Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα
Σαν το ντόμινο που του δίνεις μικρή ώθηση, ένα-ένα πλαγιάζουν τα κουτάκια του και γίνονται κουβάρι, συμπαρασυρθήκαμε κι εμείς στη καταστροφική δύνη της επιδημίας. Με τρόμο είδαμε να χάνονται άνθρωποι, δουλειές, ευκαιρίες, να γκρεμίζονται όνειρα και προσδοκίες. Και τώρα που η κατάσταση φτιάχνει, πως θα ξεπεράσουμε το ομαδικό πισωγύρισμα, την οικονομική δυστοκία, τη χασούρα σε κάθε τομέα, την ανοιχτή πληγή που άφησε η περιπέτειά μας αυτή; Πως θα επαναφέρουμε σε τάξη τον διαταραγμένο ψυχικό μας κόσμο, που κινεί την ύπαρξή μας όλη και προκαθορίζει κάθε μας σκέψη και πράξη; Νομίζω πως το πράγμα είναι απλό! Μετά από μια μεγάλη φουρτούνα -αλλά και καθώς περνούν τα χρόνια κι αποκτάς μεγαλύτερη πείρα- μαθαίνεις πως πρέπει ν’ αλαφρώνεις από πράγματα, σκέψεις, και τωρινές ή παλιές αγωνίες! Πως πρέπει να κρατάς τ’ απαραίτητα και να διώχνεις μακριά ό,τι δεν χρειάζεσαι, ό,τι σε βασανίζει, καθετί που ανώφελα βαραίνει την ζωή σου… Ας το κάνουμε! Διότι είναι δική μας υπόθεση -όλων μας αλλά και του καθενός ξεχωριστά- να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε απ’ τη ζωή, να συγκροτηθούμε, ν’ ανασκουμπωθούμε, ν’ ατενίσουμε χωρίς φόβο και μ’ αισιοδοξία τον καινούριο κόσμο που απλώνεται μπρος μας, και να τον κατακτήσουμε! Είναι ανούσιο να μεμψιμοιρούμε, να λυπόμαστε το χρόνο και τις ευκαιρίες που χάθηκαν, μια που τίποτα δεν χάνεται όσο είμαστε στον κόσμο ετούτο! Όλα ξαναφτιάχνονται! Κι ας μην ξεχνάμε πως η κάθε μέρα μας ελευθερίας που ξημερώνει, είναι μια καινούργια μέρα!
Αθηνά Κανιτσάκη
Κοινή γαρ ή τύχη και το μέλλον αόρατον
Και αόρατο, και απρόβλεπτο, και ανατρεπτικό το μέλλον.
Απ΄ το παρελθόν κουβαλάμε πληγές, στο παρόν ζούμε σκηνές τρόμου, το μέλλον μας τρομάζει. Αυτό είναι το μαύρο. Υπάρχει όμως και το άσπρο και όχι μόνο.
Ας ανατρέξουμε στο παρελθόν τελευταίες δεκαετίες, ας θυμηθούμε τη χλιδή που ζήσαμε. Ωραία σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, ταξίδια και γλέντια. Θα μου πείτε τα πληρώσαμε ακριβά εκ των υστέρων. Έτσι είναι όλα έχουν ένα κόστος. Στο παρόν μας (διετία Covid-19) βιώνουμε ανελευθερία και φόβο.
Το μέλλον είναι πολύ κοντά. Είναι προβλέψιμο όταν το δημιουργούμε.
Πέρα από ιούς, πολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα των επικυρίαρχων υπάρχει και η ζωή του καθενός, ως μονάδα και ως οικογένεια. Θα ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία αν το δημιουργήσουμε και το προσαρμόσουμε στα μέτρα μας.
Προσωπική ταπεινή μου άποψη. Θα ζήσουμε αφαιρετικά, θα μειώσουμε τις επιθυμίες μας, τα υλικά, άψυχα και θα εστιάζουμε στα απλά και μεγαλειώδη.
Σχέσεις σεβασμού και αγάπης, ψυχαγωγία κι όχι ξέφρενη και πολυδάπανη διασκέδαση.
Απλοποιούμε τη ζωή μας και θα είναι όλα όμορφα αρκεί… νάχουμε την υγεία μας και να μη λείψει κανείς αγαπημένος συγγενής και φίλος.
Οι επιλογές μας είναι η ζωή μας.
Τα πάντα έρχονται και παρέρχονται με ότι συνεπάγεται
Η ψυχή μας, η καρδιά μας και η αγάπη θα μείνουν αλώβητα.
Έτσι σκέφτομαι το μέλλον. Θα είμαστε καλύτερα.
Νανά Μπακόλα
Θέλω να ζήσω
Όχι ότι δεν υπήρχε, διαχρονικά, η δυστυχία στον κόσμο, η πείνα, η ανέχεια, οι επιπτώσεις από «θεομηνίες» και πανδημίες ασθενειών.
