Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ο ιός του φθόνου

» Του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Δορυλαίου και Καθηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων κ.κ. Δαμασκηνού

Θα έλεγε κανείς ότι κάθε φορά που πλησιάζουν οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και ιδιαίτερα το Πάσχα, ο Διάβολος κάνει τα πάντα για να αποδείξει όχι μόνο την ύπαρξή του, αλλά και τη «δύναμή» του, όχι απ’ ευθείας, αλλά στα κρυφά και μέσα από τις συνέπειές της, όπως ακριβώς διαπιστώνουμε την ύπαρξη και τη δύναμη της ηλεκτρικής ενέργειας από τα αποτελέσματά της.
Γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να βλάψει το Θεό, βλάπτει το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο και δι’ αυτού τη Δημιουργία στο σύνολό της!
Με ένα όπλο, τον φθόνο!
Εφθόνησε ο Διάβολος τον ευρισκόμενο στην παραδείσια ευτυχία Αδάμ και συκοφάντησε, διέβαλε σ’ αυτόν, τον Πατέρα και Δημιουργό του, το Θεό.
Τα αποτελέσματα γνωστά: η παρακοή, η πτώση, η έξωση, αλλά και το δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Υιού του Θεού άνοιγμα της «πλατφόρμας» για τον εμβολιασμό του ανθρώπου κατά της αμαρτίας και την επάνοδό του στη σωτηρία και αρχέγονη, παρά τω Θεώ, ευτυχία!
Αλλ’ όπως κάθε εμβολιασμός δεν αρκεί από μόνος του για την εξαφάνιση των ιών της ασθενείας και την επίτευξη της υγείας, αλλά χρειάζεται η ελεύθερη συγκατάθεση και επιλογή του ανθρώπου, έτσι και για να κατατροπώσουμε το διάβολο και να επιτύχουμε τη σωτηρία, απαιτείται η μάλλον προαπαιτείται η ελεύθερη και ολόθυμη προσωπική μας «συνεργασία», διαφορετικά καθιστάμεθα ακούσια έρμαια διαβολικών ενεργειών…
Και αποτελεί αναντίρρητη αλήθεια το γεγονός ότι, με τις μεθοδεύσεις του μισάνθρωπου, ο ιός του φθόνου συνεχίζει να μολύνει πολλές ψυχές, να παραπλανεί αφελείς και απλοϊκές συνειδήσεις, να εγείρει προβληματισμούς και αμφιβολίες, να προκαλεί έριδες και διχογνωμίες και να οδηγεί ενίοτε στην απιστία και τον πνευματικό θάνατο!
Ο σοφός Σολομών παρατηρεί εν προκειμένω: «Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν· φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφ.Σολομ.β’ 23-24)
Και όταν ο Πιλάτος κηρύττει τον αναμάρτητο Ιησού Χριστό ένοχο Σταυρού, ομολογεί ότι ο φθόνος των Ιουδαίων ήταν η αιτία της σταυρώσεως: «Ήδει γαρ ο Πιλάτος ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν»(Ματθ.κζ’ 18)
Ο φθονερός άνθρωπος φθονεί όχι τόσο τα αγαθά του άλλου, όσο τις αρετές του.
Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου παρατηρεί: «φθόνος αεί ταις μεγάλαις ευπραγίαις αντίπαλος» (ΒΕΠΕΣ 76, 402,6)
Όταν δε ο συνάνθρωπος είναι Κληρικός και μάλιστα Επίσκοπος, τότε ο φθόνος βρίσκει πρόσφορο και γόνιμο έδαφος για να καρπίσει με τη μορφή της πάντοτε «επικερδούς» ιεροκατηγορίας!
Πολύ εύστοχα παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, ότι « Ο Επίσκοπος καν οργισθή, καν γελάση, καν ανέσεως όναρ επιθυμήση, πολλοί οι σκώπτοντες, πολλοί οι σκανδαλιζόμενοι, πολλοί οι νομοθετούντες, πολλοί οι των προτέρων μεμνημένοι, πολλοί οι εις μηδέν αρεσκόμενοι και τα πάντα κακίζοντες»….
Ο Επίσκοπος, είτε οργιστεί, είτε γελάσει, είτε ανάπαυση ονειρευτεί, θα βρεθούν πολλοί να τον κακολογήσουν, πολλοί που θα σκανδαλιστούν, πολλοί που νόμους και κανόνες θα επικαλεστούν, πολλοί που παλιές υποθέσεις θα θυμηθούν, πολλοί, που τίποτα δεν τους αρέσει και τα πάντα κατηγορούν…
Και όλα αυτά με ανωνυμία προφανή δειλία και με εωσφορική υποκρισία ότι κινούται από αγάπη προς την Εκκλησία, αναγορευόμενοι σε τιμητές των άλλων και κριτές των συνδούλων τους!
Ο κίνδυνος στην περίπτωση αυτή, κατά τον Απόστολο των Εθνών Παύλο είναι πολύ μεγάλος.
Διότι οι διχόνοιες που προκαλούνται από τον φθόνο μπορεί να οδηγήσουν σε τρομακτικές συνέπειες, ακόμη και για το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας.
«Ει αλλήλους δάκνετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε», γράφει χαρακτηριστικά στους Γαλάτες (Γαλ.ε’15).
Ο δε ιερός Χρυσόστομος διαπιστώνει ότι «ει κατ’ αλλήλων οπλιζόμεθα, ουδέ του διαβόλου χρεία λοιπόν προς την ημετέραν απώλειαν» (Προς Ρωμ. λογ. κ’).
Αν οπλιζόμαστε, δηλαδή, ο ένας κατά του άλλου, δεν μας χρειάζεται ο διάβολος για να χαθούμε!
Ο φθόνος και η κενοδοξία είναι αναιρετικά της αγάπης, της ειρήνης και της χαράς και κατά συνέπεια διασπούν την ενότητα του Πνεύματος και το σύνδεσμο της ειρήνης μεταξύ των Χριστιανών και ιδιαίτερα την αγάπη, η οποία είναι «σύνδεσμος της τελειότητος» κατά τον Απόστολο Παύλο (Κολασ.γ’ 14).
Η ιστορική πείρα, βέβαια, καταδεικνύει ότι τελικά ο φθόνος μπορεί να τραυματίζει τους στόχους του, αλλά δεν τους σκοτώνει!
Αντίθετα, ο φθονερός είναι που υφίσταται τα επίχειρα του φθόνου του, διότι, όπως ψάλλουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα «Φθόνος ουκ οίδε προτιμάν το συμφέρον» και όπως έγραφε ο Ισοκράτης στον Ευαγόρα, στον φθόνο «τούτο μόνον αγαθόν πρόσεστιν, ότι μέγιστον κακόν τοις έχουσιν εστίν»!


