Ο δάσκαλος και ποιητής Βαγγέλης Κακατσάκης

“Αν δεν ήμουνα λειτουργός του Ευαγγελίου, θα ήθελα να ήμουν δάσκαλος του σχολείου”, λέει ο Λούθηρος.
Ο δάσκαλος διαθέτει μια ειδική επιστημονική κατάρτιση καθώς και παιδαγωγική και διδακτική ικανότητα. Είναι ο φωτισμένος εκείνος πνευματικός οδηγός, που έχει σαν ιερή αποστολή του την καθοδήγηση και την ηθική διαπαιδαγώγηση και καλλιέργεια της εύπλαστης παιδικής ψυχής. Ένας άλλος Προμηθέας θα λέγαμε, που φέρνει στον ιδανικό κόσμο των παιδιών το φως της γνώσης και όχι μόνο. Βαδίζει στα διδάγματα του Μεγάλου Δασκάλου του Χριστού. Είναι ηθικός, δίκαιος, ευσυνείδητος και έντιμος, εργατικός και υπεύθυνος, είναι ο τροφοδότης των αρετών της ζωής.
Στη συμπεριφορά του είναι πάντα άψογος, στο ντύσιμό του απλός, σεμνός και καταδεκτικός, ευγενικός, χαμογελαστός και μεγαλόψυχος σε κάθε του εκδήλωση. Εκείνο που τον διακρίνει περισσότερο είναι η αγάπη του για τη δουλειά και γενικά η αγάπη του για τα παιδιά. Όλα του τα προβλήματα τα ξεχνά μονομιάς, όταν μπαίνει μέσα στην τάξη και κοιτάξει τα παιδιά του κατάματα. Είναι ακούραστος, έχει μεγάλη υπομονή, αγαπά και συγχωρεί, θυμώνει και μετανιώνει. Έχει την τέχνη να μην ξεφεύγει κανένα παιδί από το βλέμμα του, από την αγκαλιά του και έτσι κερδίζει τον σεβασμό, την αγάπη, την εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον των παιδιών. Η ψυχή του είναι διπλό ταμείο γεμάτο γνώσεις και αρετές, γι’ αυτό θεωρείται ο βασικότερος παράγοντας που με το έργο του θεμελιώνει τη σωστή κοινωνία. Διαμορφώνει τον χαρακτήρα των παιδιών και έτσι αντιμετωπίζουν τη ζωή με σταθερότητα, επιμονή και πίστη και συμβιώνουν με τους άλλους, με ειρήνη, τιμιότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Μεταφέρει στην ψυχή τους τις αξίες του πολιτισμού και της παράδοσης. Ο δάσκαλος παίρνει από την οικογένεια και η κοινωνία από τον δάσκαλο, έτσι αποτελεί κοινωνικό πρότυπο. Ο δάσκαλος διδάσκει και διδάσκεται!
“Τρεις υπήρξαν οι παιδαγωγοί μου”, λέει ο Φραγκλίνος, “η φύση, τα παιδιά και οι απλοί χωρικοί”. Ο δάσκαλος κρίνεται αυστηρά απ’ όλους. Πολλές φορές δέχεται κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, εξωπαιδαγωγικές παρεμβάσεις, μα δεν ξεστρατίζει, ούτε χάνει τη δύναμή του, γίνεται από καλός, καλύτερος, γίνεται τέλειος. Με τις γνώσεις του και το παράδειγμά του με τη λογοτεχνική του γραφή, εξακολουθεί να διδάσκει, ως φωτισμένος εκπαιδευτής και δίδει χαρά στους συνανθρώπους του.
Ένας τέτοιος δάσκαλος είναι και ο Βαγγέλης Κακατσάκης. Δραστήριος, αεικίνητος, ορεξάτος, εκτός από ποιητής και λογοτέχνης ασχολείται και με τη δημοσιογραφία και είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας “Χανιώτικα νέα”. Το έργο του περιλαμβάνει εξαίρετα ποιήματα για τα οποία έχουν γράψει αξιόλογοι λογοτέχνες, γι’ αυτό εγώ κάπως θα τα προσπεράσω, μην τον αδικήσω. Δεν πρέπει όμως να παραλείψω ότι ο ποιητής συνδυάζει το συναίσθημα με τη λογική μ’ έναν δικό του τρόπο και τα ποιήματά του είναι ένα φανταστικό σεργιάνι σ’ έναν ατέλειωτο αγώνα. Η ποίηση τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή γιατί είναι προικισμένος με ευαισθησία, συναισθηματικότητα, διαθέτει δύναμη δημιουργικής φαντασίας και μας μεταφέρει σ’ έναν υψηλότερο κόσμο ονειρεμένο. Έναν κόσμο που παλεύει να αναδείξει αξίες και ιδανικά, που θέλει να ζήσει μέσα στην αγάπη και την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ομορφιά και μας βοηθά να εισχωρήσουμε σε καινούργιες σκέψεις και ιδιαίτερα νοήματα, που χωρίς τους στίχους του δεν θα μας ήταν μπορετό. Η ευχή μας είναι να συνεχίσει με υγεία αυτόν τον αγώνα και να πραγματοποιηθούν τα όνειρά του.