Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Μιλτιάδης Πασχαλίδης: «Η Κρήτη με καθόρισε»

■ Ο δημοφιλής τραγουδοποιός μιλά στα “Χ.ν.” εν όψει της αυριανής του συναυλίας στην Ανατολική Τάφρο

Εικοσιέξι χρόνια δημιουργικής πορείας, μεγάλες συναυλίες, αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια, δεκατέσσερις πετυχημένους δίσκους και πολλές σημαντικές συνεργασίες. Στις καλλιτεχνικές αποσκευές του τραγουδοποιού Μίλτου Πασχαλίδη η Κρήτη κατέχει μια ξεχωριστή θέση, όπως ομολογεί κι ο ίδιος στα “Χανιώτικα νέα”.

Για το αποτύπωμα της Κρήτης αλλά και της κρίσης, μιλήσαμε μαζί του λίγο πριν το νέο ραντεβού επί σκηνής που έχει με το χανιώτικο κοινό και το οποίο έχει προγραμματιστεί για αύριο, Παρασκευή, στις 9 το βράδυ στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου. Σε μια κουβέντα που πήγε από την καραντίνα, στους “αόρατους” καλλιτέχνες κι από τις μεγάλες απώλειες στον χώρο του τραγουδιού έως τις προσωπικές του “δεξαμενές” αισιοδοξίας και ελπίδας.

• Πώς βίωσες προσωπικά και καλλιτεχνικά την περίοδο της πανδημίας, του εγκλεισμού και των περιορισμών; Σου έλειψε η σκηνή;

Κοίταξε, εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης εσωτερικών ή εξωτερικών χώρων. Είμαι καλλιτέχνης επί 24ωρου βάσεως και υπό αυτή την έννοια, ναι μεν τον εγκλεισμό τον αντιμετώπισα όπως όλοι άνθρωποι αλλά ως δημιουργός έφτιαξα ένα δίσκο, επιμελήθηκα άλλους δύο, τελείωσα ένα μυθιστόρημα, τελείωσα μια συλλογή διηγημάτων κ.λπ. Δεν έκατσα δηλαδή και καθόλου. Ήταν μια δημιουργική περίοδος χωρίς να γίνεται αυτό καταναγκαστικά. Απλώς έτσι ζω, δημιουργώντας. Τώρα αυτό με τη σκηνή σίγουρα μου έλειψε και η επαφή με τον κόσμο και το να βγω από το σπίτι και να τραγουδήσω. Από εκεί και πέρα, πιο πολύ με ζόρισε το αίσθημα του εγκλεισμού προσωπικά, όχι επαγγελματικά και δημιουργικά.

• Είδαμε αυτή την περίοδο πολλούς καλλιτέχνες να διαμαρτύρονται για τη στάση της Πολιτείας απέναντί σας. Το δικό σου σχόλιο;

Για την Πολιτεία είμαστε ανύπαρκτοι και αόρατοι. Η συμπεριφορά της ειδικά πέρυσι που ξεκίνησε αυτό το πράγμα κι όταν μπήκαν οι βάσεις για το πώς θα βοηθηθούν κάποια επαγγέλματα, εμείς ήμασταν αόρατοι για την κυβέρνηση. Ούτε καν το Υπουργείο Πολιτισμού δεν μας έβλεπε! Ακόμα κι όταν είπαν ότι θα δώσουν αυτό το πενιχρό 534 ευρώ το 60% με 70% των συναδέλφων δεν το πήρε. Κι αυτό διότι ζητούσαν κάποιες προϋποθέσεις που νόμιζες ότι απευθύνονταν σε δημόσιους υπαλλήλους. Πώς θα σου δείξει ο άλλος 28 ένσημα τον μήνα; Εδώ υπάρχει κόσμος που καλά – καλά δεν τα παίρνει σε ένα εξάμηνο.

• Πιστεύεις ότι αυτό έγινε επειδή αδιαφόρησαν τελείως;

Δεν νομίζω ότι αδιαφόρησαν τελείως. Νομίζω ότι σε μερικές περιπτώσεις ήταν στοχευμένο διότι αντιδράσαμε πολύ άγρια σε ορισμένες παράλογες αποφάσεις.

• Την ίδια περίοδο είδαμε αρκετούς μουσικούς να κάνουν ψηφιακές συναυλίες – live streaming. Πιστεύεις ότι αυτό ήταν μια εικόνα από το μέλλον ή ήταν κάτι που αφορούσε απλώς τη συγκυρία;

Η τεχνολογία δεν πρέπει να μας φοβίζει. Ασφαλώς δεν θεωρώ ότι αυτό είναι μια κανονικότητα ή ήρθε για να μείνει ως μια κανονικότητα. Ήρθε ως κάτι επικουρικό αλλά το γεγονός -γιατί έκανα κι εγώ live streaming- ότι μας είδε κόσμος από την Αυστραλία ή από τη Γερμανία ή ακόμα και από το Κιλκίς που δεν έχουμε πάει τα τελευταία 5-6 χρόνια, ανοίγει μια δυνατότητα σε κάποιες συναυλίες που είναι sold out να φτάνει η φωνή και εικόνα μας σε περισσότερους ανθρώπους. Για παράδειγμα στην “Τεχνόπολις” που παίξαμε προχθές και ήταν sold out εδώ και ένα μήνα, βρήκα καλό ότι υπήρχε live streaming και μπορούσε κάποιος να δώσει 5 ευρώ και να δει τη συναυλία από το σπίτι του. Είναι δηλαδή μια δυνατότητα που μπορούμε να την αξιοποιήσουμε αλλά όχι ως plan A αλλά ως plan B.

