους ανέμους.
Μέσα από την ίδια γλώσσα, τη λαγαρή και πεντακάθαρη
τις ίδιες χειρονομίες των ανθρώπων και των βράχων.
Δεν βάζουν χέρι στην ψυχή της συμφωνίες με αδιάβαστες σελίδες,
ούτε στην εκθαμβωτική ομορφιά της, την πανταχού παρούσα.
Κύπρος είναι η Πράσινη Γραμμή που τη χώρισε στα δύο
και οι γεμάτη νάρκες Νεκρή Ζώνη.
Οι μαυροντυμένες γυναίκες με τις φωτογραφίες
των αγνοούμενων που δεν θα ξαναδούν ποτέ.
Όταν κάποτε μπαίνεις στην κατεχόμενη Αμμόχωστο
με την κλειστή θάλασσα και τ’αμπαρωμένο λιμάνι
κάποιες πόρτες μισανοίγουν κι ακούς τα κύματα
που δεν τα σβήνουν όλοι οι στρατοί κατοχής.
Και τώρα τι;
Που πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια εισβολής και κατοχής ;
Ένας καινούριος εχθρός φάνηκε για να στομώσει το τραύμα αυτού του κόσμου
χειρότερος κι απ΄ τον Αττίλα, ο καταναλωτισμός.
Εισβάλει για να υποσκάψει τον πολιτισμό
και να φτωχύνει την διαύγεια των ελληνικών του.
Οι δυνατοί της γης διαχέουνε τις ενοχές τους για την φρίκη που σκόρπισαν
κι η δύναμη για αντίσταση παγώνει και μουδιάζει.
Και τώρα τι;
Που πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι λέξεις,
κι οι έννοιες κι οι συμπεριφορές κι οι δράσεις;
Αλλά η Κύπρος δεν είναι μόνο φύλλα χρυσοπράσινα
κι ούτε γεμάτη αηδόνια που φώλιαζαν κάποτε στις φυλλωσιές
και δε σ’αφήνανε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.
Έχει και κάτι γάτες άγριες και πεισματάρες
και πάντα λαβωμένες, όπως οι γάτες του Αη Νικόλα
στον Κάβο Γάτα, που ορμούσαν κάθε πρωί με το σήμαντρο,
να εξολοθρεύσουνε τα ερπετά κι ύστερα γύριζαν το δειλινό
κυνηγημένες απ’ το θάνατο γεμάτες δηλητήριο, αλλά απροσκύνητες.
Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι.
Γενιές που ονειρεύονται μια άλλη αυγή και όχι εκείνη την απατηλή,
χωρίς χολή και μίσος κι εκεί και εδώ…
*Εμπνευσμένο από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Οι γάτες του Αϊ Νικόλα»
