Ο γάιδαρος του Χότζα

Τα πράγματα πια στα Χανιά φαίνεται ότι ξεκαθαρίζουν πλήρως. Αρκετά πληρώσαμε το ήξεις – αφήξεις των τοπικών εξουσιούχων.
«Η Εδέμ είπαμε να είναι Εδέμ και η δουλειά να γίνει δουλειά», θα μπορούσε συνειδητά να πει κάποιος που παρακολουθεί τα τοπικά δρώμενα.
Αλλιώς η πόλη θα έχει την τύχη του γαϊδάρου του Χότζα.
Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός αλλά μερικές φορές σκέφτομαι την ιστορική φράση του στρατηγού Μακρυγιάννη: Το χωριό καίγεται και η γριά λαμπροχτενίζεται.
Υπομονή έλεγαν. Όλα θα τα φτιάξουμε στα Χανιά. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια· το πράσινο μίλι εξελίσσεται σε πράσινη εθνική οδό.
Ένα πράγμα τέτοιο… σαν τον κόμβο των Μουρνιών.
Η τοπική ηγεσία είναι ασκεπής και έξω ρίχνει βροχή με το τουλούμι.
Οι Χανιώτες αγωνιούν για το τι θα συμβεί μετά τον Ιανουάριο.
Κορωνόπληκτη πόλη και μια τοπική ηγεσία μόνιμα συνοφρυωμένη.
Είμαστε και εμείς κάτι σαν τις χαλκομανίες των σχολικών εορτών.
«Ωραίος ο μύσταξ;»
– Ωραίος και παχύς…
Έτσι όμως, δεν κάνουμε χαΐρι.
Οι μέρες περνούν και βρισκόμαστε ενώπιον μιας ετυμηγορίας.