» Ένα σύγχρονο “µέτωπο” µε σεβασµό στην ιστορία
Άρρηκτα “δεµένος” µε το περιβάλλον, σύγχρονος αλλά µε έντονες παραποµπές στο παρελθόν και σίγουρα χρηστικός για τη νέα χρήση των Νεωρίων είναι ο σχεδιασµός για τη βόρεια πλευρά των µνηµείων, που θα υλοποιηθεί µε την εφαρµογή της σχετικής µελέτης του Πολυτεχνείου Κρήτης.
Το βόρειο τµήµα των Νεωρίων έχει κλειστεί τα νεότερα χρόνια καθώς χρησιµοποιούνταν για δεκαετίες ως αποθηκευτικοί χώροι, µε πλίνθους, τσιµεντόλιθους και άλλα νεότερα υλικά.
Στο πλαίσιο της ερευνητικής εργασίας που επιµελήθηκε ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής και επικεφαλής του “Εργαστηρίου Τεκµηρίωσης και Αποκατάστασης Ιστορικών Κτηρίων και Συνόλων” κ. Νίκος Σκουτέλης, η βόρεια είσοδος των Νεωρίων θα πάρει µια διαφορετική εικόνα και µορφή σε σύγκριση µε ό,τι είχαµε γνωρίσει µέχρι τώρα. Ενώ το βασικό κέλυφος των Νεωρίων δεν πρόκειται να αλλάξει, το βόρειο τµήµα τους θα αποτελεί την κύρια είσοδο στους χώρους τους.
Με τη βοήθεια του κ. Σκουτέλη επιχειρούµε να ρίξουµε περισσότερο “φως” σε αυτόν τον σχεδιασµό καθώς οι βόρειες εισοδοι θα διαθέτουν ξύλινες κατασκευές, που θα µπορούν να λειτουργούν ως πόρτες.
Η χρησιµοποίηση ξυλείας Mαύρης Πεύκης (Pinus Nigra Larice) για την είσοδο «προτείνεται για το µεγαλύτερο µέρος των κατασκευών στα Νεώρια των Χανίων, τόσο για την αντοχή του στο αλµυρό περιβάλλον όσο και ως ανάµνηση της ξυλείας που µεταφερόταν από την Βενετία στην Κρήτη στα δηµόσια έργα» σηµειώνει.
Ο λόγος της χρήσης του συγκεκριµένου ξύλου είναι γιατί «παρουσιάζεται ιδανικό για εξωτερικούς χώρους, ανθεκτικό και δεν είναι πανάκριβο. Επίσης µπορούµε να το βρούµε στην Ευρώπη. Ως προς την χρηστικότητα αυτά τα ξύλινα υαλοστάσια δεν αγγίζουν απευθείας την λιθοδοµή. Συνδέονται µέσω ενδιάµεσων µεταλλικών στηριγµάτων τα οποία είναι σχεδόν αφανή και αποκτούν µια αυτονοµία ως ξυλεία! Ο τρόπος που στήνονται θυµίζει ξύλα που είναι σε αναµονή για να γίνει η επεξεργασία τους. ∆εν αποτελούν ένα τυπικό υαλοστάσιο όπως στο Νεώριο Μoro του Ιστιοπλοϊκού. Αυτό είναι το σκεπτικό του σχεδιασµού. Έχεις την εντύπωση κοιτάζοντας ότι στέκουν από µόνα τους τα ξύλα αυτά» εξηγεί ο κ. Σκουτέλης.
Στην τεχνική έκθεση της µελέτης σηµειώνεται πως οι βόρειες πλευρές: «Σχεδιάστηκαν αρχικά οι όψεις µε εννέα, µε επτά, τέλος µε έξι κάθετες δοκούς µε τη στενή πλευρά ως όψη στον βορρά, και την πλατειά κατά µήκος, στο βάθος της κατασκευής. Οι δοκοί ανεβαίνουν µε διατοµή 30×16 εκ. στο ύψος 3,70 µ. όπου συνδέονται µε οριζόντια δοκό και συνεχίζουν µε διατοµή 22×16 εκ. Όπως ανεβαίνουν και 40 εκ. πριν φτάσουν στις λιθοδοµές στέφονται από λάµες ανοξείδωτου χάλυβα που συνδέει την κατασκευή ξύλου µε τις λιθοδοµές και δηµιουργεί πατούρα στα κρύσταλλα».
Αυτό που έχουν ξεκαθαρίσει οι µελετητές και δυστυχώς το αγνοεί ακόµα πολύς κόσµος είναι πως το θαλασσινό νερό δεν έµπαινε ποτέ µέσα στα Νεώρια και οι όποιες αναφορές ότι η ανακατασκευή τους θα έπρεπε να περιλαµβάνουν κάτι ανάλογο, δεν έχουν καµία σχέση µε την ιστορική πραγµατικότητα αλλά και µε τη νέα τους χρήση.
«Το νερό δεν έµπαινε ποτέ µέσα στα Νεώρια. Τα νερά έφταναν µπροστά από τη πρόσοψη των Νεωρίων και τα πλοία σέρνονταν µέσα, µε σκοινιά. Με την κατασκευή που προτείνεται στη µελέτη µιλάµε για µια σύγχρονη διαχείριση του χώρου για τη βελτιστοποίηση της καθηµερινότητας του πολίτη» αναφέρουν.
