Ο αφεντικός και ο μούτσος

Ετσι πάει και φεύγει τούτη η χρονιά μέσα στο καμίνι του “αργού αλέσματος” για τη χώρα.
Ανοίγεις – κλείνεις τα μάτια και περνούν τα γεγονότα από μπροστά σου.
Τι κερδίσαμε, τι χάσαμε; Τσίγκινη η αφήγηση του πολιτικού υποβολέα.
Ανοστη γεύση τα λόγια του, χάνονται μέσα στις χαραμάδες του χρόνου.
Μια χώρα ολάκερη μπροστά στα κύματα.
Αν βυθιστεί το σκάφος, δεν θα σωθεί ούτε ο αφεντικός, ούτε ο μούτσος.
Στην πλώρη ο καπετάνιος σκεφτικός, περπατά νευρικά πάνω στο κατάστρωμα.
Στο βάθος του ορίζοντα βλέπει τη θύελλα.
«Δεν ξέρω, αν είμαστε προετοιμασμένοι…», μονολογεί.
Πού να ’ναι εκείνη η στεριά του 2017;
Απ’ αυτές τις σκέψεις ιδρώνουν τα χέρια, το σάλιο ξεραίνεται στην άκρη του στόματος.
Πού να ’ναι εκείνη η στεριά του 2017;
Τι θα παίξει απόψε η ορχήστρα του πλοίου;
Μακρύ κι ανήλιο το ταξίδι. Βάρδα να συνεχίσουμε πορεία…
Στο βάθος ακούω την ορχήστρα του πλοίου.
Ο ποιητής Καββαδίας καπνίζει απόμερα την πίπα του.
Πότε θα δούμε τα φανάρια;