Μια βόλτα με μια άμαξα…

Υπάρχει κάποιος που ξέρει τα Χανιά καλύτερα από μας; Νομίζω πως ναι…
Aν πάτε μια νύχτα με φεγγάρι στον Φάρο στο λιμάνι, θα τον δείτε. Υπάρχει τέτοιος άνθρωπος;
Νομίζω ναι…
Θα σας πει για κομματιασμένες υποσχέσεις, για ένα άλμα στο κενό που συνήθως προσγειώνεται στο δάπεδο, για μια ταινία με φόντο τα Χανιά.
Ξέρω, ξέρω ότι στην αρχή δεν θα καταλάβετε τίποτα. Μόλις όμως δείτε εκεί κατά το χάραμα μια άμαξα να περνά, θα καταλάβετε πως τα Χανιά κουράστηκαν, μπαΐλντισαν από τις ανεξήγητες αποφάσεις, που διχοτομούν χωρίς να ορθοτομούν.
Απ’ τις μικρές αποφάσεις καταλαβαίνεις τι θα επακολουθήσει με τις μεγάλες… Ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τα Χανιά. Κάθε απόφαση, κάθε κουβέντα μετρά διπλά και τρίδιπλα, γιατί απλά μετά όλοι τις θυμούνται.
Χρειάζονται, όμως, οι αποφάσεις γιατί κάθε ταινία έχει ένα σενάριο. Καλόγουστο ή κακόγουστο… Μα οι αποφάσεις έρχονται μέσα απ’ το πέλαγος σαν μια συστοιχία κοινά αποδεκτής λογικής και προόδου, όχι σαν μια χειροβομβίδα θραυσμάτων κι όποιον “πάρει ο χάρος”…
Κάποιος πρέπει ν’ αρχίσει να ονειρεύεται τα Χανιά αλλιώς.
Να τα σκέφτεται ως εποικοδόμημα πάνω στα συγκριτικά του πλεονεκτήματα. Ως εποικοδόμημα… Δύσκολο;
Τόσες και τόσες ανεξήγητες αποφάσεις. Ένας ορυμαγδός που έρχεται από πολύ παλιά.
Ανεξήγητο; Μα όχι ακατόρθωτο…