Ο Γιώργος σπούδασε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οι ανάγκες τούτης της χώρας τον ανάγκασαν να φύγει από τα Χανιά και να πάει να δουλέψει στην Ολλανδία. Βλέπετε, η ανάγκη καμιά φορά κινεί τα νήματα μιας προσωπικής ιστορίας.
Χθες, επέστρεψε στην πόλη μας για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Από μικρός, ανεπαισθήτως, ο Γιώργος ήταν ολιγόλογος. Ετσι γλυτώσαμε τα τυπικά «πώς περνάς;», «σ’ αρέσει στην Ολλανδία;», «τι χρώμα έχουν οι τουλίπες;». Καμιά φορά όταν βλέπω τα ξενιτεμένα μας παιδιά, αισθάνομαι ντροπή. Σα να ’μαστε υπόλογοι εμείς ή κάποιοι άλλοι, γι’ αυτό τον μισεμό.
Αλλοτε πάλι αισθάνομαι ότι δεν γινόταν αλλιώς, ας αφήσουμε τα παιδιά να προσπάθησαν στον ξένο τόπο. Η απώλεια, όμως, είναι καταγεγραμμένη και για μας και για τον Γιώργο στην Ολλανδία. Και η απώλεια δεν αναπληρώνεται εύκολα. Μετεωρίζει η χώρα όσο δεν επιστρέφουν πίσω αυτά τα παιδιά.
Μπαίνει στο τραμπολίνο και ολοφύρεται μέσα στον χρόνο. Οι απώλειες σημαδεύουν τους πικρούς καιρούς μας. Υπάρχει μια μαύρη τρύπα επιστημονικού δυναμικού που στροβιλίζει την Ελλάδα. Μέχρις εσχάτων…
Κάποιους άλλους μας ανάγκασαν την δεκαετία του 80 να φύγουμε στην ξενιτιά γιατί δεν είχαμε τις ίδιες ιδεολογικές πεποιθήσεις με τους τότε κυβερνώντες. Η ιστορία θα επαναλαμβάνεται όσο κυβερνούν τη Ελλάδα λαμόγια