«Πώς ένιωθες όταν πετούσες µε την ευθύνη ενός έθνους να βαραίνει τα φτερά σου;». Αυτό θα ρωτούσα σήµερα τον Σµηναγό (Ι) Κωστή Ηλιάκη, αν όλα είχαν κυλήσει διαφορετικά στις 23 Μαΐου του 2006.
Την απάντηση όµως την έδωσε ο ίδιος, εκείνη την αποφράδα µέρα, όταν το Αιγαίο τον αγκάλιασε για πάντα, λίγο µετά το δολοφονικό χειρισµό του Τούρκου πιλότου στον ουρανό της Καρπάθου.
Ο Ηλιάκης δεν επέστρεψε ποτέ στην 115 Πτέρυγα Μάχης, στη φωλιά της «Αλεπούς», της 340 Μοίρας. Το µήνυµα της εθελοθυσίας του όµως, παραµένει ζωντανό 19 χρόνια µετά.
Είναι µια υπόµνηση. Ότι υπάρχουν ήρωες ανάµεσά µας, που δίχως δεύτερη σκέψη, θα κάνουν το καθήκον τους απέναντι σε µια πατρίδα όσο κι αν αυτή τους πληγώνει µε ψεύτικα διπλωµατικά χαµόγελα.
Ο Ηλιάκης έπεσε υπερασπιζόµενος το αόρατο νήµα που χωρίζει το «ως εδώ» από το «πέρασαν». ∆εν έγινε ήρωας της οθόνης και του πληκτρολογίου. Έγινε ο ήρωας της αθόρυβης καθηµερινής επαγρύπνησης.
Η σιγή ασυρµάτου από το πιλοτήριό του, ας γίνει η φωνή της συνείδησης όλων µας. Να ξεχωρίσουµε τα σπουδαία από τα γλυκανάλατα. Να τιµήσουµε όπως πρέπει, αυτούς που πρέπει.
΄ Ετσι ακριβώς. Το κείμενο σας έφερε στην μνήμη μου αυτό που συχνά έλεγε ο παππούς μου της γενιάς εκείνης των Ελλήνων που με μπροστάρη και διπλωματικό καθοδηγητή τον ασύγκριτο ηγέτη τους έγραψαν ιστορία ,γνωρίζοντας καλά αξίες και αρχές….”Μην τόνε κλαις τον αετό/ οντε πετά και βρέχει/μόνο να κλαις ένα πουλί/ απου φτερά δεν έχει” . Αιωνία του η μνήμη ….Αθάνατος…..