«Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς,
επίγειον πανηγύριν νυν εορτάζει φαιδρώς
Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσι τους άθλους
κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν, ην εύρες πόνοις
και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε»
Γιορτάστηκε και φέτος με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια ο Αγιος Φανούριος της Ενορίας Κάινας επί της Εθνικής οδού Χανίων – Ρεθύμνου.
Την κυριώνυμη, ημέρα της εορτής, χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας κ. Δαμασκηνός, πλαισιούμενος από πλειάδα Ιερέων της Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου, ο οποίος κήρυξε τον Θείον Λόγον.
Μεγάλη η κοσμοσυρροή με αυτοκίνητα και με τα πόδια καθόλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου.
Ο πρωτοπρεσβύτερος-ιεροδιδάσκαλος π. Χρήστος Παπουτσάκης, ο οποίος περισσότερο από σαράντα χρόνια διακονεί στην Ενορία Κάινας και Αγίων Πάντων, είναι ο εμπνευστής και δημιουργός του περιβάλλοντος χώρου, βοηθούμενος με υπερβάλλοντα ζήλο, από όλους τους Ενορίτες.
Ο χώρος είναι φαντασμαγορικός και προσελκύει τους πιστούς για προσκύνημα και αναψυχή, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
Με την ευκαιρία της Εορτής του Αγίου Φανουρίου, άθελα ξυπνούν στο μυαλό μου παιδικές αναμνήσεις, τις οποίες θα παραθέσω, πιστεύοντας ότι υπηρετώ τη ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ και την παράδοση.
– Κάθε που φούρνιζε η γιαγιά μου η Παναγιωτοσήφαινα, μου φώναζε: «Έλα, παιδί μου, να σου δώσω ένα ζεστό κουλούρι, να συγχωρέσεις του Αγίου Φανουρίου της Μάνας». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση φαίνεται πως ήταν… αμαρτωλή η Μάνα του Αγίου.
– Επίσης, όταν ήμαστε παιδιά, κάθε φορά που χάναμε κάτι λέγαμε: «Άγιε Φανούριε να το βρω, και να συγχωρέσω τρεις φορές τση μάνας σου» και το βρίσκαμε.
– Θυμάμαι ακόμα το πανηγύρι του Αγίου Φανουρίου πριν γίνει η Εθνική Οδός. Ήταν ένα μικρό εκκλησάκι της Ενορίας Κάινας, όπως το είχε διαμορφώσει ο αείμνηστος παπά-Νικολής Νικολουδάκης. Βρισκόταν σε ένα «ρέμα» και υπήρχε πρόσβαση σ’ αυτό με ένα μονοπάτι, από την παλαιά Εθνική Οδό, μετά το Λουτρό του Φρε.
Την ημέρα της γιορτής ερχόταν ο κόσμος από τα γύρω χωριά και οι μανάδες μας με τα παιδιά τους, με τα γαϊδουράκια. Κρατούσαν τα φαγητά τους και μετά την εκκλησία κάθιζαν κάτω από τα δέντρα, παρέες-παρέες, και απολάμβαναν μαζί με τη δροσιά και τις λιχουδιές που είχαν φέρει μαζί τους. Ηταν ένα γραφικό πανηγύρι. Αυτές ήταν οι παιδικές μου αναμνήσεις για τον Άγιο Φανούριο.
Από τότε έχουν περάσει εξήντα και πλέον χρόνια. Τώρα ο Αγιος Φανούριος είναι ένα μεγάλο προσκύνημα. Τα εκατοντάδες τάματα και οι χιλιάδες φανουρόπιτες μαρτυρούν ότι οι πιστοί αναζητούν την ελπίδα και τη βοήθεια του Αγίου Φανουρίου του Νεοφανούς.
Ο γραφικός Ιερός Ναός κατακλύζεται από πιστούς, όχι μόνο τις ημέρες της γιορτής, είκοσι έξι και είκοσι επτά Αυγούστου, αλλά και ολόκληρο τον χρόνο, για προσκύνημα, για τέλεση γάμων και εκατοντάδων βαπτίσεων.
Εύχομαι στον πρωτοπρεσβύτερο π. Χρήστο, να έχει υγεία με την οικογένειά του πολλά χρόνια, να διακονεί με τον ίδιο ζήλο τον Αγιο Φανούριο και ο θαυματουργός Άγιος να είναι βοηθός όλων όσοι με θέρμη ζητούν τη βοήθειά του.
Και του χρόνου με υγεία και με γλυκοσάλιση.
*Ο Πέτρος Ευαγγ. Πανηγυράκης είναι δάσκαλος