Πάντα υπήρχαν αυτά και θα συνεχίσει ο άνθρωπος να βιώνει τέτοιες ζοφερές καταστάσεις.
Πάντα θα υπάρχει όμως η Ελπίδα και η Αισιοδοξία ότι θα έλθουν οι καλύτερες ημέρες.
Αρκεί να το επιδιώκουμε αγωνιζόμενοι με κάθε θεμιτό τρόπο, κάθε στιγμή, για να το επιτύχουμε.
Να επιτύχουμε την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Να επιτύχουμε να είμαστε υγιείς.
Να επιτύχουμε να ζούμε σε καθεστώς δημοκρατικών ελευθεριών που μόνο έτσι επιτυγχάνονται δημιουργικές πράξεις σε ένα σύνολο δραστηριοτήτων της ατομικής και κοινωνικής ζωής μιας χώρας, σε κάθε κράτος, σε κάθε κοινωνική ή φυσική συμβίωση ανθρώπων, ζώων κάθε μορφής και φυσικού περιβάλλοντος!
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα μονοπάτια για τον έλλογο, τον συνετό άνθρωπο.
Υπάρχει ο αγώνας ζωής και επιβίωσης.
Υπάρχει το «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ»!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ για εμένα, για την οικογένεια μου, για τους φίλους, για την κοινωνία και τον συνάνθρωπο και να γεύομαι τη χαρά της ζωής!
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
“Τα καλοκαίρια της ζωής μας
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο με μάτια ψυχής! Μια είναι η ματιά που οδηγεί σε μέρες χαράς!
Όταν μπορούμε να εκτιμήσουμε τα προσφερόμενα δώρα!
Όταν βλέπουμε τον δρόμο που μας δείχνουν οι φωτεινές ακτίνες του ήλιου.
Όταν νιώθουμε τη δροσιά μέσα μας, καθώς κολυμπάμε στα γαλανά νερά των θαλασσών μας.
Όταν θέλουμε να παίξουμε και να κυλιστούμε στην καυτή αμμουδιά.
Όταν πίνουμε ένα κρασάκι παρέα με καλούς φίλους.
Όταν σιγοτραγουδάμε όμορφους στίχους.
Όταν χαλαρώνουμε μια ήσυχη φεγγαρόλουστη βραδιά.
Όταν δίνουμε όρκους αγάπης κάτω από τα μυριαδες αστέρια.
Μετά, γεμάτοι από αυτές τις μικρές χαρές, τις εκπλήξεις, τις περιπέτειες, την επικοινωνία, την συντροφικότητα, θα είμαστε δυνατοί και αισιόδοξοι.
Τότε, θα φορτώσουμε τα ωραία συναισθήματα στην αέρινη Καλοκαιρινή μας μπλούζα, δημιουργώντας αποθηκευτικό χώρο ανασηκώνοντας την και θα τα μεταφέρουμε στον επόμενο Χειμώνα που θα ‘ρθει.
Στον οποιονδήποτε Χειμώνα! Όση παγωνιά και αν κάνει!
Όσα λασπονερα και αν μας πετάξει!
Τα όμορφα συναισθήματα που θα έχουμε συλλέξει, θα μας συντροφεύουν τις Χειμωνιάτικες βραδιές.
Η θέρμη του ήλιου που θα έχουμε μέσα μας, θα λιώνει αυτοστιγμεί το χιόνι.
Τα εκατομμύρια αστέρια που θα δουν τα μάτια μας το Καλοκαίρι, θα τα σκορπάμε λίγα λίγα τις βροχερές ώρες, ώστε να μας θυμίζουν πως θα ξανάρθει ο καθαρός ουρανός.
Αρκεί να μπορούμε να εκτιμάμε και να γευόμαστε τις ομορφιές του κόσμου, που είναι όλες μια προσφορά. Κι έτσι, πάντα έτοιμοι, γεμάτοι λαχτάρα, θα περιμένουμε τα Καλοκαίρια της ζωής μας, ξανά και ξανά!
Μαίρη Κουτρούλη Σκαμνάκη
Να ’μουν ελπίδα τση χαράς
Να ’μουν ελπίδα τση χαράς π’ όλο να φτερουγίζω,
και όνειρα εις τσι καρδιές μ’ αγάπη να χαρίζω.
Να ’μουν αέρας τση αυγής και τ’ ουρανού πουλάκι,
που τη φωλιά μου νά ’χτιζα σε ριζιμιό χαράκι.
Άχι και να ’μουν θάλασσα πλανεύτρα ξελογιάστρα,
π’ ούλη τη νύχτα να ’λουζα στην αγκαλιά μου τ’ άστρα.
Να ‘μουνε άστρο φωτεινό τ’ όμορφο φεγγαράκι,
που να με καμαρώνουνε ψηλά κάθε βραδάκι.
