«Όταν το κρύο τσουχτερό θα (ν) αρχινίσει πάλι/ όλοι διπλοτυλίγονται απ’ τ’ άκρα ως το κεφάλι/ τα νέφη γίνονται βροχή κι ως ο καιρός παγώνει/ παραμυθένιο θαυμαστό πέφτει το πρώτο χιόνι./ Αλήθεια είναι, η χειμωνιά τέλος ζωής θυμίζει/ γιατί ένας κύκλος εποχών στο τέλος του βαδίζει./ Έτσι και κάποιος έγραφε στα παιδικά του χρόνια/ το παραμύθι “Ο Γερατειάς”* που πάει να πει “χειμώνας”./ Ας πέφτει η άχνη ολόγυρα σαν στοίβες από τούλι/ η αγροτιά να χαίρεται το φετινό μαξούλι**/ και ας χορεύουν απαλά οι διάφανες νιφάδες/ όσο η ανάσα τση φωτιάς στεγνώνει τσοι σοφάδες./ Ας κρουσταλλιάζουν τα νερά στση σκέπης μας την άκρη/ να μοιάζουνε τα κρύσταλλα με διαμαντένιο δάκρυ/ κι η καμινάδα τον καπνό σαν μαύρο τυλιγάδι/ ψηλά να στέλνει, τση ζωής να γίνεται σημάδι./ Τσ’ ανέμης χτύπο δώσετε για να στριφογυρίζει,/ γλυκά ο μύθος να λαλεί, να μας αποσπερίσει!» (*“Ο Γερατειάς” του Ιωάννη Ντουντουλάκη, **συγκομιδή) Το ποίημα (ανέκδοτο) “Χειμώνας” της Πηνελόπης Ντουντουλάκη.
«Χειμώνας/, είναι η λευκή σιωπή πάνω στις στέγες/ Είναι η παγωμένη πνοή που τρέχει στα ρέματα/ Είναι τα άσπρα μάρμαρα στα κυπαρίσσια/ Είναι η σπίθα στις χούφτες του απογεύματος.// Χειμώνας// Μαγκάλια με πυρήνα ελιάς κι ένα χρυσόχαρτο/ Πύρινοι ποταμοί, άρωμα ψωμιού, ρεβίθια/ Ροδόχροες πεταλούδες ανάμεσα στα πόδια τους./ Σε μνήμη οξειδωμένη ζεσταίνουμε τις νύχτες.// Χειμώνας/ Περασμένα και τα μελλούμενα σε κουβέρτες/ Θάλασσες και πουλιά αναζητούν τα καλοκαίρια/ Το άρωμα της δεσπολιάς εγγυάται την άνοιξη/ Το ελάχιστο είναι το φύτρο που περιμένει». Το ποίημα “Χειμώνας είναι” (ανέκδοτο) του Γρηγόρη Γεωργουδάκη.
«Η αποδημητική λευκότητα του χιονιού,/ έφτασε και τον φετινό χειμώνα./ Απαλά με τη χάρη της βραδύτητας/ ακουμπά στον ορεινό βράχο,/ στα κλαδιά των δέντρων/ στις σκεπές των σπιτιών…/ Ωστόσο, ο φωτογενής μονόλογος του λευκού,/ αποζητά χρωματικές συγγένειες με τα εμβλήματα./ Ω… Αυτό το χιόνι,/ αυτό το πεδινό χιόνι/ είναι που αξιώνεται/ ένα μέγιστο ελεγειακό συμβολισμό!/ Η λαβωμένη γαζέλα κινείται αργά,/ μεγαλοπρεπής και απροσκύνητη,/ προς τον θάνατο…/ Αφήνει πίσω της, απαράμιλλο χνάρι, το αίμα της…/ “ρόδα” φοινά*, κερματισμένα, κοσμούν το διάβα της…/ ώσπου τα γόνατα, το σώμα, το θεσπέσιο κεφάλι γείρουν…/ Και κείνα τα μάτια της ωραιότητας/ και των αέναων ύμνων θαυμασμού,/ κλείσουν για πάντα…» (φοινά= κόκκινα) Το ποίημα (ανέκδοτο) «Αποδημητική λευκότητα» της Φωτεινής Σεγρεδάκη.
«Λευκό τριαντάφυλλο του χειμώνα,/ πρώιμη πυγολαμπίδα του αφέγγαρου,/ με την έφηβη γενναιότητα/ στήριγμα στη λευκότητά σου/ και τον ιδρώτα της αδημονίας,/ στης πρώτης σκυτάλης την παραλαβή.// Άνοιξε την πόρτα του παραμυθιού,/ με το κλειδί απ’ το κόκκινο αδερφάκι σου,/ στα νάματα της καταιγίδας να βαφτιστείς/ κι ύστερα κλέβοντας νήματα απ’ το υφάδι του χιονιού,/ το παιδικό να υφάνεις πέπλο, προσφορά,/ στη νύμφη του ταχυδρόμου της άνοιξης.// Ξένη για σένα η ακτή των σειρήνων,/ ο μόνος δρόμος, χαράκια της αστραπής». Το ποίημα (ανέκδοτο) “Χειμερινή αχτίδα” του Μανόλη Λεφάκη.
Με αφορμή τον “επίσημο” ερχομό του χειμώνα αύριο, 21 Δεκεμβρίου, ώρα Ελλάδος 11.48, στο Βόρειο Ημισφαίριο της Γης, οι σημερινές “Στάσεις”. Τέσσερα ποιήματα από δυο Χανιώτισσες ποιήτριες και δυο Χανιώτες ποιητές. Συν μια φωτογραφία της γνωστής στους αναγνώστες της εφημερίδας Σοφίας Δουλαβέρη… Από καρδιάς το “ευχαριστώ” μου για την ανταπόκριση…
Και… στα πεταχτά
Η Αργεντινή του Μέσι και ο Μέσι της Αργεντινής… Στην άκρη Κιλιάν Μπαμπέ για να περάσει ο Μέσι με την παρέα του, η εντολή που είχε εξαρχής, με το που άρχισε στο Κατάρ ο τελικός του Μουντιάλ, δώσει ο θεός του ποδοσφαίρου. Έτσι είπε κι έτσι έγινε στη διαδικασία των πέναλτι. Τι παιχνίδι κι αυτό με τη στρογγυλή θεά!
Τρεις συν μία και… Χριστούγεννα! Λάθος έκανα; Όχι, και εξηγούμαι. Χριστούγεννα “λογαριάζαμε” στα μικράτα μου και την παραμονή – τα κάλαντ(ρ)α γαρ. Τα Χριστούγεννα της νοσταλγίας. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ μου αρέσει να επιστρέφω στην πατρίδα των παιδικών μου χρόνων…
Για τον ερχομό των Χριστουγέννων και οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη: «Δεντρί χριστουγεννιάτικο την πόλη μας στολίζει,/ πως πλησιάζουν οι γιορτές σε όλους μας θυμίζει», μας λέει στην πρώτη. «Το γιορτινό φουστάνι της η πόλη όταν βάνει,/ στους στολισμένους δρόμους της βγαίνουμε για σεργιάνι», μας λέει στη δεύτερη.
