Ο ήρωας Αντώνης Ζωιδάκης

Σε εποχές δυσβάστακτης φασιστικής μανίας,/
που την Ελλάδα τύλιξε ο σκοτεινός μαντύας,/
από αέρος έφθασε με τα φτερά τ’ ανέμου,/
στου Μίνωα τ’ άξιο νησί το χέρι του πολέμου./
Μα οι Κρητικοί απέδειξαν στον άγριο μακελάρη/
της αντρειοσύνης την πηγή και της φυλής τη χάρη./
Ανακλαδίστηκε η γης κι ο κόσμος εφωτίστη/
βλέποντας την παλληκαριά, το θάρρος και την πίστη,/
ανθρώπων, υπεράνθρωπων ανδρειωμένων φύτρα,/
που απαίτησαν σε απαγωγή «τη λευτεριά» για λύτρα/
Στον Κράιπε ενέδρα έστησαν, έξυπνα υφασμένη./
Των Κρητικών η αντρειά τους Γερμανούς τρελαίνει./
Στα κρητικά τα χώματα, στου Ψηλορείτη τα ύψη,/
στων Κουρητών τα σπήλαια, τον Κράιπε έχουν κρύψει/
Των αλαζόνων Γερμανών κομμάτια η αλαζονία/
σαν τέτοιο πλήγμα δέχτηκαν του άξονα τα θηρία./
Η τόλμη σας Κρητίκαροι, με πόσο είναι ίση,/
ακόμη δεν εβρέθηκε μέτρο να τη μετρήσει./
Ανάμεσα στους σταυραετούς, της γης τους ανδρειωμένους,/
τους με περίσσια αντρειά και τόλμη οπλισμένους/
κι ο Ζωιδάκης ήτανε ο Αντώνης απ’ τ’ Αμάρι/
με γνήσια ελληνική καρδιά, του Αη Γιαννιού καμάρι./
Ο πόθος για ελευτεριά, του όπλισε το χέρι/
και φιλντισένιο κρητικό εκάρφωσε μαχαίρι/
στον οδηγό του Κράιπε κι είπε πως λυπόταν,/
όμως αυτά έχει πόλεμος και άλλως δεν γινόταν./
Κι αυτό το ανυπόταχτο το κρητικό θηρίο,/
στου Άδη το βασίλειο, το άραχλο, το κρύο,/
το έστειλε γερμανική σφαίρα σημαδεμένη,/
κι η φήμη του μεσούρανα ακόμη τώρα μένει./
Εις των ηρώων το πάνθεον, στη λίστα αθανάτων/
το όνομά του γράφτηκε με χρώματα αιμάτων./
Ξύπνησε από τον τάφο σου θείε Αντώνη τώρα/
να δεις πώς καταντήσαμε του Απόλλωνα τη χώρα./
Στο απόσπασμα, φίλοι φτηνοί, στήσανε την πατρίδα,/
τη φύτρα του πολιτισμού και του φωτός κοιτίδα./
Κι αφού εστραπατσάρισαν την υπερηφάνειά της/
αναίσχυντα μοιράζονται οι Δήμιοι τα προικιά της./
Φεύγουν τα Ελληνόπουλα, φεύγει ο ανθός της γνώσης/
Κι άσπονδοι φίλοι, μάς κερνούν, τη δυστυχία με δόσεις./
Τον σπόρο που φυτέψατε πανάξιοι πρόγονοί μας,/
δεν σπόρισε, δεν κάρπισε και χάνεται η φυλή μας./
Άραγε να γινότανε το θαύμα θείε Αντώνη,/
απ’ τον Άδη να ακονίζατε «τις μνήμες» στο ακόνι,/
των ανδραγαθημάτων σας και της παλληκαριάς σας,/
πως είμαστε συνέχεια και φύτρα της γενιάς σας,/
που μ’ έμπρακτα μαθήματα τόλμης κι αυτοθυσίας/
τον θρόνο θεμελιώσατε της άγιας λευθερίας.