• Ξεκίνησες καλλιτεχνικά από την Κρήτη και τους Χαΐνηδες. Φαντάζομαι ότι κάθε επιστροφή στο νησί θα σημαίνει και κάτι ιδιαίτερο για εσένα…

Σίγουρα κάτι σημαίνει και γι’ αυτό έρχομαι σπάνια. Θέλω να πω είναι κάτι σημαντικό για εμένα και τα σημαντικά δεν μπορείς να τα κάνεις συνέχεια, δεν αντέχεις. Με ρωτάνε καμιά φορά γιατί έχεις να παίξεις στο Ηράκλειο 2-3 χρόνια και γιατί πας στη Λάρισα ή στον Βόλο κάθε χρόνο. Δεν είναι το ίδιο. Για εμένα έχει ένα άλλο συναισθηματικό βάθος να τραγουδάω στην Κρήτη. Η Κρήτη καθόρισε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαι. Καθόρισε τον ήχο πολλών τραγουδιών μου, καθόρισε το πώς τραγουδάω, τη στιχουργία μου κ.λπ. Υπάρχει ένα κομμάτι του υλικού μου που είναι σαφές ότι κατάγεται από την εμπειρία μου στην Κρήτη.

• Μέσα στα τελευταία χρόνια είχαμε και κάποιες σημαντικές απώλειες στον χώρο του τραγουδιού. Σκέφτομαι για παράδειγμα τον Μικρούτσικο κ.ά. Τι σημαίνουν αυτές οι απώλειες;

Ο Μικρούτσικος ήταν φίλος μου. Οπότε ως φίλος έχει αφήσει μέσα μου μια τρύπα που δεν κλείνει. Εχω γεμίσει τρύπες τα τελευταία χρόνια οι οποίες δεν θα κλείσουν. Τον Άλκη τον Αλκαίο, τον Μητροπάνο, τον Λαυρέντη, τον Θάνο, τον Μάνο Ελευθερίου. Είμαι πλήρης από κενά. Συνεπώς, για εμένα πρώτα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω τι σημαίνει να χάνεις φίλους σου. Από εκεί και πέρα, το αποτύπωμα του Θάνου και όλων αυτών είναι τεράστιο και στην ελληνική δισκογραφία και το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική κοινωνία. Για παράδειγμα όταν ξεκίνησε η πανδημία μου έλειπε ο Θάνος και ως παρέμβαση. Βγήκαμε και μιλήσαμε κι εμείς, αλλά θα ήταν αλλιώς αν το έκανε ο Μικρούτσικος. Είχε άλλο εκτόπισμα.

• Φεύγουν μεγάλες μορφές, η δεξαμενή του ελληνικού τραγουδιού έχει αποθέματα, έχει δημιουργούς να κουβαλήσουν το ελληνικό τραγούδι παρακάτω;

Η εποχή των μεγάλων συνθετών οριακά φτάνει στον Κραουνάκη. Μετά τη σκυτάλη την “πήραμε” οι τραγουδοποιοί. Η έκφραση σε κάθε εποχή αλλάζει και σήμερα είναι διαφορετική. Βλέπεις νέα παιδιά που προσπαθούν να γράψουν με άλλο τρόπο, να καταργήσουν ίσως τη μελωδικότητα που αγαπούσαμε πολύ εμείς και να κάνουν πιο ρυθμικά πράγματα. Ολα αυτά είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

• Εχει αλλάξει δραματικά πάντως και το γενικότερο περιβάλλον, με τα play list στα ραδιόφωνα, τις ανύπαρκτες πια δισκογραφικές κ.λπ…

Το ζήτημα για εμένα είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που ευνοεί στα πάντα το ζάπινγκ. Υπάρχει μια τρομακτική αποσπασματικότητα σε σχέση με την εικόνα και τον ήχο. Για παράδειγμα σπάνια πια βγαίνει ένα ολόκληρο άλμπουμ. Οι νεότεροι συνάδελφοι βγάζουν τραγούδια, δεν βγάζουν δίσκους. Αυτό είναι για εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει όποιος θέλει να καταθέσει μια δουλειά με ταυτότητα, μια δουλειά δηλαδή που να την ακούς και να λες αυτός είναι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εξιδανικεύεις το παρελθόν. Αυτή είναι η εποχή μας και σε αυτή καλούμαστε να κάνουμε τις αποτυχίες και τα αριστουργήματά μας.

• Από που αντλείς αισιοδοξία, από που κρατιέσαι και παίρνεις κουράγιο;

Από τα παιδιά μου. Βλέπω τα μάτια της 13χρονης Ευγενίας και της Χριστίνας που μόλις έκλεισε έναν χρόνο ζωής και μαθαίνω από αυτά. Τα παιδιά μου είναι οι δασκάλες μου. Παίρνω θάρρος και φόρα από τα κορίτσια και τη γυναίκα μου και βέβαια από τους φίλους μου, όπως τον ποιητή Αλέκο Λούντζη και τον στιχουργό και συγγραφέα Οδυσσέα Ιωάννου που είμαστε φίλοι 30 χρόνια. Γενικότερα, από τους φίλους μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους που αγαπάω παίρνω φόρα, κουράγιο και ελπίδα. Έτσι κι αλλιώς όποιος είναι γονιός είναι καταδικασμένος να ελπίζει.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα