Στη ιστορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1, δώδεκα φορές ο τίτλος κατακτήθηκε από ένα αυτοκίνητο πολύ πιο εξελιγμένο απ’ τα υπόλοιπα. Τα μονοθέσια αυτά δίκαια χαρακτηρίζονται ως γεννημένοι νικητές…
1950 Alfa Romeo 158
Πρωταθλητής: Νίνο Φαρίνα
To 1950 η Alfa Romeo παρουσίασε το μοντέλο 158. Το αυτοκίνητο βασιζόταν σε μία κατακευή του 1938. Με την πάροδο των ετών, ο οκτακύλινδρος εν σειρά κινητήρας του 1,5 λίτρου με μηχανικό υπερσυμπιεστή απέκτησε 150 επιπλέον ίππους φθάνοντας συνολικά στους 350. Η υπεροχή αυτή οδήγησε στον πρώτο τίτλο. Η Alfa Romeo συνδύασε το τέλειο υλικό με τους καλύτερους οδηγούς. Ο Φαρίνα και ο Φάντζιο νίκησαν σε όλα τα Γκραν Πρι ,εκτός από τα 500 μίλια της Ιντιανάπολις που προσμετρούσαν στο πρωτάθλημα μέχρι το 1960.
1952 Ferrari 500
Πρωταθλητής: Αλμπέρτο Ασκάρι
To 1952 το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διεξήχθη με μονοθέσια της Φόρμουλα 2. Η Alfa Romeo αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Η ιταλική κυβέρνηση αρνήθηκε να επιδοτήσει την κατασκευή ενός νέου αγωνιστικού. Η Ferrari είχε ήδη “μέσα στο μανίκι της” τη νέα 500 με τετρακύλινδρο κινητήρα, 1980 κ.εκ. με 170 ίππους. Ο Αλμπέρτο Ασκάρι νίκησε 6 από τα 8 Γκραν Πρι.
1955 Mercedes Benz W196
Πρωταθλητής: Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
To 1955 η Mercedes άφησε άφωνους τους ανταγωνιστές της παρουσιάζοντας ένα τεχνολογικά προηγμένο σύνολο. Η W196 έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1954 στην πίστα Ρεμς, που κατέκτησε την πρώτη θέση. Το επαναστατικό αυτοκίνητο, που συμμετείχε με καλυμμένους τροχούς στις “γρήγορες” πίστες, έδειξε τι θα ακολουθούσε το 1955. Ο οκτακύλινδρος εν σειρά κινητήρας διέθετε εκκεντροφόρους επικεφαλής, ψεκασμό καυσίμου, μετάδοση της κίνησης από το κέντρο του στροφαλοφόρου και δεσμοδρομικές βαλβίδες. Συνολικά τα αυτοκίνητα κέρδισαν 5 από τα 7 Γκραν Πρι της χρονιάς εκείνης. Στα τέλη του 1955 τα αυτοκίνητα που κατέκτησαν τον τίτλο εξαφανίστηκαν για πάντα στο μουσείο.
1961 Ferrari 156
Πρωταθλητής: Φιλ Χιλ
To 1961 η χωρητικότητα του κινητήρα των μονοθεσίων, στη Φόρμουλα 1 περιορίστηκε στο 1,5 λίτρο. Το ιδανικό αυτοκίνητο ήταν η Ferrari 156. Το μικροκαμωμένα αγωνιστικά με τη χαρακτηριστική “μύτη του καρχαρία” ήταν απόγονοι της Dino 156 που έτρεχε στη Φόρμουλα 2. Ο κινητήρας V6 είχε μόνο στον πρώτο αγώνα περιεχόμενη γωνία 65 μοιρών. Σε όλη την υπόλοιπη σεζόν η Ferrari χρησιμοποίησε έναν V6 με περιεχόμενη γωνία 120 μοιρών. Ο ανταγωνισμός έβλεπε σε όλους τους αγώνες τις εξατμίσεις των Ferrari, ενώ μόνο σε τρία από τα οκτώ Γκραν Πρι νίκησε μονοθέσιο της Lotus και αυτό οφειλόταν κατά κύριο λόγο στις εκπληκτικές ικανότητες του Στέρλινγκ Μος, ενώ στο Γκραν Πρι των Η.Π.Α. η Ferrari δεν έλαβε μέρος λόγω οικονομικών δυσχεριών.