Να ‘μουν αγρίμι του βουνού λεύτερο στον αέρα,
να βασιλεύω στα γκρεμνά τη νύχτα και τη μέρα.
Μα και κρινάκι αμάραντο των λουλουδιών μελίσσι,
που να γλυκαίνω τσι ψυχές τσι πόνους με τα μίση.
Τσι ομορφιές που η Ζωή στον άνθρωπο χαρίζει,
θα πρέπει πάντα με χαρά να τσι καλωσορίζει.
Άφης μου Θέ μου τα φτερά που μου’χεις χαρισμένα,
που να πετούνε για Καλό τα ’χεις ευλογημένα
Μαρία Νίκ. Γρυφάκη
Ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία
Το μέλλον ατενίζοντας, με αισιοδοξία,
πιστεύεις στην ευνοϊκή, έκβαση των πραγμάτων,
δεν είσαι μισαλλόδοξος, έχεις ευελιξία
και βρίσκεις τρόπους να διαβείς, εν μέσω προβλημάτων.
Πιάνεις σωστά το νόημα, του ψεύτη κόσμου τούτου,
αλλάζεις δρομολόγιο, μπροστά στη κατηφόρα,
δεν μπαίνεις σ΄ αδιέξοδα και μονοπάτια πλούτου
κι απολαμβάνεις τελικά, τσι φρονιμάδας δώρα.
Το καθ΄ εμπόδι΄ για καλό, το βλέπεις στην πορεία
και με τον τρόπο τούτονα, το αντιμετωπίζεις,
δεν γίνεσαι μονάχος σου, βορά εις τα θηρία,
παράκαμψη ακολουθείς, μα δε πισωγυρίζεις.
Η αισιοδοξία σου από το νου πηγάζει
την κουμαντάρει το μυαλό και είναι δεδομένη,
σε καραντίνας εποχή, πάθη καταλαγιάζει,
και τούτη η προσπάθεια, ποτέ δεν πα… χαμένη.
Υπομονή χρειάζεται, ο άνθρωπος και κρίση,
να υπερβάλει εαυτόν και τσ΄ όποιες καταστάσεις,
που συναντά στο δρόμο ντου, να τσ΄ αντιμετωπίσει,
με λογική και φρόνηση, πριν πάρουν διαστάσεις.
Προτέρημα στον άνθρωπο, η αισιοδοξία,
σε κάθε δύσκολη στιγμή, που ήθελε προκύψει
κι όσοι την έχουν σίγουρα, αξίζουν χειραψία,
αφού με την υπομονή, την άφησαν να … λήξη.
Εννιαχωριανός
Αισιοδοξίας μήνυμα
Όσο μπορώ να θυμηθώ παλιά τον εαυτό μου,
βλέπω πως σκέψεις όμορφες έχω για σύντροφό μου
Βέβαια τα προβλήματα τρέχουνε σαν τη βρύση,
μα με το αχ και με το βαχ κανείς δεν τα ‘χει λύσει
Γι’ αυτό δίνω στη μέρα μου λόγους, για να γελάσει
κι ό,τι ‘ναι να ‘ρθει, θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει
Το ότι μετρώ εις τη ζωή ακόμα μία μέρα,
είν’ ένας λόγος, για να πω γελώντας ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Έτσι φροντίζω το πρωί, όσα έχω να κάνω
να τρέξω αισιόδοξα, όλα να τα προκάνω
Πρώτα ένα ευχαριστώ, στέλνω στην Παναγία,
που με αξίωσε, να δω της μέρας τη μαγεία
Ύστερα ψήνω τον καφέ με υλικά δικά μου,
που τα’ χει μέσ’ τον κήπο της φυτέψει η καρδιά μου
Αγάπη, σκέψη θετική και αισιοδοξία,
ανακατεύω μπόλικα και έχει επιτυχία
Καθώς τον πίνω, υπόσχεση στον εαυτό μου δίνω,
να βοηθήσω, όσο μπορώ και άνθρωπος να μείνω
Κι αφού από πολύ καιρό, το’κοψα το τσιγάρο,
αγάπη και χαμόγελα έχω, για να φουμάρω
Θα δροσιστώ αργότερα με γάργαρο νεράκι
και σιγομουρμουρίζοντας, θα πω ένα τραγουδάκι
Του κήπου μου και της ψυχής τα άνθη θα φροντίσω,
χωρίς αγάπη και νερό κανένα δεν θ’ αφήσω
Θα δω τους φίλους, τα παιδιά, όλη τη φαμελιά μου
κι ως το ηλιοβασίλεμα αυτή θα’ ν η δουλειά μου
Της μέρας απολογισμό πριν κοιμηθώ, θα κάνω
κι ύστερα θ’ αποκοιμηθώ στα όνειρά μου απάνω
