Έναν μύθο θα σας πω, που δεν είναι όμως μύθος.
Είναι αληθινή ιστορία.
Λίγο μετά την γερμανική Κατοχή, στη νότια είσοδο της Δημοτικής Αγοράς, ένας καλοντυμένος κύριος διαφήμιζε τα τσιγάρα SANTE. Για να πάρει μια δωδεκάδα πακέτα έπρεπε ν’ απαντήσει στην ερώτηση: «Πες μου ένα ζώο που πετάει». Κανείς δεν απάντησε σωστά. Όλοι έλεγαν πως τέτοιο ζώο δεν υπάρχει. Κι όμως ζώο που πετάει είναι η Νυχτερίδα. Είναι θηλαστικό, δεν είναι πουλί. Είναι κατάμαυρη. Υπήρχαν, όχι υπάρχουν, πάρα πολλές Νυχτερίδες στην Κρήτη.
Ζουν κυρίως σε σπηλιές, σε ερειπωμένα κτήρια αλλά και σε κουφάλες δέντρων. Ζουν πολλές μαζί, πολλές φορές και περισσότερες από 100. Την μέρα είναι κρεμασμένες με τα πόδια, εκεί όπου μπορούν να κρατηθούν. Είναι ζώα νυκτόβια.
Βγαίνουν από την κρυψώνα τους τη νύχτα για να κυνηγήσουν έντομα, με τα οποία και τρέφονται.
Μία Νυχτερίδα, μπορεί να καταναλώσει μέχρι και 3.000 επιβλαβή έντομα τη βραδιά. Η Νυχτερίδα ζει περίπου πέντε (5) χρόνια. Από το Φθινόπωρο έως την Άνοιξη, που δεν βρίσκει εύκολα τροφή (έντομα) πέφτει σε χειμερία νάρκη.
Η περίοδος του ζευγαρώματος είναι το Φθινόπωρο, λίγο πριν πέσει σε χειμερία νάρκη. Η γονιμοποίηση γίνεται την Άνοιξη. Η εγκυμοσύνη κρατάει 1 μήνα. Γεννά ένα μικρό τη φορά, που το κουβαλάει στην πλάτη της μέχρι να μπορεί να πετάξει.
Η Νυχτερίδα βλέπει πολύ καλά τη νύχτα, αλλά για ν’ αποφεύγει τα εμπόδια χρησιμοποιεί τα ηχητικά κύματα. Φυσικοί εχθροί της Νυχτερίδας είναι ορισμένα αρπακτικά πουλιά όπως η Κουκουβάγια και το Γεράκι και θηλαστικά όπως η Γάτα και το Κουνάβι.
Οι Νυχτερίδες, τότε που ήταν πολλές, πετούσαν σε σμήνη στον ουρανό της Κρήτης, όπως τα Χελιδόνια. Τα Χελιδόνια τη μέρα, οι Νυχτερίδες τη νύχτα.
Εκτός από τις Νυχτερίδες που ζουν στην Κρήτη υπάρχουν και οι Νυχτερίδες που τρώνε σάρκες.
Ένα είδος Νυχτερίδας είναι τα Βαμπίρ, που τρέφονται με αίμα μεγάλων ζώων ή ακόμη και ανθρώπων. Ζουν κυρίως στη νότιο Αμερική.