1963 Lotus 25
Πρωταθλητής: Τζιμ Κλαρκ
To 1963 η Lotus 25 έφερε την επανάσταση στους αγώνες. Δύο διαμήκη τοιχώματα από αλουμινόφυλο ενισχυμένα με δύο εγκάρσια τμήματα από ατσάλι σχημάτιζαν έναν σωλήνα, ο οποίος θα έγραφε ιστορία με το όνομα “monocoque” (μονοκόκ). H κατασκευή αυτή δεν ήταν μόνο ελαφρύτερη από το συνηθισμένο σωληνωτό πλαίσιο, αλλά και άκαμπτη. Ο Τζιμ Κλαρκ οδηγούσε σε σχεδόν ξαπλωτή στάση. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον ιδρυτή της Lotus Κόλιν Τσάπμαν να μειώσει στο ελάχιστο τη μετωπική επιφάνεια του αυτοκινήτου. Ο κινητήρας ήταν V8, 1494 κ.εκ. με 4 διπλά καρμπιρατέρ της Weber απόδοσης 1990 ίππων. Στους επτά από τους δέκα αγώνες ο οδηγός από την Σκοτία ανέβηκε στην πρώτη θέση του βάθρου κατακτώντας και τον τίτλο.
1970 Lotus 72 – Cosworth
Πρωταθλητής: Γιόχεν Ριντ
Το 1970 επτά χρόνια μετά την Lotus 25 o Κόλιν Τσάπμαν και πάλι μεγαλούργησε. Η Lotus 72 έμοιαζε με διαστημικό όχημα σε σχέση με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα. Ηταν τόσο πρωτοποριακή που ξεπερνούσε το πρόβλημα της μικρότερης ιπποδύναμης του κινητήρας της Ford Cosworth V8, σε σχέση πάντα με τον ανταγωνισμό. Ο οκτακύλινδρος κινητήρας απέδιδε 430 ίππους, ενώ της Ferrari 460 ίππους. Η Lotus 72 ήταν τόσο καλή που διατηρήθηκε σχεδόν αυτούσια μέχρι το 1975. Το αυτοκίνητο κέρδισε έξι από τα 13 συνολικά Γκραν Πρι.
1971 Tyrrel 003 – Cosworth
Πρωταθλητής :Τζάκι Στιούαρτ
Το 1971 ήταν η χρονιά ενός “συμβατικού” μονοθεσίου. Η Tyrrel 003 αποτελούσε εξέλιξη της 001 του 1970. Ο κινητήρας της Cosworth απέδιδε 440 ίππους από 2993 κ.εκ. Η Tyrrel 003 κατέκτησε με τους Στιούαρτ και Σεβέρ την πρώτη και τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατακτώντας επτά από τις έντεκα συνολικά πρώτες θέσεις της σεζόν.
1978 Lotus 79 – Cosworth
Πρωταθλητής : Μάριο Αντέτι
O Kόλιν Τσάμπαν “χτύπησε” ξανά τον ανταγωνισμό, παρουσιάζοντας το 1978 τη Lotus 79, το πρώτο μονοθέσιο wing-car (αυτοκίνητο – πτέρυγα), ενώ η Cosworth παρουσίασε πειραματικούς κινητήρες που απέδιδαν 500 ίππους,από 2993 κ.εκ..Το αυτοκίνητο κέρδισε οκτώ από τα δέκα έξι Γκραν Πρι της χρονιάς. Ο τίτλος πήγε στο Μάριο Αντρέτι, ενώ ο άλλος οδηγός της ομάδας ήταν ο Ρόνι Πέτερσον.
