Ο αϊτός το Άι Δίκιου

Ενας αϊτός μα κοκαλάς από τον Άι Δίκιο
βγορολαγά και μάχεται, για το δικό ντου δίκιο.
Κάπου σε κείνη την κορφή, τη χτίζει τη φωλιά ντου,
που δεν τον ενοχλεί κανείς κι εκειά κλωσά τ’ αυγά ντου.
Την έχει ορμητήριο, παντοτινό λημέρι
και στέλνει στσ’ άλλους αετούς, μήνυμα και χαμπέρι.
Πώς είν’ αυτός ο Βασιλιάς κι άλλος δεν έχει θέση,
σε όλη την περιοχή, αρέσει δεν αρέσει.
Ομως τον σέβονται κι αυτοί, δεν του χαλούν χατήρι
και τον αφήνουν μοναχό, κάτω’ απ’ το μοναστήρι.
Να καθορίζει τα βουνά, έχει την πλήρ’ ευθύνη
από οστά των κουφαριών και ότι έχει μείνει.
Για τούτο και τον βλέπουμε, με ήλιο και αέρα
να σεργιανίζει στσ’ ουρανούς ολόκληρη τη μέρα.
Απ’ του Κουτρούλη τσι πλαγιές μέχρι τον Άι Δίκιο
κι από Σελίνου τσι μεριές, γεύεται το… ροδίκιο.
Περήφανος κι αγέρωχος, μεσουρανεί επάνω
απ’ όλα τα Εννιά Χωριά, εκειά π’ εγώ δεν φτάνω.
Αφού με του μυαλού φτερά, βγαίνω σεργιάνι μόνο
σε μέρη χαμηλότερα, σκοτών’ εγώ το χρόνο.
Κι ούτε μ’ αρέσει να πετώ, σε ύψ’ αβυσσαλέα
καλύτερα ‘χω χαμηλά, που θάλλει η ελαία.