«∆εν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε…»
Μ. Αναγνωστάκης
Με µία φράση, µας τα λέει όλα ο ποιητής. Άλλωστε του κ. Τσίπρα, του αρέσει η ποίηση, για αυτό στο διάγγελµα του, ότι αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, δανείστηκε το στίχο του Ναζίµ Χικµέτ, για το ταξίδι που ξεκινάει σε όµορφες θάλασσες, για να ταξιδέψει στη συνέχεια, σε αυτές που δεν έχει ταξιδέψει ακόµα. Κάποιος βέβαια, πρέπει να του επισηµάνει, ότι οι θάλασσες µπορεί να είναι και φουρτουνιασµένες. Οπότε για να τις διαβούµε και να µην ρίξουµε το καράβι στην ξέρα, ο καπετάνιος, πρέπει να είναι ικανός και να έχει επιπλέον και µια ξεκάθαρη πορεία. ∆ιαφορετικά το καράβι, έχει την πορεία του ανέµου.
Ο κ. Τσίπρας λοιπόν, που τον γνωρίσαµε σαν πρωθυπουργό και σαν αρχηγό αξιωµατικής αντιπολίτευσης, έκανε επιτέλους το βήµα, που το είχε σχεδιάσει, από την ηµέρα που παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Μας ανακοίνωσε την παραίτησή του από βουλευτής, πράγµα που σηµαίνει, ότι το επόµενο βήµα θα είναι η δηµιουργία ενός δικού του προσωπικού κόµµατος. Κάτι βρε παιδί µου, όπως και µε τους γόνους πολιτικών οικογενειών,γ ια να µην ξεφεύγουµε και από τα παραδοσιακά µας. Και επειδή πλέον, οι ιδεολογίες έχουν αντικατασταθεί από προσωπικές φιλοδοξίες και οικονοµικά συµφέροντα -συνέβαλε και ο ίδιος σ’ αυτό- φροντίζει επιµελώς στις ανακοινώσεις του, να µην αναφέρεται σε αριστερά και σοσιαλιστικά πρότυπα και οράµατα.
Να θυµηθούµε, ότι στην ανακοίνωση της παραίτησης του, από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, µετά την ήττα του στις εκλογές, διαπίστωνε ότι ο ιστορικός κύκλος του κόµµατός του έκλεισε «και θα πρέπει να εφεύρουµε ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό παραµερίζω, γιατί έχω εµπιστοσύνη στο ανθρώπινο δυναµικό του κόµµατος µας», και µας διαβεβαίωσε, ότι θα παραµείνει παρών στα πολιτικά δρώµενα και µετά την εκλογή νέου προέδρου. Όλα αυτά τα βαρύγδουπα λογύδρια, τα ανέτρεψε µε τις πράξεις του.
Καµία εµπιστοσύνη στο ανθρώπινο δυναµικό του κόµµατος του και γι’ αυτό φρόντισε να φέρει σαν υποψήφιο πρόεδρο, κάποιον µέχρι τότε άγνωστο που δεν ήταν καν µέλος του κόµµατος και επιπλέον δεν είχε καµία επαφή µε την ελληνική πραγµατικότητα γιατί ζούσε στην Αµερική. Προφανώς τον επέλεξε γι’ αυτό ακριβώς, για να µπορεί να τον χειραγωγεί και να παραµερίσει ο νέος πρόεδρος, όταν ο πρώην, θα έκρινε, ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής, για ένα νέο κόµµα του… ∆ηµοκρατικού Καπιταλισµού. ∆εν παραµέρισε λοιπόν, απλώς καιροφυλακτούσε στην γωνία και παρενέβη άκοµψα, όταν διαπίστωσε, ότι ο «ξένος, ο µικρός», δεν ήταν του χεριού του. Να θυµίσω εδώ, ότι ενώ δεν παρευρέθηκε στο 4ο συνέδριο του κόµµατος του, το Φλεβάρη του 2024, κάλεσε τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο, να προσφύγει εκ νέου στα µέλη, που τον είχαν ήδη ψηφίσει και τον κατήγγειλε: «για φαινόµενα ιδιοτέλειας, ναρκισσισµού, παραβίαση των αρχών συντροφικότητας…». Τους πολύ στενούς του συντρόφους και συνεργάτες, που αποχώρησαν µετά την εκλογή Κασελάκη, που τους είχε γυρίσει την πλάτη, τους κατηγόρησε, για την πολυδιάσπαση του χώρου. Πολύ σωστά ο Τσακαλώτος του απάντησε τότε, ότι: «..θα ήταν καλή αρχή αν έκανες την αυτοκριτική σου…».
Φρόντισε επιµελώς µετά την παραίτηση του, να είναι παρών στο παρασκήνιο, αλλά όχι σαν απλός βουλευτής, στα έδρανα του κοινοβουλίου, για να στηρίξει το κόµµα του, σαν αξιωµατική αντιπολίτευση. Για δύο χρόνια, απών σαν βουλευτής, κάτι σαν… copy paste του φίλου του, επίσης πρώην πρωθυπουργού.
Σε αυτό που έµεινε σταθερός, είναι στην διαπίστωση του, ότι ο ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς εµένα, παρέλειψε να πει- έκλεισε, και ότι θα πρέπει να εφεύρουµε ένα νέο κόµµα.
Ουσιαστικά αυτό µας είπε στο διάγγελµα του ο πρώην πρωθυπουργός: Ότι ξεκινάει τώρα το δύσκολο έργο της εφεύρεσης του νέου κόµµατος. Αφουγκραζόµενος όπως µας λέει την κοινωνία; Όχι βέβαια. Αφουγκραζόµενος κάποια συµφέροντα που ελέγχουν Μέσα Ενηµέρωσης και υποθέτω, ότι έχουν συµφωνήσει να αλληλοϋποστηριχτούν.
