Μικρή, γλυκιά μου αγάπη…

Μια μάνα κι ένας γιος συζητούν για το μέλλον:
– Μάνα, τι να κάτσω να κάνω στην Ελλάδα;
– Όπου είναι καλύτερα για σένα παιδί μου…
Η μάνα έφυγε, πήγε στο άλλο δωμάτιο, ένιωσε να υγραίνονται τα μάτια της και ψέλλισε: «Πού δεν τα καταφέραμε σ’ αυτή τη χώρα;»
Τούτο το ερώτημα (πάνω στο ικρίωμα) μένει αναπάντητο 9 χρόνια τώρα. Τούτο είναι και το πρόβλημα της χώρας.
Κάποιοι βάζουν τα ερωτήματα και ‘μεις δεν μπορούμε να βρούμε την απάντηση.
Τούτο μάς περισφίγγει, μάς εξουθενώνει, διαπερνά τα μέσα μας.
Ζήτημα αν καταφέραμε ν’ απαντήσουμε δυο – τρία ερωτήματα, όλα τα χρόνια της κρίσης. Χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας μέσα σε ένα λαβύρινθο ιδεών και στην εξώπορτα περίμενε ο Μινώταυρος…
– Μάνα θα φύγω· θα πάω στα ξένα…
Εμεινε η μάνα μόνη στο σπίτι, σαν ν’ άρχισαν να της μιλούν οι τοίχοι…
Μιλούν οι τοίχοι;
Ή τα φλιτζάνια…
Δες τα φλιτζάνια· κάτι έχουν να πουν κι αυτά.
Τι;
Μια μάνα μέσα στους τέσσερις τοίχους…