Για όλους εµάς που ασχολούµαστε µε το ποδόσφαιρο, σε κάθε επίπεδο και ειδικά στα Χανιά, το διάστηµα αυτό… γεννούν και τα κοκόρια µας. Ζούµε στον αστερισµό των Τζολάκη, Κουλιεράκη και εσχάτως του νεαρού και ιδιαίτερα ελπιδοφόρου Κοντεκά.
Παιδιά της διπλανής πόρτας που όπως ο Κωστούλας, ο Καρέτσας κ.λπ., υλοποίησαν το όνειρο του επαγγελµατισµού, καθιερώθηκαν και κατά πάσα πιθανότητα έλυσαν και το βιοποριστικό τους, όµως κυρίως έκαναν επάγγελµα αυτό που αγαπούν.
Επίσης αρκετοί νεαροί Χανιώτες έχουν ήδη επιλεχτεί ή αναµένεται να επιλεγούν από ακαδηµίες µεγάλων ΠΑΕ. Αποτελέσµατα του πλούσιου ταλέντου, της σωστής δουλειάς και των συνεργασιών µε µεγάλες ΠΑΕ.
Όλα αυτά σε συνδυασµό µε την επίδραση των κοινωνικών δικτύων και του προβαλλόµενου lifestyle, θα φέρουν πολλά ακόµα παιδιά στις ακαδηµίες µας. Θα τροφοδοτήσουν την παραγωγική διαδικασία, τις εγγραφές, τις αµοιβές προπονητών και γυµναστών, τα personal training και ίσως λίγο αργότερα την αναζήτηση manager και ενδιάµεσων. ∆ιαδικασίες που θα βοηθήσουν τα επόµενα παιδιά να κυνηγήσουν και αυτά τα ποδοσφαιρικά τους όνειρα.
Αυτό που µας διαφεύγει είναι η… αθέατη πλευρά.
Αν κοιτάξουµε στο trasfermarkt και το talentabout θα διαβάσουµε για πολλά περισσότερα παιδιά, 19-23 ετών που, ενώ µετά από χρόνια θυσιών και απόλυτης αφοσίωσης, έφτασαν πριν ένα ή δύο χρόνια στο επαγγελµατικό συµβόλαιο, σήµερα είναι υπό αποδέσµευση και οι επιλογές τους περιορίζονται στο να βρουν στέγη σε οµάδες του «µαγικού κόσµου» της Β’ Εθνικής ή της ερασιτεχνικής Γ’ εθνικής, ψάχνοντας τη δεύτερη ευκαιρία.
Ευκαιρία που δύσκολα θα βρεθεί. Παιδιά µε αβέβαιο µέλλον αφού τα χρόνια της εκπαίδευσης, αυτά επένδυσαν στο άθληµα. Πιθανότερη κατάληξη τα τοπικά.
Ποιος είναι όµως ο ρόλος και η ευθύνη, όλων ηµών που ηγούµαστε συλλόγων και ακαδηµιών;
Που διαχειριζόµαστε τα ευάλωτα παιδικά µυαλά και κυρίως τους -λογικά µη αντικειµενικούς- γονείς;
Η άποψη µου συµπυκνώνεται στα εξής:
Σίγουρα να µην πουλάµε όνειρα, παραµύθια και φρούδες ελπίδες. Να λέµε τα πράγµατα µε το όνοµά τους όσο σκληρό και αν είναι. Ακόµη και αν ο µικρός επίδοξος επαγγελµατίας φύγει απ’ την ακαδηµία µας. Να ενθαρρύνουµε τα παιδιά να µείνουν προσηλωµένα στο σχολείο, την πνευµατική καλλιέργεια αλλά και την επαγγελµατική κατάρτιση – έξω απ’ το ποδόσφαιρο. Να διδάσκουµε την αξία του αθλητισµού. Να µιλάµε µε αριθµούς και στατιστικές οι οποίες λένε πάντα την αλήθεια .
Να κατευθύνουµε σωστά στις εναλλακτικές. Και σίγουρα να ΜΗΝ αναλαµβάνουµε ευθύνες που έχουν αποκλειστικά οι ΓΟΝΕΙΣ.
Κυρίως όµως να µην συµµετέχουµε σε ένα τεράστιο ρίσκο που παίρνει µια οικογένεια, για δικά µας µικρά, ίσως ανούσια οφέλη.
Να αναφέρω ότι σε ακαδηµίες µεγάλων ελληνικών και ευρωπαϊκών club, παρέχεται συµβουλευτική επαγγελµατικού προσανατολισµού για την επόµενη µέρα.
Μπορεί αυτό το κείµενο να µην ταιριάζει µε την συγκυρία, όµως δεν πρέπει να αποµακρυνόµαστε απ’ την ουσία.
Έχουµε την ευκαιρία να βοηθήσουµε τα παιδιά να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, όµως έχουµε ακόµα µεγαλύτερη ευθύνη να τα προστατεύσουµε ώστε να µην υποθηκεύσουν το µέλλον τους.
*Ο Γιάννης Σπυριδακης είναι πρόεδρος του ΑΟ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥ,
αντιπρόεδρος Εργατικού Κέντρου Χανίων
