Κύριε διευθυντά,
επηρεασµένος από πρόσφατο δηµοσίευµα της εφηµερίδας σας, που αφορούσε την παρουσίαση βιβλίου µε παιδικές αναµνήσεις από τη µάχη της Κρήτης, θα ήθελα κι εγώ να εξιστορήσω ένα από τα πολλά βιώµατά µου εκείνης της περιόδου.
Το 1940 ήµουν έξι (6) ετών περίπου και κατοικούσα µε τους γονείς και τα αδέλφια µου στο χωριό Καλαµίτσι Αµυγδάλι. Στα Χανιά είχα µια θεία, ονόµατι Αλεξάνδρα Μαρινάκη (αδελφή του πατέρα µου) που είχε παντρευτεί Άγγλο και είχαν τρία παιδιά. Με τον γιο τους είµαστε της ίδιας ηλικίας και είχαµε αναπτύξει µεταξύ µας παιδική φιλία. Όταν οι Γερµανοί κυρίευσαν το αεροδρόµιο Μάλεµε, ο θείος µου ο Άγγλος έφυγε από τα Σφακιά για τη Μέση Ανατολή. Στη θεία µου, µεταξύ των άλλων παραγγελιών, άφησε και την παραγγελιά να µε πάρει εµένα από το χωριό για να κάνω παρέα µε τον γιο τους, επειδή ασφαλώς δεν ήξερε τις συνθήκες που θα διαµορφώνονταν.
Με έφεραν στα Χανιά κι εµένα µαζί µε την οικογένεια της θείας µου, στο ιδιόκτητο σπίτι τους, το σηµερινό Μοναστήρι του Καρόλου, δίπλα στο υφαντουργείο Μαλινάκη.
Οι Γερµανοί δεν είχαν έρθει ακόµη στα Χανιά και εγώ έκανα µια ηµέρα βόλτα στην πλατεία της Αγοράς. Θυµάµαι που πάνω από την Αγορά πετούσε ένα γερµανικό αεροπλάνο και τότε ένας Κρητικός που κρατούσε ένα πολυβόλο µε πόδια, έπεσε πρηνηδόν και το πυροβολούσαν, ενώ οι παρευρισκόµενοι άνθρωποι διαµαρτύρόονταν για την πράξη του.
Τις επόµενες ηµέρες ήλθαν οι Γερµανοί στα Χανιά και κάποιοι προφανώς από τον ∆ήµο µε γερµανική εντολή, κατέγραφαν τα σπίτια που θα δέσµευαν για να χρησιµοποιηθούν για διαµονή των στρατιωτών. Φαίνεται ότι υπήρχε εντολή να µη δεσµεύονται σπίτια που οι οικογένειες είχαν τέσσερα (4) άτοµα και περισσότερα. Της θείας µου το σπίτι αποτελείτο από το ισόγειο και έναν όροφο. Στον όροφο έµενε η οικογένεια, µε εµένα πέντε άτοµα, ενώ το ισόγειο, που ήταν ευρύχωρο µε δυο γραφεία που χρησιµοποιούσε ο θείος µου ο Άγγλος για επαγγελµατική στέγη, ήταν άδειο και υπήρχε φόβος δέσµευσης. Η θεία µου προφανώς µε τη συνδροµή υπαλλήλων του ∆ήµου εγκατέστησε σ’ αυτό έναν Κρητικό, σύννοµο του πατέρα µου (∆ηµήτριος Μαρινάκης) µε τα δύο ανήλικα παιδιά του (αγόρια). Όµως η οικογένεια έπρεπε να γίνει τετραµελής και γι’ αυτό µε θεώρησαν εµένα µέλος αυτής της οικογένειας, χωρίς να έχω καµία συγγενική ή άλλη σχέση. Μάλιστα, επειδή ήµουν τότε αβάπτιστος, µου άλλαξαν το όνοµα και από Ορέστη µε ονόµασαν Λυµπέρη και καταχώρησαν σχετική πράξη βάπτισης στη ληξιαρχική πράξη γέννησης µου (φωτ.).
Στα παιδικά κοινωνικά συσσίτια που στη συνέχεια δηµιουργήθηκαν στη γειτονιά (οβραϊκή- Κάτωλας) µε είχαν γραµµένο µε το όνοµα Λυµπέρης. Στο ∆ηµοτικό Σχολείο ήµουν µε το όνοµα Ορέστης και όταν έπρεπε να πάω στο Γυµνάσιο Βάµου και χρειάστηκε η ληξιαρχική πράξη γέννησης µου, διαπιστώθηκε η παρατυπία και ο πατέρας µου προσέφυγε στη δικαιοσύνη και µε πράξη εισαγγελέα έγινε η διόρθωση. Βαφτίστηκα όταν ήµουν µαθητής Γυµνασίου Βάµου από τον µακαριστό Μητροπολίτη Νικηφόρο Συντζανάκη που ήταν τότε καθηγητής Θεολόγος, στο σπίτι του στον Βάµο, όπου είχαν µεταφερθεί τα απαραίτητα θρησκευτικά σκεύη και µε νονό τον καθηγητή φιλόλογο Κωνσταντίνο Στρατιδάκη.
Με τιµή
Ορέστης Μαρινάκης
Υ.Γ. Όταν γεννήθηκα, οι γονείς µου έµεναν στα Χανιά, σε ενοικιαζόµενη οικία στον Λόφο Καστέλι (οδός Καστελίου 1), ιδιοκτησία της γνωστής οικογένειας Παπαδόπετρου. Η οικία αυτή κατά µεταγενέστερη πληροφορία κατέρρευσε από βοµβαρδισµό στη διάρκεια του πολέµου.
