Νέα περιοριστικά μέτρα τέθηκαν σε ισχύ από χθες το βράδυ στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της πανδημίας. Σήμερα, δε, αναμένονται επίσης ανακοινώσεις από το Υπουργείο Παιδείας, όπου σύμφωνα με πληροφορίες θα γνωστοποιηθεί το κλείσιμο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (το πιθανότερο σε όλη τη χώρα).
Ο καταιγισμός των ανακοινώσεων και η ταχύτητα των αλλαγών τις τελευταίες εβδομάδες θυμίζει κάτι από τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Τότε που πολύ γρήγορα “εμπεδώσαμε” ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και κανείς δεν ήξερε τι θα τού ξημερώσει την επόμενη ημέρα.
Ασφαλώς, σήμερα, οι πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης δεν ονομάζονται ούτε τρόικα, ούτε Δ.Ν.Τ. Κι ο αδιάλλακτος Σόιμπλε μοιάζει να βρίσκεται στην ίδια βάρκα με τον λαό που ως συνήθως… τραβάει κουπί.
Παρά όμως τις διαφορές, αυτό που παραμένει ίδιο διαχρονικά είναι ότι το πρόσημο σε κάθε κοινωνική, υγειονομική, οικονομική ή περιβαλλοντική κρίση το βάζουν η πολιτική και οι πολιτικοί. Αυτοί που αποφασίζουν. Αυτοί που καλούνται να “ζυγίσουν” τα δεδομένα και να σχεδιάσουν δράσεις για την κοινωνική και οικονομική στήριξη των πολιτών. Για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Για τη διατήρηση της αξιοπρέπειας των ανθρώπων.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα μνημόνια άφησαν πίσω τους μια βαθιά τραυματισμένη κοινωνία, με τσακισμένους οικονομικά και κοινωνικά πολίτες.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα επαναληφθεί. Κι ότι η κρίση του κορωνοϊού δεν θα αποτελέσει ένα ακόμα “μνημόνιο” που θα αφήσει πίσω του συντρίμμια.
Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο: Τα μνημόνια άφησαν πίσω τους συντρίμμια αλλά επίσης έσωσαν την Ελλάδα από μια εφιαλτική πραγματική χρεοκοπία και την πήγαν στο στάτους μια κανονικής χώρας που δανίζεται με χαμηλό επιτόκιο στις αγορές.