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

7 Comments

  1. Κείμενο πολύ ενδιαφέρον από πολλές πλευρές. Μερικές παρατηρήσεις:

    1.Ο φθόνος δεν είναι το μόνο από τα άξια για στηλίτευση και καταδίκη συναισθήματα. Πολλά δε από αυτά οδηγούν σε αποτελέσματα ίδια με τα περιγραφόμενα.
    2.Κάθε άνθρωπος είναι δυνατόν να βρεθεί αντιμέτωπος με το φθόνο των άλλων – όχι μόνο κληρικός και ειδικά Επίσκοπος.
    3.Την Εκκλησία δεν την αγαπούν μόνο “οἱ λέγοντες εὖγε, εὖγε” (αφήνω το ότι συνήθως αυτά τα εύγε “γέμουν δολιότητος” και υποκρισίας). Ίσως περισσότερο την αγαπούν και νοιάζονται γι’ αυτήν ἀνθρωποι χωρίς αξιώματα, άνθρωποι που δεν έχουν σκοπό της ζωής τους “τὴν πρωτοκαθεδρίαν ἐν ταῖς συναγωγαῖς”.
    4.Δεν διευκρινίζεται αν είναι αποδεκτά ο έλεγχος και η υπόδειξη, ακόμη και με αυστηρότητα, των σφαλμάτων που παρατηρούνται στο χώρο της Εκκλησίας. Αν η απάντηση είναι αρνητική, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να θίγονται τα κακώς κείμενα. Αυτό ωφελεί ή βλάπτει την Εκκλησία;
    5.Αν δεχτούμε ότι κινούνται από φθόνο όσοι βάλλουν είτε κατά της Εκκλησίας είτε κατά προσώπων, δεν πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που τον προκαλεί; Δεν πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να τον εξηγήσουμε;
    6.Αν δεχτούμε ότι υπάρχει φθόνος, δεν πρέπει να εξετάσουμε αν στρέφεται συνολικά κατά της Εκκλησίας ή κατά συγκεκριμένων προσώπων. Στην περίπτωση που συμβαίνει (μόνο) το δεύτερο είναι ανάγκη να ακολουθήσει προβληματισμός, αφού κανένα πρόσωπο δεν ταυτίζεται με την Εκκλησία. Αν υπήρχε ταύτιση, θα έπρεπε να δεχτούμε και ότι (ἄπαγε τῆς βλασφημίας!) ηθικού περιεχομένου και άλλα ολισθήματα κληρικών, ακόμη και ιεραρχών, βαρύνουν ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας.
    7.Διχόνοιες, όχι μόνο στο χώρο της Εκκλησίας, δεν προκαλούνται μόνο από φθόνο. Καλό είναι να βλέπουμε με μεγαλύτερο θάρρος τα πράγματα και να προσδιορίζουμε με ακρίβεια την αιτία όσων συμβαίνουν.

