Ετσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η Ferrari 330 Ρ4, που παρ’ ότι αποτέλεσε ένα προϊόν σαφώς μικρότερου προϋπολογισμού σε σχέση μ’ αυτόν ενός κολοσσού, όπως η Ford, κατάφερε να τα “βάλει” και πολλές φορές να νικήσει το -απ’ όλες τις απόψεις- παντοδύναμο GT40. Βέβαια, η Ρ4 αποτέλεσε μια “επανάσταση” για τη Ferrari στον χώρο των πρωτοτύπων. Το γενικότερο “διαστημικό” σχήμα της (από τα ωραιότερα όλων των εποχών μαζί φυσικά μ’ αυτό της Porsche 917, αλλά και της Lola Τ70), προερχόταν μερικώς από τις Ρ και Ρ2, που είχαν κυριαρχήσει στις 24 ώρες του Λε Μαν (δίνοντας και το “ερέθισμα” στη Ford να προσπαθήσει να νικήσει τη Ferrari εκεί) τις χρονιές ’63, ’64. Μονάχα που το αμάξωμα της Ρ4 -και πιο συγκεκριμένα της “προδρόμου” της Ρ3- που παρουσιάστηκε το 1966 ήταν μακρύτερο, χαμηλότερο και πιο αεροδυναμικό. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της πρωτοποριακής για εκείνην την εποχή επεξεργασίας στην αεροδυναμική σήραγγα και η Ρ3 διέθετε μια αεροδυναμική (λόγω και των καλυμμένων τροχών βεβαίως) σαφώς ανώτερη των μονοθεσίων της Φόρμουλα 1! Λύσεις από τη Φόρμουλα 1, πάντως είχαν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, όπως το ημιμονοκόκ σασί (σωληνωτό πλαίσιο με ενισχύσεις από πάνελ ινών γυαλιού – κοινώς φάιμπεργκλας), που σε συνδυασμό με τις σχήματος αστεριού ζάντες ελαφρού κράματος, εξασφάλιζε ένα βάρος της τάξης των 800 κιλών. Σ’ αυτά τα κιλά αναλογούσε μία ισχύς 430-450 ίππων στις 8.200 σ.α.λ. και για την επίτευξή της είχαν επίσης χρησιμοποιηθεί ριζοσπαστικές για την εποχή λύσεις στον 4λιτρο V12, όπως η αντικατάσταση των 6 εντυπωσιακών καρμπιρατέρ της Weber, με σύστημα ψεκασμού της Lucas, αλλά και μία έντεχνη 3βάλβιδη κεφαλή με δύο εκκεντροφόρους ανά σειρά κυλίνδρων. Το 1966 το αγωνιστικό ντεμπούτο ήταν κάπως δειλό, αλλά ακολούθησαν οι νίκες σε σιρκουί, όπως η Μόντσα και το Σπα. Στις 24 ώρες του Λε Μαν, ωστόσο, ο αγώνας των Ρ3 ήταν καταστροφικός κι έτσι η Ferrari αναγκάστηκε να υποστεί μία ταπεινωτική ήττα, για πρώτη φορά έπειτα από 7 χρόνια, από τη Ford και τα GT40 που έκαναν το 1 – 2 – 3 τερματίζοντας σε σχηματισμό… Η Ford κέρδισε και τον τίτλο εκείνης της χρονιάς κι αυτό ήταν κάτι που ο “Κομεντατόρε” Εντσο Φεράρι δύσκολα θα μπορούσε να… χωνέψει. Ετσι, για το 1967 οπότε έκανε την οριστική εμφάνισή της η Ρ4 (με ίδιο σχήμα, αλλά ελαφρώς μεγαλυτέρων διαστάσεων σε σχέση με τη Ρ3) οι δοκιμές για τον πρώτο αγώνα της χρονιάς -τις 24 ώρες της Ντεϊτόνα- άρχισαν 1.5 μήνα πριν. Το αποτέλεσμα ήταν το 1-2-3 των Ρ4, που κι αυτές τερμάτισαν σε σχηματισμό στην “έδρα” της Ford, μια εικόνα που αποτυπωμένη στις φωτογραφίες των πρωτοσέλιδων εντύπων της εποχής έκανε τον γύρο του κόσμου… Ηταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές του Εντσο Φεράρι και το γεγονός πως μια μικρή βιομηχανία, όπως η δική του κατάφερνε να νικήσει για μία ακόμη φορά έναν κολοσσό της αυτοκίνησης, απέκτησε σημαντικές διαστάσεις και απήχηση σε ανθρώπους, όχι απαραίτητα φανατικούς με τους αγώνες. Το 1-2-3 της Ντεϊτόνα ακολούθησαν δύο ακόμη νίκες σε Μόντσα και Σπα, αλλά και ένα 2 – 3 πίσω από ένα GT40 στο Λε Μαν, αλλά ο τίτλος του 1967 κατακτήθηκε τελικά από τη Ρ4.