1984 McLaren MP4/2 – Tag Porsche
Πρωταθλητής: Νίκι Λάουντα
Το 1984 ο Νίκι Λάουντα και ο Αλέν Προστ με “όπλο” την McLaren MP4 κατέκτησαν συνολικά και οι δύο μαζί δώδεκα πρώτες θέσεις από τα 16 Γκραν πρι της σεζόν. Η αρχική σχεδίαση της ΜP4 είχε γίνει ήδη τρία χρόνια πριν. Ο Μπάρναρντ ήταν ο πρώτος σχεδιαστής στη Φόρμουλα 1 που χρησιμοποίησε υλικά δανεισμένα από την αεροναυπηγική τεχνολογία για τα μονοθέσια του. Το σασί ήταν από ίνες άνθρακα που το έκανε σημαντικά ελαφρύτερο, αλλά και ταυτόχρονα και πολύ πιο άκαμπτο. Σημαντική προσφορά στην επιτυχία του αυτοκινήτου ήταν και ο πολύ δυνατός κινητήρας της Porsche που απέδιδε 850 ίππους από μόλις 1494 κ.εκ. φυσικά με τη βοήθεια turbo.
1987 Williams FW 118 – Honda
Πρωταθλητής: Νέλσον Πικέ
Οι κινητήρες της Honda ήταν οι πιο δυνατοί και αξιόπιστοι σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Από 1494 κ.εκ. με τη χρήση του turbo απέδιδαν πάνω από 1010 ίππους. Έτσι οι οδηγοί της ομάδας, Νέλσον Πικέ και Νάιτζελ Μάνσελ, καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τεχνικά προβλήματα ή οδηγικά λάθη. Η Williams FW 118 ήταν γερή κατασκευή χωρίς τεχνολογικές εξάρσεις. Η ηλεκτρονική ρύθμιση του ύψους από το έδαφος έκανε πανηγυρική πρεμιέρα χαρίζοντας τον τίτλο στο Πικέ. Από τους 16 αγώνες οι οδηγοί κέρδισαν τους εννέα. Η τεχνολογία αυτή αποτέλεσε προπομπό των εξελίξεων που ήρθαν πέντε χρόνια αργότερα.
1988 McLaren MP4/ 4-Ηonda
Πρωταθλητής: Αϊρτον Σένα
Το 1988 χάρισε στο αφεντικό της McLaren, τον Ρον Ντένις, “μόνο” 15 νίκες από τις 16 συνολικά. Η Φόρμουλα 1 ήταν πλέον αγώνας κινητήρων. Η Honda μείωσε την πίεση της υπερπλήρωσης από τα 4 bar στα 2,5, ενώ οι ίπποι “έπεσαν”στους 685. Η McLaren κατασκεύασε για τον καλύτερο κινητήρα το καλύτερο σασί. Η επιτυχία συμπληρώθηκε με τους μοναδικούς Σένα και Προστ .
1992 Williams FW 148 – Renault
Πρωταθλητής: Νάιτζελ Μάνσελ
Το 1992 χάρισε το Πρωτάθλημα στο “διορατικό” κατασκευαστή της Williams. Ο Πάτρικ Χεντ ήταν ο πρώτος που “ποντάρισε” στην επιτυχία της ενεργητικής ανάρτησης ,της ελεγχόμενης πρόσφυσης και του ημιαυτόματου κιβωτίου ταχυτήτων. Η Williams FW 148 είχε πάντα την ιδανική αεροδυναμική, αφού η ανάρτηση ρυθμιζόταν με τη βοήθεια υπολογιστή.Το μονοθέσιο δεν ήταν μόνο γρήγορο αλλά και αξιόπιστο. Η Renault από την πλευρά της δικαιώθηκε στην εμμονή της στο δωδεκακύλινδρο κινητήρα, που ήταν πιο ελαφρύς από αυτόν της Honda. Απέδιδε 800 ατμοσφαιρικούς ίππους από 3.497κ.εκ.
