Ο επισκέπτης των Χριστουγέννων

Σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, είπα να καθίσω κάπου στον Δημοτικό Κήπο να πιάσω την κουβέντα με έναν μοναχικό άνθρωπο.
Είπα «η μοναξιά είναι το πρώτο στάδιο της σοφίας».
Ο φίλος ήταν ευγενικός, ήταν συνταξιούχος και ήταν μόνος.
Τα παιδιά βλέπεις ζούσαν στην πρωτεύουσα.
«Μου πέφτουν βαριές τούτες οι μέρες, σαν ατσάλινος σταυρός» μου είπε.
«Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα ζυγίζω τα χρόνια που έφυγαν· τι έγινε σωστά, τι πήγε λάθος…».
Δε μιλούσα, απλά έγειρα προς τα πίσω στην καρέκλα για να βολευτώ.
«Ταμείο κάνω τα Χριστούγεννα, κατάλαβες;». Οι σκέψεις μοιάζουν με το μαγικό τζίνι.
Απλά ανοίγεις το κουτί και λες τα μαγικά λόγια.
– Τι φτιάξαμε όλα αυτά τα χρόνια;
«Σα να σε καθίζει στο σκαμνί ο Αη – Βασίλης και να σου λέει: Μίλα! Και πού να μιλήσεις;
Ολοι φεύγουν γύρω σου βιαστικοί, αμίλητοι, ασταθείς.
Την έχουν, φαίνεται, αυτή τη λογοκρισία τα Χριστούγεννα.
Τη λογοκρισία του βιωμένου πεπρωμένου».
Ηρθαν δύο νέα παιδιά και κάθισαν στο απέναντι τραπέζι. «Τους βλέπεις; Αγέρωχα ανέμελοι. Και με 5 ευρώ το γλεντάνε. Ετσι είναι τα νιάτα!
Γι’ αυτούς τα Χριστούγεννα είναι σαν ζεστή κουβέρτα που τους τυλίγει.
Ενώ για μας.
Εφετείο συναισθημάτων. Πώς σε λένε;». «Γιώργο».
«Γιώργο λένε και τον γαμπρό μου, γιατρός είναι».
Γιατρός, αλλά μακριά…
«Θα πάρεις έναν καφέ;».
Εκανα ν’ ανάψω τσιγάρο, αλλά ντράπηκα.
Απλά ήπια λίγο νερό. «Ετσι κύλησαν τα χρόνια σαν το νερό στ’ αυλάκι.
Τι τα θες; Τι τα γυρεύεις; Αμα ξαναδιάλεγα, πάλι τα ίδια θα έκανα…».
Καλά Χριστούγεννα!