    Επιπλέον:
    Επειδή, όπως εύκολα συνάγεται, αφορμή για την ανακοίνωση των περί φθόνου σκέψεων είναι μη προσδιοριζόμενος φθόνος κατά Επισκόπου ή Επισκόπων, χρήσιμο θα ήταν να υπάρχουν πιο συγκεκριμένα στοιχεία. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος να καταλογίσει ο αναγνώστης ανακολουθία, επικαλούμενος τη φράση “Και όλα αυτά με ανωνυμία προφανή δειλία και με εωσφορική υποκρισία ότι κινούται από αγάπη προς την Εκκλησία, αναγορευόμενοι σε τιμητές των άλλων και κριτές των συνδούλων τους! “.

    • Στην πρώτη φράση (περίοδο) του στοιχείου 6 διέφυγε το ερωτηματικό. Το σωστό: Αν δεχτούμε ότι υπάρχει φθόνος, δεν πρέπει να εξετάσουμε αν στρέφεται συνολικά κατά της Εκκλησίας ή κατά συγκεκριμένων προσώπων;
      Ευχαριστώ.

  2. Η εντύπωσή μου είναι πως το κείμενο γράφτηκε με το μυαλό σε ένα συγκεκριμένο επίσκοπο που πιστεύει πως τον φθονούν. Αλλά γιατί να τον φθονούν; Επειδή είναι επίσκοπος; Μα υπάρχουν πολλοί ακόμα επίσκοποι που δεν έχουν αυτό το παράπονο. Τον φθονούν για τις αρετές του; Μα όποιος πιστεύει πως οι αρετές έχουν αξία δεν φθονεί, διότι θα ερχόταν σε αντίθεση με τον εαυτό του. Τον φθονούν για κάτι άλλο; Ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο; Αυτό που ξέρω είναι πως όποιος βλέπει ότι τον φθονούν οι άλλοι θα γνωρίζει και την αιτία του φθόνου. Επειδή λοιπόν το κείμενο έχει την υπογραφή ανώτατου κληρικού, ο υπογράφων έχει υποχρέωση να μιλάει με θάρρος και με συγκεκριμένα στοιχεία. Τα μισόλογα δεν ταιριάζουν στο αξίωμά του.

  3. Άτιμο πράγμα ο λογισμός.
    Δύσκολο πράγμα οι άνθρωποι, τα εγκόσμια καλούδια και ο ίδιος μας ο εαυτός.
    Γιατρειά υπάρχει μόνο μία,
    αλλά το θέλω του εαυτού δεν την επιτρέπει.
    Ερημίτης, μόνος με το Θεό και πάλη μεταξύ λογισμού και προσευχής.
    Τόλμα το.

    • Λέτε το αυτονόητο. Όσοι επιλέγουν το μοναχικό σχήμα έχουν για κατοικία τους το μοναστήρι. Άλλο το αν αυτό έχει ξεχαστεί και συνεχίζουν πολλοί να ζουν μέσα στον κόσμο. Πατώντας όμως σε δυο βάρκες δυσκολεύονται να βρουν ισορροπία.

Γράψτε απάντηση στο Σοφία Μυλωνίδη Ακύρωση απάντησης

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα