– (H ακραία πόλωση) Υπάρχει η άποψη ότι η πόλωση βοηθά τους δύο βασικούς μονομάχους (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), συσπειρώνοντας τους ψηφοφόρους τους. Θα έπρεπε, όμως, να μας απασχολεί κυρίως, το αν μια έντονα πολωμένη προεκλογική περίοδος, επιτρέπει να τεθούν ουσιαστικώς τα σοβαρά ζητήματα (κυρίως εθνικά/οικονομικά) που απασχολούν όλους μας και να κατατεθούν προτάσεις για τη σωστή αντιμετώπισή τους.
– (Σύμπραξη κομμάτων) Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο (απλή αναλογική) με τον οποίο θα γίνουν οι εκλογές (όποτε γίνουν), με δεδομένο ότι ένα 8% των πολύ μικρών κομμάτων δεν θα μπει στη Βουλή, για να σχηματισθεί κυβέρνηση πρέπει να συγκεντρώσει ο επίδοξος πρωθυπουργός (Μητσοτάκης ή Τσίπρας) ένα 46% των εκφρασμένων ψήφων! Δύσκολο και για τους δυο, διότι η σύμπραξη με πολλούς άλλους θα οδηγήσει σε πολλές παραχωρήσεις και “ιδεολογικές” εκπτώσεις! Κάτι που δεν το θέλει κανένας. Οι καιροί απαιτούν αυτοδύναμες κυβερνήσεις και όχι κάθε λίγο και λιγάκι νέες εκλογές…
– (Ενα σοβαρό έξοδο) Σύμφωνα με την είδηση, «Ετησίως παράγονται και διανέμονται σε 8.500 σχολικές μονάδες της χώρας και 200 μονάδες ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης του εξωτερικού, συνολικά 2.000 τίτλοι βιβλίων σε 30.000.000 αντίτυπα!». Για ξανασκεφθείτε το! Ένα έξοδο που θα μπορούσε κάλλιστα να περιοριστεί, τουλάχιστον στο μισό, αν υπήρχε η “κουλτούρα” του σεβασμού του σχολικού βιβλίου και της παράδοσής του, με τη λήξη της χρονιάς στα σχολεία, για τους επόμενους μαθητές.
– (Λυσσαλέος αγώνας) Η τουρκική τακτική επιχειρεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο στο οποίο η Ελλάδα περιγράφεται ως ο επιτιθέμενος(!) ή ως πιόνι(!) των εχθρών της Τουρκίας. Οι οποίοι εχθροί εντοπίζονται στη Δύση (ΗΠΑ, Γαλλία, ΕΕ). Τι λένε οι Τούρκοι για την Ελλάδα; Ότι, επαναπροωθεί πρόσφυγες και μετανάστες σε στεριά και θάλασσα, φιλοξενεί και εκπαιδεύει τρομοκράτες (Λαύριο), προσφέρει προστασία σε πραξικοπηματίες (Γκιουλενιστές), παρενοχλεί(!) τα τουρκικά μαχητικά! Κυρίως δε, ότι η Ελλάδα έχει καταλάβει τουρκικά(!) νησιά πριν από 20 χρόνια και έχει στρατιωτικοποιήσει τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία θα χάσει όταν η Τουρκία «θα έλθει μια νύχτα»! Υπάρχει σήμερα κανείς που να θεωρεί ότι η Τουρκία αποτελεί κράτος που πιστεύει στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου; Υπάρχει κανείς που να δέχεται ότι η χώρα αυτή τρέφει σεβασμό στις διεθνείς συνθήκες και πίστη στους ηθικούς κανόνες που οφείλουν να διέπουν τις σχέσεις των κρατών και των λαών; Ασφαλώς όχι! Η Τουρκία περιφρονεί συστηματικά το Διεθνές Δίκαιο, παρερμηνεύει συνειδητά τις διεθνείς συνθήκες (ακόμα και συνθήκες που η ίδια δεν υπέγραψε). Ενεργεί με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της που όμως προσδιορίζεται με βάση τη “λογική” του παραλόγου και του ψεύδους, μάλιστα με όρους αυτοθεωρούμενης περιφερειακής δύναμης.
